Εγώ, είμαι ένας άλλος (GoT/season 7, ep.4)
Μπορεί το 4ο επεισόδιο να είχε τον τίτλο The Spoils (δηλαδή λάφυρα, οφέλη) Of War αλλά προσωπικά παρατήρησα και «απώλειες», ανησυχητικές αλλαγές σε βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας (ή τέλος πάντων, διατήρηση της αλλαγής που παρατηρήσαμε ήδη απ΄την αρχή αυτής της σεζόν), εκτός δηλαδή απ΄την υπέροχα σκηνοθετημένη και θεαματικότατη μάχη του τελευταίου 20λεπτου (τόσο χρειάστηκαν ο Ντρόγκον από αέρος και οι Ντοθράκι από εδάφους για να λιανίσουν τον στρατό των Λάνιστερ).
Η Άρυα σίγουρα δεν είναι πλέον, το μικρό κορίτσι που διακαώς επιθυμούσε να γίνει πολεμίστρια αλλά της έλειπε η εκπαίδευση (γιατί τσαούσα ήταν ανέκαθεν), κι αν εμείς είχαμε την ευκαιρία στον προηγούμενο κύκλο να διαπιστώσουμε πόσο επικίνδυνη έχει γίνει, ήρθε η στιγμή να το διαπιστώσουν και οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένειά της όσοι απ΄αυτούς έχουν απομείνει. Στην φοβερή σεκάνς της «προπόνησης» με την Λαίδη Μπρίεν, αποδεικνύει πως δε χρειάζεται να είσαι θηριώδης για να βγάλεις κάποιον εκτός μάχης , άλλα είναι τα κρίσιμα (και χρήσιμα) όπλα.
Ο Μπραν από την άλλη (ο Isaac Hempstead-Wright είναι εκνευριστικός έως αντιπαθητικός θα έλεγα) με ύφος αποστασιοποιημένου και μάτια (όταν δεν ασπρίζουν) μονίμως στραμμένα θα ‘λεγε κανείς, προς ένα εσωτερικό τοπίο, αρνείται επίμονα τον τίτλο του Άρχοντα του Winterfell αλλά από υφάκι σκίζει. Βεβαίως, δεν είναι καθόλου ανώδυνο να γνωρίζεις παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα,ιδίως αν αυτά αφορούν αγαπημένους σου. Αν με φρικάρει μία φορά η εξέλιξη της Άρυα σε κατά συρροή δολοφόνο βάσει λίστας, με φρικάρει δύο φορές αυτο το συναισθηματικό ξυλάγγουρο που έχει γίνει ο Μπραν, ο οποίος δεν ορμάει ν’αγκαλιάσει τις αδελφές του (όπως αντιθέτως έκαναν εκείνες), δεν μιλάει πολύ και φαίνεται γενικά απαθής, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου η Μίρα Ρηντ του θυμίζει πως ο αδελφός της πέθανε για χάρη του, κι αυτός την κοιτάζει με άδειο βλέμμα.
Είναι άραγε αυτή η δυσοίωνη απάθεια το τίμημα που πληρώνει για την ενόραση που διαθέτει; Είναι όντως απάθεια ή μήπως «παγωμένη» οδύνη συσσωρευμένη; Η στάση του είναι εξίσου ανατριχιαστική με του αχώνευτου Μικροδάχτυλου που έχει μπαστακωθεί για τα καλά στο Winterfell και πλέκει προσεκτικά τον ιστό του.
Με τα ¾ των αδελφών Σταρκ να βρίσκονται πάλι σπίτι τους, και τόσα συγκλονιστικά συμβάντα να τους έχουν σημαδέψει δια βίου, ίσως είναι παιδιάστικα και ασύγγνωστα αφελές να ελπίζουμε πως θα είναι οι ίδιοι που ήταν 6 σεζόν πριν. Ίσως, πέρα απ΄τις εκπληκτικές μάχες, τις ίντριγκες/συνομωσίες κι ερωτικά συμπλέγματα που απολαμβάνουμε σ’ αυτή τη σειρά, η ουσία να βρίσκεται σ’αυτή την τρανή οικογένεια του Βορρά που σκόρπισε στα 4 σημεία του Γουέστερος. Ακόμη κι αν πάρει η ξανθή δρακομάνα τον Σιδερένιο Θρόνο, ακόμη κι αν όλο το Γουέστερος ενωμένο απωθήσει τους Λευκούς Οδοιπόρους, ίσως το σημαντικό είναι το κατά πόσον οι (εναπομείναντες) Σταρκ θα συνεχίσουν ως μία δεμένη οικογένεια μετά απ΄όλα αυτά…
