Falling Water: Το μεταφυσικό στοιχείο του ύπνου
Με μεταφυσικές προεκτάσεις του ύπνου έχουν κατά καιρούς καταπιαστεί πολλές ταινίες, από το the Cell της Τζένιφερ Λόπεζ (2000), μέχρι το πιο πρόσφατο Inception (2010).
H νέα σειρά Falling Water, του δικτύου USA, έχει να κάνει με τρεις άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, τα όνειρα των οποίων φαίνονται να συνδέονται. Μοιάζει λίγο ως υπόθεση με τη σειρά Sense8, των αδελφών Γουατσόφσκι στο Netflix, που βέβαια οι πρωταγωνιστές του βρίσκονταν σε διαφορετικές ηπείρους, ενώ εστίαζε περισσότερο στη διαφορετικότητα και μπαίνει το Δεκέμβριο στο δεύτερο κύκλο της. Οι τρεις πρωταγωνιστές του Falling Water αντίθετα, κυκλοφορούν όλοι στην ίδια πόλη. Μάλιστα, πέφτουν συχνά ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς να γνωρίζονται. Οι εφιάλτες τους όμως όλο μπλέκονται πιο πολύ μεταξύ τους.
Η Τες (στο ρόλο η γαλλιδούλα Λίζι Μπροσερέ) είναι μια αντικοινωνική φωτογράφος που από τους εφιάλτες της έχει αποκτήσει εμμονή ότι κάποτε γέννησε και της έκλεψαν το μωρό της. Τα όνειρα του επιθεωρητή Τέικ (Γουίλ Γιαν Λι) στοιχειώνει η κατάκοιτη, κατατονική μητέρα του. Τέλος, ο Μπάρτον (Ντέιβιντ Αγιάλα) βλέπει δυο άτομα από το χώρο εργασίας του, τη γυναίκα με τα κόκκινα που ποθεί και τον διευθυντή που κάνει συνεχώς παραστρατήματα. Αυτά τα φαινομενικά -όχι και τόσο συναφή- στοιχεία έπρεπε κάπως να πλεχτούν μεταξύ τους. Αυτό επιτυγχάνεται αφενός με τον μουσάτο εναλλακτικό επιστήμονα (Ζακ Ορθ) που κάνει μελέτες πάνω στον ύπνο και αφετέρου με μια υποβόσκουσα σκοτεινή παρουσία που δεν φανερώνεται ακόμα στο φακό, αλλά παρουσιάζεται προς το παρόν ως σκιά, είτε φτερωτού δαίμονα, είτε αλυσοδεμένης φιγούρας. Φυσικά, όπως φανερώνει και ο τίτλος, κοινό σημείο στα όνειρα είναι και το υγρό στοιχείο κι ό,τι αυτό συμβολίζει.
Η αλήθεια είναι ότι η σειρά δεν έκανε δυνατό ντεμπούτο, λόγω του σχετικά ασύνδετου ακόμα σεναρίου της. Όλα όσα παρακολουθούμε φαίνονται αρκετά μη ρεαλιστικά και οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες δεν είναι τόσο ενδιαφέροντες. Θα κρατήσει η σειρά το μυστήριο ή θα κάνει στροφή προς τον τρόμο; Ως τώρα μας βάζει εξαρχής σε σκέψεις μήπως είναι όλα ένα όνειρο, κατευθυνόμενο από τον παλαβιάρη ψευτοεπιστήμονα του ασυνείδητου, που συχνά αναλαμβάνει και ρόλο αφηγητή. Μήπως είναι όλα διαφορετικές εκφάνσεις ενός ενιαίου ονείρου της ίδιας ταλαιπωρημένης ύπαρξης, που συμβολίζει το αλυσοδεμένο τέρας; Πάντως αν κρίνουμε και από την μαζική αυτοκτονία που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο επιθεωρητής Τέικ, μάλλον κάτι δεν πάει γενικότερα καλά σε όλη την πόλη!
Παρόλα αυτά, αν κάτι μας κρατά είναι η υπνωτιστική ατμόσφαιρα μυστηρίου και η σκηνοθετικές εμπνεύσεις σε διάφορα όνειρα, όπως στην ωραία λήψη του εφιάλτη στο λεωφορείο. Ο παραλογισμός είναι άλλωστε και το κομμάτι που είναι περισσότερο καλός ο σκηνοθέτης Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο, που έχει σκηνοθετήσει επίσης τα 28 Weeks Later και Intruders.