Τι νέα, Frankenweenie??? Νέκραααα

ΑΧ, το ονομά μου είναι Σπίθας, είμαι ασπρόμαυρος και σε μερικές μέρες, πεθαίνω ξανά. Έχω ήδη πεθάνει μία φορά, πράγμα άσχημο, γιατί τώρα συμπληρώνω θανάτους σε όλα τα realms. Και στο αναλογικό και στο ψηφιακό και μάλιστα 3D, φαεινές ιδέες αυτού του παράξενου Goth τύπου εν ονόματι Tim Burton. Τι τύχη κι αυτή για ένα τετράποδο. Ήρθε η ώρα όμως, να μοιραστώ μαζί σας την πεθαμένη ιστορία μου.

Από την πρώτη φορά που πέθανα την πρώτη Ιανουαρίου 1984(yahoo movies), θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσαν τα μπαλλάκια… να τα βλέπω να κυλάνε, να τρέχω να τα πιάνω και να τα δίνω πίσω στο Victor. Είχα μανία μαζί τους, κι όπως όλα τα ωραία πράγματα σε αυτή τη ζωή, έμελλε τα σκασμένα να με αποδεκατίσουν. Σε αυτήν την αναλογική εκδοχή, γνωρίστηκα με την [highlight color=”yellow, black”]Sofia Copolla[/highlight] που έκανε aerobic με την Barbie της, με βλέπετε εκεί στο παραθυρό της, με τον Barret Oliver, κοινώς ο αναλογικός Victor, που μετά έπαιζε κι έπαιζε σε μία [highlight color=”yellow, black”]Ατέλειωτη Ιστορία/ Neverending story[/highlight], με την Shelley Duval aka μαμά Frankenstein που με έραψε τι ωραία με μαύρη κλωστή, τον daddy Frankenstein-Daniel Stern, που δεν τιμώρησε τον Victor που με έκανε ζομπόσκυλο. Τάδε έφη Tyler Durden. Και πολλούς πολλούς άλλους.

Το 1984, είχε σχεδιαστεί να κάνω το σκυλίσιο ντεμπούτο μου πριν την επανέκδοση του [highlight color=”yellow, black”] Πινόκιο[/highlight] αλλά κάποιος με λυπηθήκε ή με σιχάθηκε κι απέλυσε τον goth Burton από την Disney, μην τυχόν φοβίσει τα παιδάκια. Πράγμα κατά την 4ποδη γνώμη μου αδύνατον. Αντ’αυτού το 1985, με έβαλαν εισαγωγή στο [highlight color=”yellow, black”]Baby: Secret of the Lost Legend[/highlight] με τους βροντόσαυρους, στα σινεμά της Αγγλίας. Quelle Decadence ο κακομοίρης. Μέχρι που βγήκε ο Εφιάλτης πριν τα Χριστούγεννα σε DVD, και άρχισα να γίνομαι πάλι γνωστός.

Εδώ σε πείσμα τους μπορείτε να με απολαύσετε ολόκληρο και τα 30 μου λεπτά (μαζί με την μικρού μήκους ταινία Vincent):

Καλό ήταν αυτό δεν ξέρω… γιατί οδήγησε κάποιον από την Disney να με λυπηθεί και να μου δώσει τη φήμη που μου αξίζει ή να με σιχαθεί και να οδηγήσει στον δεύτερο πολυαναμενόμενο ψηφιακό 3D θανατό μου… Έχουν αφιερώσει φοβερά πολύ δουλειά σε μένα δεν λέω, παρότι με σκοτώνουν ξανά και ξανά.

Φτιάχτηκα με stop motion… καρέ-καρέ, αλλά θα αφήσω τον Goth Tim Burton να τα πει γιατί εγώ είμαι σκύλος, και μάλιστα πεθαμένος…πόσα να ξέρω.

