22o ΓΑΛΛΟΦΩΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ: ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΤΟΥ ΖΕΡΑΡ ΝΤΕΠΑΡΤΙΕ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΜΠΕΑΡ

To 22o Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον και προσελκύει κόσμο τόσο στις αίθουσες της Αθήνας όσο και στη Θεσσαλονίκη. Σε μία ειδική εκδήλωση που έγινε για τους κριτικούς κινηματογράφου της Ελλάδος και στην οποία παρέδωσε masterclass ο Γάλλος κριτικός κινηματογράφου Σαρλς Τεσσόν, με πολυετή καριέρα στο Cahiers Du Cinema αλλά και στην εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, παρακολουθ΄ήσαμε την ταινία ROBUSTE (ΣΘΕΝΟΣ) της Κονστάνς Μεγιέ που άνοιξε την εβδομάδα της κριτικής στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών. Με πρωταγωνιστή τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ στον ρόλο ενός καταβεβλημένου ηθοποιού που αντιμετωπίζει την μοναξιά του και τα προβλήματα υγείας του (ή δεν τα αντιμετωπίζει) και την Ντέμπορα Λουκουμένα στον ρόλο της νεαρής νέας βοηθού του, που παλεύει και αυτή (κυριολεκτικά και μεταφορικά εφόσον ασχολείται με το άθλημα της πάλης) με τα δικά της θέματα. Η ταινία αν και με ωραία ιστορία, αυτή του γερασμένου σταρ και η παράλληλη ιστορία και σχέση του με την νεαρή βοηθό, δεν καταφέρνει στα 90 λεπτά της να δημιουργήσει καμία συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, η σχέση παραμένει ανεκμετάλλευτη σεναριακά αλλά και σκηνοθετικά, η ψυχρότητα της σκηνοθέτιδος και η αδυναμία της να δώσει ζωή στην ταινία είναι αρνητικά παραδειγματική, το ταλέντο του Ντεπαρτιέ αλλά και της νεαρής συμπρωταγωνίστρια του παραμένουν στον αέρα, εφόσον οι ρόλοι τους υπονομεύονται από το σενάριο και ως τελική κατακλείδα, μία δυνατή σκηνή και σκηνοθετικά τερτίπια σε συνδυασμό με την φωτογραφία και την μουσική, δεν μπορούν να σώσουν την ταινία από την απόλυτη μετριότητα.

Παρουσία του σκηνοθέτη Λουντοβίκ Μπερζερί και της Εμμανουέλ Μπεάρ, παρακολουθήσαμε και την ταινία L’ETREINTE που σημαίνει αγκαλιά εξού και ο ελληνικός τίτλος ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ, και στην οποία η γνωστή Γαλλίδα ηθοποιός που βρίσκεται στην Αθήνα ως πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ, υποδύεται μία γυναίκα που έχει χηρέψει πρόσφατα και προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή στην ζωή της. Και ενώ διαχειρίζεται το πένθος της με τους πιο λάθους τρόπους (επιστρέφει στην εκπαίδευση, μπλέκεται με παρέες νεαρών, ασχολείται με εφαρμογές γνωριμιών) οριακά γλιτώνει την απόλυτη παρακμή και επιστρέφει στην κανονική ζωή της. Ταινία στην οποία κανένας χαρακτήρας (ακόμα και ο κεντρικός χαρακτήρας) δεν μπορεί να κερδίσει την συμπάθεια ή ακόμα και να δικαιολoγήσει τις πράξεις του και τα όσα ζει, το ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ υποφέρει από μία αναγκαστική αρνητική ενέργεια (την οποία περιφέρει η Μπεάρ σε όλη την διάρκεια της ταινίας) και από την προσπάθεια να παρουσιάσει το πορτρέτο μίας γυναίκας, της οποίας ο ρόλος είναι απλά ανύπαρκτος, τόσο στην ζωή όσο όμως και στην ταινία. Σκηνοθετικά η κάμερα στο χέρι δεν μας είπε και κάτι, το σενάριο προκαλεί μειδίαμα και η Εμμανουέλ Μπεάρ προσπαθεί να βρει σε όλη την διάρκεια της ταινίας, τον τρόπο που θα ερμηνεύσει τον συγκεκριμένο-κακογραμμένο- ρόλο.

Το 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου συνεχίζεται έως τις Απριλίου και πληροφορίες για τις ταινίες, τις προβολές και εισιτήρια θα βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του Φεστιβάλ.