Editorial: Γιατί ο Νιλ Πάτρικ Χάρις ήταν στα Όσκαρ απλά ο… Μπάρνεϊ
Του Τάιλερ Ντέρντεν
Για πολλούς ο Νιλ Πάτρικ Χάρις ήταν μία απογοήτευση. Πιθανότατα επειδή ήταν αυτό που περιμέναμε φέτος περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στα Όσκαρ. Περισσότερο, ίσως και από το ποιοι θα πάρουν τα βραβεία (αυτό λίγο πολύ το γνωρίζαμε).
Ναι, από τον Χάρις φάνηκε να λείπει το χιούμορ (επέμεινε πολύ στο «αστείο» με τις κλειδωμένες σε ένα κουτί προβλέψεις, ενώ κανείς δεν γέλασε όταν συνέκρινε τις εισπράξεις του American Sniper με το πόσο πλούσια είναι η Όπρα, ούτε και όταν ζήτησε από τον Ντέιβιντ Ογιέλογουο να πει κακίες με βρετανική προφορά).
Εντάξει, το δυνατό σημείο του Χάρις δεν είναι το χιούμορ. Ούτε τα καταφέρνει στο να λέει κακίες.
Είναι το σόου, το εκτόπισμα, η τρυφερή ματιά. Και εκεί ο Χάρις τα κατάφερε μία χαρά.
Με ένα πολύ γλυκό εναρκτήριο νούμερο, έναν εντυπωσιακό φόρο τιμής σε όλα όσα μας κάνουν να αγαπήσουμε το σινεμά, έκλεψε τις καρδιές μας. Και μόνο αυτό να είχε κάνει αρκούσε. Και εκεί έπρεπε να επικεντρωθεί και στην υπόλοιπη τελετή. Στο σόου και στο συναίσθημα.
Στο εναρκτήριο νούμερο είπε και ένα από τα καλά του αστεία: «Σήμερα γιορτάζουμε τους πιο λευκούς… ε συγγνώμη τους πιο λαμπρούς της σόουμπιζ», μία σαφή αναφορά στην έλλειψη ποικιλομορφίας στις υποψηφιότητες.
Ο Χάρις φαινόταν αμήχανος, σαν ένα fan boy που το έριξες πάνω στη σκηνή των Όσκαρ και του ζήτησες να είναι legendery.
Δεν ήταν. Ήταν κατά τι χειρότερος από την Έλεν Ντε Τζενέρις, αλλά ήταν σίγουρα καλύτερος από τον Σεθ ΜακΦάρλαν.
Δεν ήταν legendary, όπως ούτε ο Μπάρνεϊ του How I Met Your Mother ήταν legendary. Ήταν απλά ο Μπάρνεϊ. Με τα κρύα αστεία του, τις larger than life φάρσες του και τον εφηβικό ενθουσιασμό του. Τα ίδια που έφερε δηλαδή στη σκηνή και ο Νιλ Πάτρικ Χάρις.
Και σίγουρα την εμφάνισή του με το λευκό βρακί στη σκηνή του Dolby Theater θα τη συζητούμε για καιρό.
