13ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Σινεμά: οι πρώτες μέρες
Αν εξαιρέσουμε την πρεμιέρα του Γαλλόφωνου με τους Άθικτους, το 13ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου είναι μέχρι στιγμής αρκετά αδιάφορο… Δεν φταίει, βέβαια, το Φεστιβάλ, αλλά η ίδια η πορεία του γαλλικού σινεμά τα τελευταία χρόνια, το οποίο εξαντλείται σε φλύαρες ταινίες για τον έρωτα. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις και μία από αυτές θα θέλαμε να δούμε τις επόμενες ημέρες στο Φεστιβάλ.
Πάμε, λοιπόν να μιλήσουμε συγκεκριμένα…
Τα παραμύθια της νύχτας (Les Contes de la nuit)
Μάλλον ο Μισέλ Οσελό, σκηνοθέτης του Κιρίκου και του Αζούρ και Ασμάρ, δεν ήταν σε μεγάλα κέφια. Τα παραμύθια της νύχτας είναι μεν ένα εντυπωσιακό animation (με μαύρες φιγούρες σε πολύχρωμο φόντο που θυμίζουν μέχρι και μελανόμορφα αγγεία), αλλά οι ιστορίες του είναι προβλέψιμες, βαρετές και άδειες από ψυχή. Τρεις άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μια ιστορία για να ανεβάσουν στο θέατρο. Και έτσι ξεκινούν να διηγούνται μια σειρά ιστοριών που όλες έχουν την ίδια βάση: ένας απλός άνθρωπος που τον ερωτεύεται μια πριγκίπισσα για μια αγαθή πράξη που κάνει. Η ιστορία συνοδεύεται κάθε φορά και από το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα και οι ελάχιστες χιουμοριστικές σκηνές, δεν αρκούν για να προσδώσουν σε αυτό το παραμύθι την απαραίτητη ζεστασιά άλλων ταινιών του Οσελό.
Indignados
Ο Τόνι Γκάτλιφ έφτιαξε ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τους Αγανακτισμένους μέσα από τη ματιά μιας Αφρικανίδας μετανάστριας. Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό στο χαρτί, στην οθόνη, πάντως, το αποτέλεσμα είναι κακό. Μια συρραφή εικόνων από συγκεντρώσεις αγανακτισμένων, πλάνα μεταναστών που σκοπό έχουν να εκβιάσουν το συναίσθημα, ελάχιστη πολιτική σκέψη πέρα από το προφανές «πάμε να επαναστατήσουμε». Που δεν θα ήταν κακό, αν συνοδευόταν και από κάτι ακόμα. Πράγμα που δεν κάνει. Μέσα σε όλα αυτά, φαίνεται να προσπαθεί απεγνωσμένα να συνδέσει το μεταναστατευτικό ζήτημα, με τους Αγανακτισμένους και με την Αραβική Άνοιξη, χωρίς να εμβαθύνει σε κανένα από τα τρία θέματα.
Le Skylab
Μια οικογένεια (θείοι, θείες, ξαδέλφια) μαζεύεται σε ένα κτήμα στη Βρετάνη για να γιορτάσει τα γενέθλια της γιαγιάς. Αυτό που ακολουθεί είναι μια σειρά σκηνών από ανθρώπους που τσακώνονται, τρώνε αρνί και τρέχουνε στους κήπους. Αν κάτι με ενοχλεί στο γαλλικό σινεμά, είναι η ακατάσχετη φλυαρία πολλών από τις ταινίες του. Το LeSkylabδεν αποτελεί εξαίρεση. Ναι, έχει μερικές ωραίες σκηνές (όπως εκείνη με τον παππού που προσπαθεί να κρεμαστεί με ένα λάστιχο κήπου), ενώ άλλες θυμίζουν πολύ ελληνικές διακοπές. Τότε που οι θείοι σου σε κορόιδευαν γιατί είχες ερωτευτεί κάποιον μεγαλύτερό σου, ή η σκηνή που σε βάζουν να τραγουδήσεις αναγκαστικά γιατί είσαι πιτσιρικάς. Το LeSkylabφέρνει αρκετά στο νου το Μικρά Αθώα Ψέμματα (αν και η ταινία του Γκ.Κανέ ήταν καλύτερη). Ακατανόητο το βραβείο καλύτερης ταινίας που πήρε η Ζιλί Ντελπί στο Σαν Σεμπαστιάν, καθώς η ταινία της, παρά κάποιες χαριτωμένες σκηνές παραμένει άνευ ουσίας.
Διαβάστε επίσης:
