Οι Διώκτες του Εγκλήματος (Gangster Squad)

Λος Άντζελες, 1949. Ο αδίστακτος μαφιόζος Μίκι Κοέν (Σον Πεν) έχει πάρει τον έλεγχο της πόλης, αποκτώντας περιουσία από ναρκωτικά, όπλα, πορνεία και κάθε στοίχημα που παίζεται στα δυτικά του Σικάγο. Κι όλα αυτά, απολαμβάνοντας την προστασία όχι μόνο των πρωτοπαλίκαρών του, αλλά της αστυνομίας και των πολιτικών που κρατάει στο χέρι.

Με τόση δύναμη, είναι εύκολο να τρομοκρατήσει ακόμα και τους πιο γενναίους αστυνομικούς της πιάτσας… εκτός ίσως, από μια μικρή μυστική ομάδα της Αστυνομίας του Λος Άντζελες, με επικεφαλής τον Αστυνόμο Τζον Ο΄Μάρα (Τζος Μπρόλιν) και τον Τζέρι Γούτερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), που θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διαλύσουν τον κόσμο του Κοέν.

Λέγεσαι Ρούμπεν Φλάισερ (πώς;) Είσαι νέος σκηνοθέτης και έχεις την τύχη να έχουν δεχτεί να παίξουν στην ταινία σου τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ: Σον Πεν, Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμα Στόουν, Τζος Μπρόλιν. Έχεις στα χέρια σου μία γκανγκστερική ιστορία: μία επίλεκτη ομάδα αστυνομικών αποφασίζει να «τα βάλει» με τον Μίκι Κόεν, τον γκάγκστερ που ελέγχει το Λος Άντζελες και επιθυμεί να ελέγξει και όλη τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.

Θα μπορούσες να είχες κάνει ένα Λος Άντζελες Εμπιστευτικό. Αντ’ αυτού βλέπεις μία ταινία-χάρμα οφθαλμών με μυαλό και ψυχή μηδέν. Σκηνοθετικά είναι ένας αχταρμάς, ένα καλογυρισμένο βίντεο-κλιπ με καμία σκηνοθετική συνοχή. Πότε χορευτικό, πότε slow motion, πότε παραδοσιακής δράσης, το Gangster Squad μοιάζει να χρησιμοποιεί σκηνοθετικά τερτίπια μόνο και μόνο για να τα χρησιμοποιήσει.

Το σενάριο είναι από αδιάφορο έως κλισέ. Ξέρεις τι θα δεις πριν ακόμα το δεις. Ακόμα και τα αστειάκια χιλιοακουσμένα.

Όσο για τις ερμηνείες; Διαπιστώνεις πως ο Σον Πεν είναι ικανός και για το καλύτερο και για το χειρότερο (βλέπε Δέντρο της Ζωής). Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε μάλλον για το λιγότερο αφού ο Μίκι Κοέν του είναι μάλλον μια καρικατούρα. Ο Τζος Μπρόλιν κάνει αυτό που κάνει πάντα, ενώ οι Ράιαν Γκόσλινγκ και Έμα Στόουν είναι μάλλον αδιάφοροι.

Η ατμόσφαιρα, βέβαια, είναι εξαιρετική. Τα κοστούμια, οι χώροι, οι φωτισμοί, η σκηνογραφία. Ένα οπτικό ποίημα για το Λος Άντζελες των δεκαετιών 1940 και 1950.

Με λίγα λόγια; Ο θεατής θα περάσει ένα μάλλον ευχάριστο βράδυ, κάνοντας οφθαλμόλουτρο, αλλά την επόμενη μέρα μάλλον θα έχει ξεχάσει το Gangster Squad. Κρίμα, ήταν και πολυαναμενόμενο…