Φεστιβάλ

Μίνι αναδρομή στις καλύτερες ταινίες του Φεστιβάλ Καννών

Το Φεστιβάλ Καννών για φέτος ξεκίνησε και όλοι οι αστέρες έχουν καταφτάσει στη γαλλική Ριβιέρα για να παρουσιάσουν τις νέες τους ταινίες. Για αυτή τη μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, καθώς η λάμψη ηθοποιών και σκηνοθετών τραβάει την προσοχή μας.

 

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών διοργανώθηκε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 1939. Πρόεδρος τότε ήταν ο Λουί Λυμιέρ, αδερφός του Ωγκύστ Λυμιέρ, που ήταν οι πρώτοι κινηματογραφιστές, αφού εφηύραν τον κινηματογράφο, μια μηχανή λήψης, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Το Φεστιβάλ περιέχει 4 κατηγορίες :

1)Το διαγωνιστικό κομμάτι, με ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους
2) Το εκτός διαγωνισμού κομμάτι, όπου προβάλλονται ταινίες που δεν διαγωνίζονται
3) Το un certain regard, όπου διαγωνίζονται νέοι σκηνοθέτες και
4) Το cinefondation για ταινίες μικρού μήκους σπουδαστών

 

Τα βραβεία που αποδίδονται στις ταινίες είναι τα εξής : Χρυσός Φοίνικας, Μεγάλο Βραβείο, Βραβείο Γυναικείου Ρόλου, Βραβείο Αντρικού Ρόλου, Βραβείο Σκηνοθεσίας, Βραβείο Σεναρίου, Βραβείο Επιτροπής.

 

Μετά από το μάθημα κινηματογραφικής ιστορίας, ας δούμε, λοιπόν, κάποιες από τις ταινίες που κέρδισαν το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών στη διάρκεια της ιστορίας του.

 

Η Μεγάλη Περιπέτεια (1939)

Σκηνοθέτης : Σεσίλ Ντε Μιλ

 

Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που μετατρέπουν δύο φίλους σε εχθρούς. Ο καθένας τους υποστηρίζει είτε τη νόμιμη πλευρά του ζητήματος είτε την παράνομη. Στη μέση όλων αυτών βρίσκεται μια γοητευτική νεαρή γυναίκα. Ταινία επικών διαστάσεων, με καταπληκτικά σκηνικά και εξαιρετικές ερμηνείες.

 

Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945)

Σκηνοθέτης : Ρομπέρτο Ροσελίνι

 

Η Ρώμη βρίσκεται κάτω από γερμανική κατοχή και οι κατακτητές αναζητούν έναν Ιταλό, ο οποίος φέρεται να είναι στην Αντίσταση. Εκείνος ζητά τη βοήθεια της μνηστής του, ρισκάροντας έτσι τη ζωή του αγέννητου παιδιού τους.

 

Βιριδιάνα (1961)

Σκηνοθέτης : Λουι Μπουνουέλ

 

Η ιστορία μιας δόκιμης καλόγριας που επισκέπτεται το θείο της λίγο πριν δώσει τον όρκο της. Ο θείος, που ζει μόνος σε μια έπαυλη, κάνει πρόταση γάμου στην καλόγρια, αλλά εκείνη αρνείται. Μετά μαθαίνει πως ο θείος αυτοκτόνησε και της άφησε ένα κτήμα. Η ταινία αυτή στάθηκε αφορμή για τον αφορισμό του Μπουνουέλ από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ένα σουρρεαλιστικά ειρωνικό φιλμ που άξια βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα.

 

Η συνομιλία (1974)

Σκηνοθέτης : Φράνσις Φορντ Κόπολα

 

Ένας ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να παρακολουθήσει 2 υπαλλήλους μιας εταιρείας. Έπειτα από μια προηγούμενη παρακολούθηση που οδήγησε σε 3 φόνους, ο ντετέκτιβ μπλέκεται προσωπικά στην υπόθεση αυτή γνωρίζοντας πως αυτή του η πράξη θα έχει αρνητικά αποτελέσματα. Ένα θρίλερ με κοινωνικές διαστάσεις που πραγματεύεται θέματα επίκαιρα και ας γυρίστηκε το 1974. Ο Gene Hackman εκπληκτικός σαν τον ντετέκτιβ Harry Caul.

 

Καγκεμούσα (1980)

Σκηνοθέτης : Ακίρα Κουροσάβα

 

Το 1592 ο άρχοντας μιας χώρας πεθαίνει και η χώρα βρίσκεται σε εμφύλιο. Οι σύμβουλοι βρίσκουν έναν φτωχό που του μοιάζει καταπληκτικά και τον αναγκάζουν να παριστάνει το νεκρό άρχοντα. Με τα χρόνια ο φτωχός θα γίνει ένα με το πνεύμα του νεκρού άρχοντα. Για όσους γνωρίζουν γιαπωνέζικα, ο τίτλος προδίδει το περιεχόμενο της ταινίας , αφού kagemusha σημαίνει σωσίας. Μια από τις καλύτερες ταινίες του Κουροσάβα που πρέπει να δείτε.

 

Μια αιωνιότητα και μια μέρα (1998)

Σκηνοθέτης : Θόδωρος Αγγελόπουλος

 

Η σχέση ενός συγγραφέα που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια και ενός «παιδιού των φαναριών» μας ταξιδεύει στο παρελθόν και μας διδάσκει πως τα όνειρα είναι σημαντικά για τον άνθρωπο. Η ταινία αυτή μπορεί να μην απεικονίζει την καθημερινότητα της ζωής –αυτό που θέλουν οι κινηματογραφιστές- αλλά σίγουρα κινείται σε ένα κοινωνικό και στοχαστικό υπόβαθρο που κάνει τον θεατή να σκέφτεται και να αναρωτιέται.

 

Amour (2012)

Σκηνοθέτης : Μίχαελ Χάνεκε

 

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μουσικών που θα βιώσουν ένα δυσάρεστο γεγονός, δοκιμάζοντας έτσι την ίδια τους την αγάπη. Δυνατή ταινία, άκρως συναισθηματική, που μιλάει για την αγάπη και τις σχέσεις καθώς και το βάθος τους.

Κατερίνα Σιδηροπούλου

Οι πρώτες ταινίες ήταν τα κλασικά κινούμενα σχέδια της Disney. Έπειτα ήρθε η «Ελισάβετ» και τότε μπήκε δειλά στον κόσμο του κινηματογράφου. Ώσπου, στο πανεπιστήμιο ήρθε ο καλός βωβός κινηματογράφος και άλλα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ο κινηματογραφικός της εθισμός!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *