Κινηματογραφικός Απολογισμός – Οι επιλογές του ΕΤ

Η καλύτερη ταινία της χρονιάς για μένα!

Θυμάμαι πως όταν βγήκα από τον κινηματογράφο είχα κατενθουσιαστεί!

Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν η ταινία της χρονιάς!

Και παρόλο που βγήκαν κι άλλες πολύ αξιόλογες στη συνέχεια, θα επιμείνω στην αρχική μου αίσθηση.

Μια ταινία που τα είχε όλα! Ερμηνείες (η NataliePortman άξια νικήτρια του Όσκαρ), ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, σενάριο (Hellooo!!!! Είναι η Λίμνη των Κύκνων…), σασπένς, μοντάζ, σκηνικά, κουστούμια και βέβαια soundtrack!!!

Απλά επιβλητική!!!

Άλλη μια ολοκληρωμένη ταινία που δεν της λείπει τίποτα. Ο JamesFrancoδείχνει την αξία του και κρατάει μια ταινία μόνος του, ο DannyBoyleγυρίζει ακόμα μια σπουδαία ταινία με τη σκηνοθεσία να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, το μοντάζ κάνει θαύματα, η μουσική επένδυση μιλάει από μόνη της και η αγωνία κλιμακώνεται σταδιακά μέχρι την κορύφωσή της. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία?

Μπορεί να μην είναι στο στυλ που αρέσει σε όλους, αλλά είναι μια ταινία αληθινή. Όχι μόνο γιατί περιγράφει μια αληθινή ιστορία, αλλά γιατί φαίνεται πως είναι φτιαγμένη με αληθινές και ειλικρινείς προθέσεις.

Απλά υπέροχο! Σχεδόν μαγικό!

Εμπνευσμένο, φτιαγμένο με κέφι, η πλοκή του σε κάνει να ξεχνάς ότι δεν βλέπεις «κανονική» ταινία, τα σκηνοθετικά tricks δεν έχουν τελειωμό και τελικά βγαίνεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο!

Αυτός δεν είναι άλλωστε ο βασικός λόγος που πας σινεμά? Να περάσεις καλά!

Και με τον Τεν Τεν περνάνε καλά μικροί και μεγάλοι!

Όπως είπε κι ένας φίλος μου όταν του είπα ότι μου άρεσε κι εμένα όσο κι εκείνου: «Spielberg!!!…τι περίμενες?».

Και να σκεφτεί κανείς ότι μικρή δεν διάβαζα ποτέ Τεν Τεν…

Η σχέση μου με αυτή την ταινία είναι πολύ περίεργη…

Το πρώτο μισό δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά όσο προχωρούσε η πλοκή τόσο με συνέπαιρνε… Όταν τελείωσε, είχα φτάσει να είμαι ενθουσιασμένη με το μήνυμα που ήθελε να περάσει και με την ερμηνεία του BradPitt.

Τώρα, περίπου 1 μήνα αργότερα και κοιτώντας πίσω όλη την χρονιά, καταλήγω να την βάλω στις καλύτερες ταινίες του 2011!

Ο κυριότερος λόγος είναι πως τελικά αυτή η ταινία είχε πολλά μηνύματα/διδάγματα, όχι μόνο για το αθλητικό περιβάλλον, αλλά και για το εργασιακό…ειδικά στις μέρες που διανύουμε. Μερικές μόνο εκφράσεις μπορούν να γίνουν ολόκληρα μαθήματα φτάνει να τα εισπράττεις σε βάθος: “Thefirstguythroughthewallalwaysget’sbloodied.” – “Stopsolvingthesameproblemsthesameway.” – “Adaptordie.” – “You’reonlyasgoodasthelastgame.”

Νοσταλγικό και ταξιδιάρικο!

Απλά πρέπει να είσαι κάποιας ηλικίας για να το συλλάβεις…

Όποιος έχει μεγαλώσει στην δεκαετία των 80’s, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι για 2 ώρες βρέθηκε πίσω στην παιδική του ηλικία.

Ο J.J.Abrams ναι μεν γύρισε την ταινία για να αποδώσει φόρο τιμής στον μέντορά του – StevenSpielberg, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την άφησε στην τύχη της. Ίσα ίσα, η ταινία έχει πλοκή, αγωνία και συναίσθημα.

Προσωπικά, την λάτρεψα!

Γνήσια κωμωδία!

Είχα πάρα πολύ καιρό να γελάσω έτσι σε μια ταινία. Με γέλιο αυθόρμητο κι όχι βγαλμένο με πίεση από χοντροκομμένα αστεία. Διαφορετική απ’ ότι μας συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια δηλαδή…

Με έξυπνο στόρι που μπλέκεται περίεργα, με εκπλήξεις κι όχι πολλά κλισέ, με πολλούς ηθοποιούς σε κέφια.

Ο SteveCarellδείχνει γιατί θεωρείται ένας αξιόλογος κωμικός και ο RyanGoslingμας ξαφνιάζει και με αυτή την πλευρά της υποκριτικής του παλέτας. Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί όμως ερμηνεύουν με το απαραίτητο μέτρο την κωμωδία, χωρίς υπερβολές.

