Κινηματογραφικός απολογισμός 2013: Οι επιλογές του Ε.Τ. του εξωγήινου

Επιτέλους μια πραγματικά καλή κινηματογραφική χρονιά! Πολλές και αξιόλογες ταινίες! Η δεκάδα βγήκε σχεδόν αβίαστα. Η σειρά είναι τυχαία.

10 Ταινίες της χρονιάς:

 1. Les Miserables (Οι Άθλιοι): Αγαπώ πολύ τα μιούζικαλ κι αυτό ικανοποίησε όλες μου τις προσδοκίες! Φανταστικό κάστ, καλές ερμηνείες, κλασικό στόρι/σενάριο, σκηνικά, εφέ, μεγάλη παραγωγή…τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία; Μήπως soundtrack; Helloooo! “Do you hear the people sing…”

 2. Gravity: Πολλοί είπαν ότι βαρέθηκαν, ότι δεν είχε σενάριο, ότι ήταν μονότονο, ότι υπερεκτιμήθηκε… Εμένα πάντως αυτό το ταξίδι στο διάστημα θα μου μείνει αξέχαστο! Βρεθήκαμε για λίγο πραγματικά στο διάστημα! Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει ο κινηματογράφος!

 3. Argo: Η καλύτερη ταινία των περσινών Όσκαρ ήταν μια μοναδική περιπέτεια με τις ανάλογες συναισθηματικές στιγμές μακριά από τις αμερικανιές που θα μπορούσε να υποπέσει. Δύσκολα βλέπουμε πια ταινίες που μας κρατάνε στην τσίτα επί 2 ώρες… Εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον Ben Affleck σαν σκηνοθέτη, αλλά και για την επιλογή του να ξεφύγει από το στερεότυπο του ζεν πρεμιέ.

 4. La vie d’ Adele (Η ζωή της Αντέλ): Όποιοι ξεπέρασαν τα ταμπού και πήγαν να την δουν, ξέρουν. Η πολυσυζητημένη ταινία του Φεστιβάλ των Καννών, άξιζε! Το δυνατό στόρι, η έντονη ιστορία αγάπης και οι καταπληκτικές ερμηνείες των 2 πρωταγωνιστριών δεν αφήνουν περιθώρια για ταμπού και προκαταλήψεις. Από τις πιο συγκινητικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

 5. Μικρά Αγγλία: Γουάου! Αυτό ένιωσα όταν βγήκα από την κινηματογραφική αίθουσα! Τι εικόνες, τι ατμόσφαιρα, τι ομορφιά! Μακάρι όλες οι ελληνικές ταινίες να έφταναν το 1/10 αυτής της ταινίας… Το καστ πολύ προσεγμένο και ταιριαστό με εξέχουσα την μια εκ των πρωταγωνιστριών Πηνελόπη Τσιλίκα (και όχι μόνο για την εξαιρετική στιγμή του ξεσπάσματος). Αλλά το κύριο προσόν της ταινίας είναι ο μέγιστος Παντελής Βούλγαρης στην καλύτερη ταινία της καριέρας του νομίζω. Τα πλάνα του, η ματιά του…μοναδικά! Εμείς κλασικά στα Όσκαρ θα στείλουμε κάτι τύπου… Λάνθιμος.

 6. Before Midnight (Πριν τα μεσάνυχτα): Παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενική για αυτή την ταινία, καθώς είναι γυρισμένη στον τόπο καταγωγής μου και σε μέρη που περνάω τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Αλλά νομίζω πως σίγουρα μιλάμε για τον τέλειο επίλογο του Tζέσι και της Σελίν που «μεγαλώσαμε» παράλληλα. Ανθρώπινη και αληθινή, χωρίς πολλές φιοριτούρες και με γήινες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές. Νιώθεις σαν να συμμετέχεις κι εσύ στην σχεδόν 2ωρη κουβέντα τους. Κάτι δείχνει αυτό!

 7. The company you keep (Ο κανόνας της σιωπής): Έκπληξη; Για εμένα καθόλου. Μου θύμισε τον παλιό καλό κλασικό κινηματογράφο. All star cast σε ένα πολιτικό θρίλερ, μυστήριο, αγωνία, ανατροπές, θαμμένα μυστικά… Κλασικός Robert Redford στη σκηνοθεσία! Μια ταινία από αυτές που σε συνεπαίρνουν με την πλοκή τους και ξεφεύγεις τελείως από την καθημερινότητα για 2 ώρες.

  8. Django Unchained: Αυτή ήταν για εμένα η έκπληξη! Τον Ταραντίνο δεν τον πάω καθόλου! Σε τίποτα και με τίποτα! Αλλά αυτή η ταινία κάτι είχε… Ενώ το στόρι είναι κοινό (έχουμε ξαναδεί ανάλογες ταινίες), ο τρόπος του Ταραντίνο της δίνει μια νέα πνοή. Σίγουρα παίζει το ρόλο του το κάστ. Διαλεγμένοι ένας κι ένας! Ειδικά ο αδικημένος Leonardo Di Caprio! Μπαίνεις τόσο πολύ στο κλίμα, σε ενοχλεί τόσο πολύ η αδικία, θέλεις κι εσύ να πάρει ο ήρωας εκδίκηση που ακόμα και το splatter δεν σε ενοχλεί πια, σχεδόν το αποζητάς…

 9. Lincoln: Ο Steven Spielberg καταπιάνεται με ένα βιογραφικό δράμα και μεταφέρει άψογα στη μεγάλη οθόνη την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου και την δράση του Αμερικανού προέδρου με την μεγαλύτερη επιρροή για την χώρα του. Η ταινία είναι άρτια από καλλιτεχνικής απόψεως και ο Daniel Day-Lewis κερδίζει δικαίως ακόμα ένα Όσκαρ. Το πιο σημαντικό για εμένα πάντως, ήταν το γεγονός πως ενώ πρόκειται για ένα θέμα που λίγο πολύ γνωρίζουμε, η ιστορία από την οπτική γωνία του προέδρου και όχι ενός ήρωα, ενός πολεμιστή, ενός σκλάβου κ.α. μας έδωσε κάτι φρέσκο.

 10. Rush: Δεν ξέρω πόσοι την είδαν τελικά… Πόσοι κατάλαβαν ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια ταινία με αγώνες αυτοκινήτων… Ο Ron Howard είναι κλασικός κινηματογραφιστής και σε αυτή την περίπτωση έφτιαξε μια στρωτή ταινία χαρακτήρων. Γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα της. Προφανώς τα αληθινά γεγονότα που μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη προσφέρουν το τέλειο σενάριο και οι σκηνές των αγώνων ταχύτητας προσφέρουν την απαραίτητη δόση αδρεναλίνης, αλλά η ουσία είναι στους 2 χαρακτήρες (Niki Lauda και James Hunt) που υποδύονται εξαιρετικά οι 2 πρωταγωνιστές, Daniel Bruhl και Chris Hemsworth αντίστοιχα.

Ερμηνείες

Αντρικές:

1. Daniel Day Lewis (Lincoln)

2. Hugh Jackman (Les Miserables, Prisoners)

3. Chiwetel Ejiofor (12 Years a slave)

4. Bradley Cooper (Silver Linings Playbook)

5. Leonardo Di Caprio (Django Unchained)

Γυναικείες:

1. Αντέλ Εξαρχόπουλος ( Η ζωή της Αντέλ)

2. Lea Seydoux (Η ζωή της Αντέλ)

3. Πηνελόπη Τσιλίκα (Μικρά Αγγλία)

4. Cate Blanchett (Blue Jasmine)

5. Jessica Chastain (Zero Dark Thirty)

Soundtrack της χρονιάς:

Les Miserables

Μικρά Αγγλία

Οι χειρότερες ταινίες της χρονιάς:

Γάμος σε δόσεις

The Lone Ranger