Escape Room

Έξι άγνωστοι επιλέγουν με την θέληση τους να παίξουν σ’ ένα Escape Room μετά από πρόσκληση που τους έγινε από ανθρώπους που εμπιστεύονται. Όταν όμως ξεκινήσει το παιχνίδι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τόσο ακίνδυνο όσο φαντάστηκαν. Πρέπει όλοι μαζί να συνεργαστούν ώστε να καταφέρουν να ξεφύγουν από τις παγίδες του ενός δωματίου και να περάσουν στο επόμενο, μέχρι το παιχνίδι να τελειώσει. Ο αγώνας κάθε φορά έχει ως στόχο να παραμείνουν όλοι ζωντανοί, ένας στόχος που δεν θα επιτευχθεί σε όλα τα δωμάτια.

Το Escape Room χαρακτηρίζεται από την νευρική σκηνοθεσία του Adam Robitel, ο οποίος κτίζει την αγωνία περισσότερο με το γεγονός ότι δεν ξέρεις ποιος θα είναι ο επόμενος που θα πεθάνει – με εξαίρεση του ποιος θα μείνει τελευταίος που στο προδίδει, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η εναρκτήρια σκηνή. Η ιδέα βασίζεται κυρίως στο γεγονός ότι τα θύματα πρέπει να σκεφτούν συγκεντρωμένα, με το μυαλό τους σε πλήρη εγρήγορση, έτσι ώστε να λύσουν τους γρίφους χωρίς να επηρεάζονται από τις δυσμενείς συνθήκες του κάθε δωματίου που δυσκολεύουν τα σώματα τους να λειτουργήσουν φυσιολογικά. Και αυτό θα ήταν πρωτότυπο, εάν δεν είχαν προηγηθεί ταινίες όπως το Saw. Χωρίς οι προσωπικότητες να είναι έντονες και με τον κακό της υπόθεσης να κρύβεται μέχρι τα τελευταία λεπτά του έργου, το Escape Room βασίζεται αποκλειστικά στην δράση για να τραβήξει την προσοχή του θεατή. Και σ’ ένα βαθμό το πετυχαίνει, αφού πρόκειται για μια λαχανιασμένη σκηνοθεσία που φιλοδοξεί να αφήσει και τον θεατή χωρίς ανάσα. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο πρωτότυπη όσο υπόσχεται, δεν θα απογοητεύσει βέβαια τους φαν του είδους αλλά ουτε και θα κερδίσει τις καρδιές τους.