Λίστα δική μου χωρίς μια ρομαντική κομεντί, θα ήταν λίστα μισή…

Κι αυτή εδώ είναι μια κλασική ρομαντική κομεντί!

Το σενάριο είναι τόσο μα τόσο κλισέ, αλλά κανείς δε νοιάζεται γιατί αυτό σημαίνει ρομαντική κομεντί. Το καλό με την συγκεκριμένη είναι ότι αποφεύγει να γίνει πολύ μελό και κρατάει έντονα ορισμένα κωμικά στοιχεία.

Η NataliePortmanκαι ο AshtonKutcherείναι 2 λαμπερά-χαρούμενα πρόσωπα που δίνουν φρεσκάδα στην ταινία και την απογειώνουν.

Δεν μου αρέσει ο WoodyAllen. Τελεία και παύλα.

Αλλά να… αυτή η ταινία κάτι είχε… Το γεγονός ότι δεν πρωταγωνιστούσε ο ίδιος μάλλον βοήθησε…

Μπορεί να ήταν πάλι ένα τρελό θέμα όπως μας συνηθίζει ο σκηνοθέτης, αλλά αυτή την φορά είχε κάτι να πει. Επίσης, όπως και να το κάνεις, το Παρίσι (και ειδικά αυτής της εποχής) είναι μια πόλη που εκπέμπει μια αύρα μοναδική.

Θυμάμαι πως όταν βγήκα από το σινεμά στους δρόμους της έρημης Αθήνας, η αίσθηση ήταν σχεδόν σοκαριστική – απόδειξη του πόσο με είχε απορροφήσει η ταινία και με είχε ταξιδέψει στο Παρίσι μιας άλλης εποχής.

Όταν ξέρεις ότι πας να δεις μια ταινία του GeorgeClooney, περιμένεις να δεις και να ξεχωρίσεις ορισμένα πράγματα.

Ο Clooneyκαταπιάνεται με ένα θέμα δυστυχώς πάντα επίκαιρο, σου περνάει το μήνυμα που θέλει, σκηνοθετεί τους ηθοποιούς του άψογα και κρατάει για τον εαυτό του τον πιο αδιάφορο ρόλο. Πολλοί θα έλεγαν ότι πάει  κόντρα στο σύστημα…

Ο RyanGoslingδίνει την ερμηνεία της ζωής του (εδώ και όχι στο Driveκατ’ εμέ) και η ατμόσφαιρα της ταινίας σε υποβάλλει σε ένα περιβάλλον σκοτεινό και ύποπτο.

Ίσως να περίμενα περισσότερα… Ίσως να περίμενα τουλάχιστον να με ξαφνιάσει, γιατί αυτά τα έχουμε ξαναδεί Mr.Clooney.

Καλή και μεστή ταινία οπωσδήποτε.

Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει η χρονιά, η μεγάλη έκπληξη!

Απρόμαυρος και βωβός κινηματογράφος το 2011?

Στα χρόνια που κυριαρχούν η τεχνολογία και τα εφέ?

Κι όμως! Μια ταινία για να θυμίσει ή και για να υποδείξει σε όλους ότι η μαγεία του κινηματογράφου είναι στα βασικά. Στην σκηνοθεσία, στις ερμηνείες και στο σενάριο!

Μόνο και μόνο γι’ αυτό φτάνει για να μπει σε αυτή τη λίστα.

Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια ταινία μοναδική με την originalέννοια της λέξης, δεν υπάρχει άλλη σαν κι αυτή!

Σε μια χρονιά σαν τη φετινή δεν μπορεί να μην γίνει αναφορά στο ελληνικό σινεμά που όλο και δείχνει περισσότερα δείγματα αξιοπρόσεκτων δουλειών. Διάλεξα λοιπόν την καλύτερή μου.

Ο μέχρι πρότινος τηλεοπτικός σκηνοθέτης Γιώργος Σιούγας, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Β.Κατσικονούρη και διαπράττει ένα μικρό θαύμα…

Ο Σιούγας αποδεικνύει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε σκηνοθέτη υψηλών προδιαγραφών και οι ηθοποιοί του ότι μπορούν να ενσαρκώσουν τους πιο ιδιαίτερους ρόλους. Όχι μόνο χωρίς να εκτεθούν αλλά με μια εσωτερική δύναμη που καθηλώνει. Προσωπικά περισσότερο μου άρεσε ο Όμηρος Πουλάκης.

Η ιδιαίτερη ματιά του σκηνοθέτη, οι λήψεις με τις οποίες επιλέγει να διηγηθεί την ιστορία και το πως χρησιμοποιεί το φως είναι πολύ φρέσκα για τα ελληνικά δεδομένα και ελπίζω να αποτελέσουν έμπνευση για μελλοντικές δουλειές.

3. Ryan Gosling – The Ides of March

4. Jean Dujardin – The Artist

 1. Natalie Portman – Black Swan

2. Michelle Williams – My Week with Marilyn

3. Berenice Bejo – The Artist