«Αυτό που αγαπάμε στο Stop Motion είναι ότι η τεχνολογία μπορεί να έχει βελτιωθεί, αλλά είναι ακόμα το ίδιο. Πηγαίνει πίσω στην αρχή του κινηματογράφου. Είναι μια τεχνική που εξακολουθεί να είναι βασικά ένας animator που κινεί μια μαριονέτα, σε 24 fps. …Είναι απλά πολύ μαγικό. Είναι μια μορφή στην οποία επιστρέφουμε για αυτό το λόγο».

Απολαύστε την παραγωγό στην[highlight color=”yellow, black”] ξενάγηση 360 μοιρών… [/highlight]στα γυρισματά μου. Πατάμε στην εικόνα και πάμε!!

Τα γυρίσματα του δεύτερου θανάτου μου, λοιπόν ξεκίνησαν στα στούντιο Three Mills τον Ιούλιο του 2010.

[checklist]

• Το συνεργείο δημιούργησε τρεις γιγαντιαίες σκηνές –  35 χωριστές περιοχές –
• Φτιάχτηκαν μέσες-άκρες 200 ξεχωριστές μαριονέτες
• 18 διαφορετικές εκδόσεις του Victor.
• Οι κούκλες έχουν 40-45 αρθρώσεις και ανθρώπινα μαλλιά

[/checklist]

Εγώ έπρεπε να είμαι σε σκυλίσιο μέγεθος σε σύγκριση με τους άλλους ανθρώπινους χαρακτήρες, αλλά και αρκετά μεγάλος για να μου χωράνε όλα τα κομμάτια του μηχανικού μου σκελετού, έχω 300 εξαρτήματα. Άσε που οι μηχανισμοί είναι τόσο λεπτεπίλεπτοι, που σε ορισμένες περιπτώσεις έπρεπε να βρεθούν [highlight color=”yellow, black”]Ελβετοί ωρολογοποιοί[/highlight] για να δημιουργήσουν τις μικροσκοπικές βίδες και τα παξιμάδια μου.

Κι αν δεν με πιστεύετε ορίστε σας τα λέει κι αυτή η κακομοίρα η παραγωγός που έτρέχε με την [highlight color=”yellow, black”]εκθεσή μου, [/highlight]από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι … εεε… Από Βαρκελώνη, μέχρι Τόκυο, σε επτά χώρες η γυναίκα. Ο τίτλος της εκθεσής μου “Frankenweenie, Η τέχνη του” // “Frankenweenie, The art of”.

Και τώρα θα σας γνωρίσω με του υπόλοιπους που έζησαν μαζί μου το δράμα μου, [highlight color=”yellow, black”]τότε[/highlight] και τώρα:

Η αγαπούλα μου η Περσεφόνη

Ο Victor

Les Frankensteins

Μία μεγάλη ομοιότης, της κας Επσταϊν και της μαμάς του Μπομπ.

Και οι καινούργιοι μου φίλοι, η Έλσα, ο Μπομπ και ο Τοσιάκι.

Όλοι αυτοί, μπερδεύονται με όλους τους υπόλοιπους… και εκτός από εμένα το ζομπόσκυλο…προκύπτουν κι άλλα…κι άλλα ζόμπυ. Η πόλη των Ζωντανών Νεκρών Ζώων καταλήξαμε. Τι να γίνει… Από το να περιπλανιέμαι μόνος μου με τις ραφές μου, καλύτερα πολλοί μαζί. Για να δω πως θα φαίνομαι τρισδιάστατος…

Α μην ξεχάσω, δεν είμαι ο μόνος εδώ που έχω πει την ιστορία μου, μιλούσαν για μένα οι Cinepivates και πριν . Αλλά και για τον Goth Burton έχουν ξαναπεί οι Cinepivates.

Πολύ μπροστά οι Cinepivates.

Αν θέλετε μου αφήνετε γουφ, θλιμμένα ή χαρούμενα, στα σχόλια.