Στο Κενό της

Με μία κλειστή κοινότητα του Ισραήλ ασχολείται η ταινία της Ράμα Μπερστάιν, Στο Κενό της.

Στην ταινία παρακολουθούμε μια οικογένεια χασιδιστών εβραίων. Η μικρή κόρη ετοιμάζεται να παντρευτεί κάποιον που της προξενεύει η οικογένειά της -αλλά από ότι φαίνεται τον θέλει και η ίδια. Ώσπου πεθαίνει η μεγάλη αδελφή της στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Υπό τον κίνδυνο ο χήρος σύζυγος να πάρει το αγόρι που γεννιέται και να πάει να ζήσει στο Βέλγιο, η μητέρα θα του προτείνει να παντρευτεί τη μικρότερη κόρη της, τη Σίρα.

Εκείνη, όμως, θα διαφωνήσει.

Η Μπερστάιν μάς δίνει πρόσβαση σε μία κοινότητα για την οποία εδώ στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε πάρα πολλά. Και η ίδια η σκηνοθέτιδα έχει πρόσβαση σε αυτή την κοινότητα, καθώς μετά τις σπουδές της στην Αμερική, επέστρεψε στην πατρίδα της για να αφοσιωθεί πλήρως στην θρησκεία της.

Μάλιστα, ο συνάδελφος Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος αναφέρει ότι την ταινία την παρακολούθησαν οι συντελεστές σε ειδική προβολή στη γειτονιά τους, καθώς δεν τους επιτρέπεται να επισκεφθούν σινεμά της χώρας τους.

Η ταινία διαθέτει υπέροχη φωτογραφία: ο Άσαφ Σούντρι επέλεξε soft focus κινηματογράφηση, κάτι που δεν βλέπουμε πολύ συχνά στο σινεμά. Αυτό δημιουργεί ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα που μοιάζει ταυτόχρονα νοσταλγικό, αλλά και εξωπραγματικό. Και για κάποιον που δεν είναι μέλος της κοινότητας, σίγουρα τα όσα διαδραματίζονται θα μοιάζουν εξωπραγματικά: κορίτσια που πρέπει να ζητήσουν την άδεια του ραββίνου για να παντρευτούν, που συναντούν τον μέλλοντα σύζυγό τους τρεις ώρες πριν αυτός τους κάνει πρόταση γάμου, που φορούν τυρμπάν μετά τον γάμο και δεν επιτρέπεται να αγγίξουν άλλο άνθρωπο πέρα από τον σύζυγό τους.

Αλλά η σκηνοθέτιδα δεν προχωρά σε κάποια κριτική. Η ίδια έχει δηλώσει ότι λατρεύει την Τζέιν Όστεν και ότι ήθελε να δημιουργήσει μία αντίστοιχη ταινία για χασιδιστές εβραίους. Ναι, τελικά μία τέτοια ταινία είναι το Στο Κενό της, αν και πρόκειται για μία καλογυρισμένη τέτοια ταινία. Η Μπερστάιν παρατηρεί με τρυφερότητα τους χαρακτήρες της. Και μπορεί να μην τους κρίνει, και να έχει αποδεχτεί μια κατάσταση προβληματική, ωστόσο δεν τους «αθωώνει» κιόλας. Και τελικά αυτό είναι που την κάνει ενδιαφέρουσα.

Αυτό και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Δικαίως η Χαντάς Γιαρόν απέσπασε βραβείο ερμηνείας στη Βενετία, ενώ καλές ερμηνείες βλέπουμε και από τους άλλους πρωταγωνιστές: Γίφτατς Κλάιν, Ράζια Ισραίλι, Ίριτ Σέλεγκ (για να αναφέρω απλά μερικούς).

Τελικά να τη δω;

Γοητευτική ματιά σε μια κλειστή εβραϊκή κοινότητα. Μην περιμένετε κριτική, αλλά ωραίες ερμηνείες, εξαιρετική φωτογραφία, τρυφερή παρατήρηση των χαρακτήρων. Ίσως η καλύτερη ταινία αυτής της κινηματογραφικής εβδομάδας.