ΆποψηΘΕΜΑΤΑ

Editorial: Γιατί η άποψη του κοινού διαφέρει συχνά τόσο πολύ από εκείνη των κριτικών;

mother00005

Το πιο πρόσφατο «θύμα» είναι το mother! του Ντάρεν Αρονόφσκι. Η ταινία έλαβε 4 και 5 αστεράκια από κριτικούς κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Βενετίας (αν και υπήρχαν και αρκετές αποδοκιμασίες), αλλά το κοινό μετά τις πρώτες προβολές «ψήφισε» και αποφάσισε: χάρισε στην ταινία ένα πανηγυρικότατο F, σύμφωνα με έρευνα του CinemaScore. Οι βαθμοί κυμαίνονται από Α έως F με το F να είναι ο χειρότερος.

Το F είναι σίγουρα σπάνιο φαινόμενο για ταινία (μια χούφτα ταινίες έχουν φτάσει στο σημείο να κερδίσουν το βαθμό αυτό, ανάμεσά τους το Killing them Softly και το Solaris του Σόντερμπεργκ).

Αυτό που εκτίμησαν πολλοί κριτικοί -την εξεζητημένη οπτική του Ντάρεν Αρονόφσκι- ήταν αυτό που απώθησε το κοινό.

Σε μεγάλο βαθμό, η έντονη διαφωνία του κοινού έχει σχέση με τις προσδοκίες του. Μπαίνοντας στην αίθουσα περιμένεις να δεις αυτό που σου διαφήμισαν ή σου υποσχέθηκαν. Όταν συναντάς κάτι τελείως διαφορετικό, δεν αποκλείεται να απογοητευτείς. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί πριν από μερικά χρόνια με το «Κάτω από το Δέρμα», μία ταινία που πολλοί κριτικοί θεώρησαν ως την καλύτερη της χρονιάς, αλλά που εκνεύρισε αρκετούς θεατές.

Αντίστοιχα το marketing για το mother! μάς προετοιμάζει για ένα καθαρόαιμο θρίλερ. Αν πιστέψουμε, όμως, τις πρώτες κριτικές, η όποια ουσία δεν κρύβεται εκεί, αλλά στο τι σηματοδοτεί η πρόκληση και η υπερβολή.

Σίγουρα η δουλειά ενός κριτικού δεν είναι να συμφωνεί με τους θεατές, αλλά να αναγνωρίζει το σπουδαίο όπου αυτό κρύβεται. Είναι, όμως, προβληματικό το γεγονός ότι αρκετές φορές η άποψη του κοινού διαφέρει τόσο πολύ από εκείνη των θεατών.

Οι ταινίες δεν είναι μόνο έργα τέχνης, αλλά και φορείς ψυχαγωγίας. Και είναι φυσικό κάποιος που δίνει τα λεφτά του για να περάσει καλά, να έχει διαφορετική άποψη για το τι είναι καλή ταινία και τι όχι από έναν επαγγελματία κριτικό που βλέπει εκατοντάδες ταινίες τον χρόνο και καλείται να ανακαλύψει το «φρέσκο» και το σημαντικό.

Τελικά μόνο ο χρόνος είναι εκείνος που θα δείξει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο… και εάν μια ταινία όπως το mother! θα θεωρείται παρωχημένη ή υπερεκτιμημένη μετά από αρκετά χρόνια ή ένα αριστούργημα παραγνωρισμένο από το κοινό.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Μια σκέψη για το “Editorial: Γιατί η άποψη του κοινού διαφέρει συχνά τόσο πολύ από εκείνη των κριτικών;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *