ΆποψηΘΕΜΑΤΑ

Editorial: Δεν έχουμε μυαλό για ταινίες απόψε…

 Του Τάιλερ Ντέρντεν

Δεν έχουμε μυαλό για ταινίες απόψε. Χτες έπαιξε η Εθνική. Άδειασαν τα σινεμά, σβήστηκαν οι κινηματογραφικές εικόνες. Δεν έχουμε μυαλό για σινεμά, στο μυαλό έχουμε μόνο Εθνική.

Κι ας χάσαμε, δεν πειράζει. Παίξαμε ωραίο παιχνίδι, είδαμε ότι μπορούμε, ότι αξίζουμε.

Δεν είναι πλέον και πολλά τα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν να χαρείς ως Έλληνας. Μια ομάδα ποδοσφαίρου, ένα Μουντιάλ, οι επιτυχίες των Ελλήνων σκηνοθετών (από τον Λάνθιμο στα Όσκαρ μέχρι τη βράβευση της Μικράς Αγγλίας στη Σαγκάη), το γεγονός ότι δίπλα σου γυρίζονται παντού ταινίες, ότι γίνονται προσπάθειες να έρθουν και ξένες παραγωγές.

Και για άλλη μία φορά και στο ποδόσφαιρο και στο σινεμά, χωρίς τη στήριξη του κράτους. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου χωρίς προπονητήριο (έφτασαν οι παίχτες να πουν ότι εγκαταλείπουν τα καλώς κερδισμένα μπόνους τους εάν η κυβέρνηση φτιάξει το πολύπαθο προπονητήριο), στην περίπτωση του σινεμά με ελάχιστα κρατικά κονδύλια.

Είχε πει κάποτε η Μελίνα: «Θα βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν ταινίες χωρίς να τρώνε τις προίκες από τις αρραβωνιαστικές τους». Προίκες πια δεν υπάρχουν, έχουν φαγωθεί από καιρό. Και για να κάνουν τα παιδιά ταινίες έχουν ήδη προλάβει να φάνε το επίδομα ανεργίας, το χαρτζιλίκι των γονιών τους, να πείσουν τους φίλους τους να δουλέψουν τσάμπα, για τη «δόξα», για την «τρέλα», έτσι για να κάνουμε σινεμά και να γράψουμε ποδοσφαιρική ιστορία και να γουστάρουμε.

Και όπως τα παιδιά της Εθνικής ζητούν προπονητήριο και εκπαίδευση για τους μελλοντικούς… Καραγκούνηδες, έτσι και στην Ελλάδα πρέπει να υπάρξει Ακαδημία Κινηματογράφου που θα λειτουργεί ως εκπαιδευτικός οργανισμός. Που θα διαμορφώνει τους σκηνοθέτες του αύριο, τις μελλοντικές φεστιβαλικές μας παρουσίες.

Γιατί έτσι δεν γίνεται δουλειά. Μόνο με ατομική ψυχή και για την ψυχή… της μάνας μας, δεν γίνεται δουλειά. Ας βάλει, λοιπόν, και το κράτος «πλάτη». Ένας Θεός ξέρει πόσο το έχουμε ανάγκη όλοι μας, όσοι περιμένουμε να πιαστούμε από κάπου, να δούμε την Ελλάδα να μας κάνει υπερήφανους εντός και εκτός συνόρων.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *