Feeling down ‘n’ dirty, feeling kinda mean…

( Ο τιτλος το κειμένου είναι απ΄το τραγούδι των FOREIGNER,  Double vision ).
Στη συνέντευξή του για την ταινία του The Ides Of March , ο και σκηνοθέτης πλέον, George Clooney, δήλωσε ότι αν δείς την έναρξη της ταινίας θα συμπαθήσεις τους Δημοκρατικούς, ενώ αν δεις το τέλος της, τους Ρεπουμπλικάνους. Προσωπικά, και μετά την παρακολούθηση και αυτής της ταινίας, στέκομαι καχύποπτη έναντι αμφότερων, επειδή θεωρώ ότι η ρήση του Τσόμσκι, περί ύπαρξης ΕΝΟΣ κόμματος στην Αμερική με δύο φατρίες, τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους, είναι αληθής…
Η ταινία του Clooney αποτελεί ενα καλογυρισμένο και εξοχο δειγμα πολιτκιού Ωφελιμισμού, παγίδευσης, φιλοδοξίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης. ‘Η έστω, αμφιλεγόμενης σεξουαλικής επαφής. Αποσπώντας έξοχες ερμηνείες απ΄την πρωταγωνιστική ιδίως, τετράδα των Clooney, Gosling, Seymour Hoffman και Giamatti, κατορθώνει ν’ αναπαραστήσει εντελώς πειστικά ένα περιστατικό που εκτυλίσσεται στα παρασκήνια ης προεκλογικής εκστρατείας για την Προεδρία των ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στο “στρατόπεδο” του υποψήφιου των Δημοκρατικών Μάικ Μόρρις, Κυβερνήτη του Οχάϊο ( ο George Clooney, θα μπορουσε καλλιστα να είναι αληθινος υποψήφιος).
Ο Μόρρις παλισιώνεται από εξα πολυπρόσωπο επιτελείο που εργάζεται πυρετωδώς προκειμένου να επιλεγεί αυτός για το χρίσμα, και οχι ο επίσης Δημοκρατικός, αντίπαλός του Πάουελ. Ιδιαιτερης προσοχής αξίζει ο θεσμός των ασκουμένων, μεσα στα κομματικά επιτελεία( η Evan Rachel Wood εχει εναν πολυ χαρακτηριστικό ρόλο). Αποφοιτες/οι Πανεπιστημίων, ίσως γόνοι ισχυρών οικογενειών, ανοιγουν το μονοπάτι προς την εξουσία. Γνωστότατα και συνεθέστατα φαινόμενα καιστα καθ’ ημάς πλέον.
Δυό άνθρωποι πρωτοστατούν σ’αυτο το ανθρωπομάνι: ο εμπειρότατος επικεφαλής της εκστρατείας, Πωλ Ζάρα ( εξαιρετικός ο Philip Seymour Hoffman) και ο δεύτερος τη τάξει σύμβουλος του Μόρρις, ο επίσης εμπειρος και νεαρότατος, γοητευτικός Στιβ Μέγιερς( ο Ryan Gosling γι άλλη μια φορά κεντάει στην οθόνη). Τι ειναι ο Μέγιερς; ‘Ενας φιλόδοξος πολιτικός σύμβουλος, που θελει πάσει θυσία να μπεί ο “δικός του” υποψήφιος στο Λευκό Οίκο. Διότιαν εκλεγεί ο Μόρρις, σίγουρα στο επιτελείο του θα φυλάξει και μια καλοπληρωμένη θεση γι’ αυτόν. Τι είναι ο Ζάρα; Επίσης πολιτικός σύμβουλος, η “παλιά καραβάνα” των προεκλογικών μαχών, που επίσης μοχθεί να στείλει τον πελάτη του στον Λευκό Οίκο, τον Μόρρις. Εχουν όμως μία διαφορά μεταξύ τους: ο Ζάρα έχει κόλλημα( όπως του ειρωνεύονται οι αντίπαλοί του) με την αφοσίωση, την πίστη στον εκάστοτε εντολέα του.
Τι κάνει ο Μέγιερς; Αφήνεται ν’ακούσει και και να παρασυρθεί απ΄τη σειρήνα ονόματι Τομ Ντάφι ( ο απολαυστικός Paul Giamatti) ο οποίος προσπαθεί να τον πείσει – μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας του Μόρρις- ν’αλλαξει στρατόπεδο και να δουλεψει στο δικο του επιτελείο για τον αντιπαλο υποψήφιο. Να “κρεμασει” τον Μόρρις εν ολίγοις.
Κι εδω συνίσταται κατα τη γνώμη μου, το εξαιρετικο twist του σεναρίου: ενω τα φαινόμενα μας δειχνουν την αποπομπή του Μέγιερς απ΄το προεκλογικό επιτελείο του Μόρρις, επειδή ακριβώς τον πρόδωσε τρόπον τινά, η εξέλιξη της ιστορίας ειναι ακομη πιό σκοτεινή και περίπλοκη. Απο κεί που ο Μέγιερς ήταν ο αποδιοπομπαίος, ο προδότης της εμπιστοσύνης, που τεχνηέντως βρέθηκε “στο δρόμο”, κατορθώνει ν’αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού, τον πλήρη ελεγχο του Μόρρις, λόγω ενός κρισιμότατου συμβάντος για την δημόσια εικόνα του Μόρρις. Οχι μονο επανέρχεται στο επιτελείο του, αλλά τίθεται και επικεφαλής του, παραγκωνίζοντας τον διώκτη του Ζάρα. Το φινάλε της ταινίας είναι κρισιμοτατο.
Ο Μέγιερς-που δεν μας καθιστά σαφές για ποιούς λογους πίστευε βαθιά στον Μόρρις ( ήταν λόγω πλήρους ιδεολογικής και αξιακής ταύτισης άραγε, ή είχε διαβλέψει εγκαίρως τον νικητή και πόνταρε στ’αυτόν; ) φάινεται , ή εμείς εικάζουμε, να ειναι βαθύτατα κλονισμένος. Ο Clooney δεν παρουσιάζει σαφώς “καλούς” και “κακούς”. Δεν ειναι ο Μέγιερς το αγαθό πουλέν του επιτελειου κι ο Μόρρις ή ο οποιοσδήποτε εκεί μέσα, ο κακός που τον διέφθειρε. ‘Η το αντίστροφο. ‘Οπως αφήνει να εννοηθεί σε μια χαρακτηριστική αποστροφή του λόγου του, ο παμπόνηρος και αδίστακτος Ντάφι, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, ειναι ή μπορούν να γίνουν εξίσου ωφελιμιστικά καθίκια αν αυτο θα εξυπηρετησει το σκοπο τους: την κατάκτηση της Μεγάλης Καρέκλας. Ακομη και ο ακέραιος και άκαμπτος στα προεκλογικα παζάρια Μόρρις, καμπτεται. Επαναλαμβάνω, το φινάλε ειναι ολα τα λεφτά. Καθε λεπτομέρεια, καθε πλάνο, και πάνω απ΄όλα η αντίστιξη της ηχούς του λόγου του Μόρρις “η Ακεραιότητα μετράει! Η Αξιοπρέπεια μετράει! ” με το σκληρό, κυνικό και “κλειστό” προσωπο του Μέγιερς, ο οποίος γνωριζει βεβαιως όλο το παρασκήνιο, ειναι χαρακτηριστική.
Αυτος που κουνάει την ¨κούνια” των ΜΜΕ, για να παραφράσουμε μία γνωστη αμερικάνικη παροιμία, αυτος κυβερνάει τον κόσμο. Αυτος που μπορεί με αριστοτεχνικές κινήσεις να φέρει καποιον στην κορυφή, ειναι εξίσου ικανός να τον καταβαραθρώσει-να τον προσέχετε. Συνειρμοί αναφορικά με αλλο γνωστο εγχώριο διδυμο της πολιτικής, που ανηκουν και τα δυο μελη του στην ιδια παραταξη, ειναι εύλογοι και αναπόφευκτοι.
Η εμβατηριακού τύπου μουσική της ταινίας ειναι του Alexandre Desplat.

Φράνσις