Editorial: Βλέποντας ταινίες μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

Του Tyler Durden

Είναι μοναδική εμπειρία να βλέπεις σινεμά με ένα πιτσιρίκι. Αν δεν το έχετε κάνει, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Πρόσφατα βρέθηκα σε κινηματογραφική αίθουσα με τον ανιψιό μου, μαθητή Δημοτικού. Υπήρχαν στιγμές που αντί να προσέχω την ταινία χάζευα τον ίδιο.

Είχε καθίσει στην άκρη της καρέκλας του, κρατώντας τα ποπ κορν και κοιτάζοντας σχεδόν υπνωτισμένος στην οθόνη. «Αρχίζει;» γυρνούσε και με ρωτούσε με ανυπομονησία κάθε που τελείωνε ένα ακόμα τρέιλερ.

Τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη βέβαια. Το γέλιο δυνατό όπου ερχόταν, το ίδιο και ένα – δύο σχόλια πάνω στην ένταση της δράσης. Η αγωνία την ώρα που η ταινία δεν κινείται με τον τρόπο που θα ήθελε.

Σε μία σκηνή κοιτούσε δεξιά και αριστερά, σαν να χρειαζόταν επιβεβαίωση ότι «όχι, δεν μπορεί, δεν θα γίνει αυτό που νομίζω…»

Αυτό το συναίσθημα ζηλεύω. Αυτή τη λαχτάρα για σινεμά, που αφήνεις τον εαυτό σου να σε «ρουφήξει» η οθόνη, που κάθεσαι στην άκρη της καρέκλας σου και γελάς ή κλαις μόνος σου, χωρίς να σε νοιάζει τι θα πουν οι γύρω σου. Αυτό που -για λίγο έστω- ζεις σε έναν δικό σου κόσμο που περιλαμβάνει μόνο εσένα, το σύμπαν της ταινίας και τους ήρωές της.

Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να δούμε και πάλι σινεμά σαν παιδιά. Σαν να μπαίναμε για πρώτη φορά στην αίθουσα. Δοκιμάζουμε;