Επίθεση στη Βομβάη (Hotel Mumbai)
Τον Νοέμβριο του 2008 η Βομβάη έρχεται αντιμέτωπη με τον τρόμο. Μια σειρά από επιθέσεις σε δημόσιους χώρους, καφέ και πολυτελή ξενοδοχεία αφήνει πίσω της εκατοντάδες νεκρούς. Ανάμεσα στους στόχους βρίσκεται και το ξενοδοχείο Taj Mahal, όπου ένοπλοι σκορπούν τον τρόμο.
Από αυτά τα πραγματικά γεγονότα ξεκινά η ταινία που χτίζεται ως μια ιστορία αγωνίας. Ο θεατής παρακολουθεί ορισμένους χαρακτήρες (έναν σερβιτόρο Σιχ που η γυναίκα του ετοιμάζεται να γεννήσει, ένα ζευγάρι με ένα νεογέννητο μωρό, έναν Ρώσο μεγιστάνα) και τον τρόπο που καλούνται να αντιμετωπίσουν τον τρόμο. Την ώρα που οι Αρχές εμφανίζονται εντελώς απροετοίμαστες, μια ομάδα ανθρώπων πρέπει να βρει τρόπο να επιβιώσει.
Οι επισκέπτες («οι θαμώνες είναι θεός» λέει συχνά ο σεφ Ομπερόι στους εργαζόμενους του ξενοδοχείου), αλλά και το προσωπικό δεν γνωρίζουν πού μπορεί να βρίσκονται οι τρομοκράτες, δεν έχουν τρόπο να προφυλαχτούν. Είναι μία συγκλονιστική ιστορία, ειδικά εάν σκεφτεί κανείς ότι η επίθεση διήρκεσε τέσσερις ολόκληρες ημέρες (στην ταινία ο χρόνος είναι συμπικνωμένος και μοιάζει να έχει διάρκεια μόλις μερικές ώρες.
Ο Ελληνοαυστραλός Άντονι Μάρας (έχουμε και… ελληνική συμμετοχή με την ηλικιωμένη γυναίκα να παρακαλεί έναν από τους ενόπλους στα ελληνικά να μη τη σκοτώσει) έφτιαξε μια ταινία με νεύρο και ρυθμό που κρατάει τον θεατή σε αγωνία καθ’ όλη τη διάρκειά της. Σίγουρα βασίζεται σε αφηγηματικά αρχέτυπα (ο αγώνας να σώσεις το παιδί σου, να κάνεις ηρωικές πράξεις) που ορισμένοι θα χαρακτηρίσουν κλισέ, αλλά εδώ λειτουργούν απόλυτα.
Σε αυτό συνεπικουρούν και οι ερμηνείες των κεντρικών πρωταγωνιστών με τους Άρμι Χάμερ, Ντεβ Πατέλ και Ναζανίν Μπονιάντι να μην επιδίδονται σε υπερβολές, αλλά να μάς χαρίζουν μετρημένες ερμηνείες.
Ο Μαράς χειρίζεται πολύ καλά και το θέμα της παρουσίασης των τρομοκρατών, αλλά και της θρησκείας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επίθεσης ένας αόρατος «εγκέφαλος» μιλάει συνεχώς στους νεαρούς οπλοφόρους. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί είναι τα πιόνια και ακολουθούν τυφλά τις οδηγίες του. Σε μία συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή μια γυναίκα λέει μια μουσουλμανική προσευχή. Ο οπλοφόρος δεν ξέρει τι να κάνει. Αυτό δεν είναι μέρος των οδηγιών που έχει λάβει, η επίθεσή του βασίστηκε σε ένα αφήγημα για άπιστους. «Δεν έχει σημασία, σκότωσέ την» ακούμε τη φωνή του «εγκεφάλου». Στην τυφλή βία η θρησκεία αποκαλύπτεται τελικά ως πρόσχημα και όχι ως αιτία.
Η Επίθεση στη Βομβάη είναι μια ταινία που κρατά τον θεατή με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, προσφέροντας δόσεις θρίλερ, συγκίνησης, σασπένς και πραγματικού τρόμου.
