Fruitvale Station: κηδεία ή αριστούργημα;
Αυτός είναι ο στόχος του σινεμά. O Τάιλερ και ο Γκίμλι διαφωνούμε -φωνάζοντας- για την ταινία που μόλις είδαμε. Και οι δύο εμμένουμε παθιασμένα στις απόψεις μας: εκείνος θεωρεί την ταινία μια υπερτιμημένη κηδεία που αγιοποιεί την προσωπικότητα του Όσκαρ Γκραντ, εγώ καταλαβαίνω έναν μικρό συναισθηματικό εκβιασμό, αλλά δεν είναι αρκετός να με κάνει να μην παραδεχτώ τη βία των εικόνων και τη δύναμη των συναισθημάτων.
Και ναι. Ο σκηνοθέτης Ράιαν Κούγκλερ έχει παραδεχτεί ότι αν και βασίστηκε λεπτομερώς σε αφηγήσεις και μαρτυρίες για εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 2009, όταν ο Γκραντ πυροβολήθηκε στον σταθμό Fruitvale, κάποιες από τις σκηνές της ταινίας είναι πλασματικές. Όπως για παράδειγμα η σκηνή με τον σκύλο που έκανε πολλούς θεατές να αποκηρύξουν την ταινία και άλλους να τη λατρέψουν ή η σκηνή με το πάρτι στο τρένο. Αν προσθέσεις σε αυτό τα απαραίτητα προαισθήματα και τις δεύτερες σκέψεις των χαρακτήρων, καθώς και ολόκληρο το τελευταίο δεκάλεπτο (που θα μπορούσε να λείπει), καταλαβαίνεις γιατί αυτή η ταινία θα μπορούσε να έχει τόσο φανατικούς υποστηρικτές, όσο και εξοργισμένους πολέμιους.
Εμείς διαφωνήσαμε, φωνάξαμε, τσακωθήκαμε και άκρη δεν βγάλαμε.
Διαβάστε την άποψή μας και τα συμπεράσματα δικά σας:
Τάιλερ:
Ήδη έγινε από τις αγαπημένες μου της χρονιάς. Βρήκα εξαιρετικά δυνατή την ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, η οποία αφηγείται την πραγματική ιστορία της δολοφονίας ενός Αφροαμερικανού από έναν αστυνομικό στις ΗΠΑ. Η ταινία ξεκινά με το πραγματικό βιντεάκι αυτού του περιστατικού. Ο Gimli μου είπε ότι τη θεώρησε «μνημόσυνο». Εκλαμβάνω αυτόν τον όρο μόνο θετικά: ως ανάμνηση και εορτασμό της ζωής ενός ανθρώπου που φυσικά δεν θα μπορούσε παρά να συνδέεται με την τραγικότητα του τέλους του. Δεν είναι ότι η ταινία του Κούγκλερ δεν πέφτει σε σφάλματα και μερικές φορές και σε εύκολη συγκίνηση. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της, οι προθέσεις της είναι ξεκάθαρες: αυτή είναι μία μόνο μέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, μία ημέρα σημαδιακή (τόσο επειδή είναι η μέρα που τον πυροβολούν, όσο και επειδή τελειώνει μια χρονιά και ξεκινά μια καινούρια). Παρακολουθούμε τον κεντρικό χαρακτήρα στην καθημερινότητά του: δεν είναι τέλειος, αλλά προσπαθεί. Να αλλάξει χαρακτήρα και ζωή. Ειδικά η σκηνή στον σταθμό του τρένου είναι συγκλονιστική. Σφύζει από ενέργεια, οργή. Είναι σε αυτή τη σκηνή που η κάμερα είναι απλός παρατηρητής των όσων συμβαίνουν. Δεν σχολιάζει, απλά καταγράφει. Προσωπικά θα προτιμούσα η ταινία να τελείωνε εκεί. Τα υπόλοιπα απλά εκβιάζουν το συναίσθημα, κάτι που η ταινία και το θέμα της δεν χρειάζονται. Παρ’ όλα αυτά το Fruitvale Station, έχοντας κατακτήσει βραβεία στο Σάντανς και στις Κάννες (και πιθανότατα θα το δούμε και στα Όσκαρ) αποτελεί από τις πιο δυνατές πραγματικές ιστορίες που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη.
Gimli
Οι προσδοκίες μου για αυτήν την ταινία, που το πρόγραμμα του φεστιβάλ έγραφε ότι εξυμνεί με γλυκό τρόπο τη χαρά της ζωής κατακρημνίστηκαν. Η ταινία είναι καθαρόαιμο δράμα, βασικά ένα μεγάλο μνημόσυνο. Παίρνει την ιστορία σαν ένα καλοστημένο ντοκιμαντέρ και ξανακηδεύει τον άτυχο νεαρό. Το καλό του να είναι αληθινή ιστορία είναι ότι μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα χωρίς spoilers. Όλοι ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος, κανείς δεν περιμένει το κλασικό χολιγουντιανό happy ending. Ωραία η πρωτότυπη παρουσίαση της οθόνης του κινητού στις κλήσεις και τα μηνύματα. Συμφωνώ ότι η φωτογραφία σε σημεία είναι καλή και ότι η συγκλονιστική σκηνή της δολοφονίας είναι σκηνοθετημένη να κόβει την ανάσα. Είναι στο μυαλό μου πιο συγκλονιστικό όταν σκέφτομαι ότι ο αστυνομικός που διέπραξε το εν λόγω έγκλημα αποφυλακίστηκε ήδη (σε 11 μήνες, από 2 χρόνια αρχική ποινή) και μπορεί να βλέπει κι αυτός την ταινία όπως εγώ! Τώρα ηθικό δίλημμα. Θα έπρεπε να είχε δώσει το όνομα του αστυνομικού, με κίνδυνο ίσως την δημόσια διαπόμπευση του ή να δείξει την ζωή του για να είναι ολοκληρωμένο (όπως στο αντίστοιχο δικό μας Wasted Youth); Η ταινία σηκώνει πολύ δημιουργικό διάλογο κι αυτό το θεωρώ θετικό. Δεν μου άρεσε που ήταν στείρα σε προεκτάσεις που περίμενα να δώσει εκτός της απλής εξιστόρησης. Βρίσκω ότι ακολουθεί την ‘πεπατημένη’ oscar-oriented τακτική συγκίνησης του κοινού, που όταν την αντιλαμβάνομαι με ενοχλεί. Το τελευταίο μισάωρο όλο το σινεμά έκλαιγε, πολλοί μάλιστα με λυγμούς για αρκετή ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Προσωπικά δεν έχω ξανακούσει ποτέ τόσο κλάμα σε αίθουσα, ούτε στον Τιτανικό ή το Σκοτεινό Ποτάμι, ή στο Χάτσικο. Ούτε ο Τάιλερ, τον ρώτησα! Αν την δείτε σε κινηματογράφο προετοιμαστείτε για μεγάλο ψυχοπλάκωμα και προμηθευτείτε πολλά χαρτομάντιλα.
Η ταινία αναμένεται να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες τον Δεκέμβριο.
