Κινηματογραφικός απολογισμός: Οι επιλογές του Gimli
Τελικά, αφήνοντας πίσω μας το 2013 είναι σίγουρο ότι ήταν μια χρονιά γεμάτη κινηματογραφικά κι έτσι οι επιλογές για τη φετινή μου 10άδα βγήκαν πιο άμεσα και πιο πηγαία από μέσα μου.
1. Με λένε Ερνέστο (Infancia Cladestina): Για δεύτερη συνεχή χρονιά η Αργεντινή καταφέρνει να κλέψει την πρώτη θέση στην καρδιά μου με μια ταινία τόσο δυνατή όσο και τρυφερή. Μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία της, η φωτογραφία της, τα καδραρίσματα και τα χρώματα, οι ερμηνείες, το animation και τέλος πιστεύω είχε το καλύτερο φετινό soundtrack. Δικαιωματικά η καλύτερη φετινή επιλογή. (διαβάστε περισσότερα)
2. Το Κεφάλαιο (Le Capital): Το δυνατό ‘παρών’ του Γαβρά στην κρίση, μιλά εκ μέρους όλων μας μπλέκοντας με τρόπο ιδιοφυή ανθρώπους και καταστάσεις. Mας εξηγεί ποιοι είναι αυτοί που ευθύνονται, προσπαθεί να τους δικιολογήσει και τελικά τους ρίχνει ένα μεγαλοπρεπέστατο χαστούκι κάνοντας μας περήφανους. (διαβάστε περισσότερα)
3. Η Πέτρα της Υπομονής (Patience Stone): Να μιλήσω για το σενάριο, τις ερμηνείες ή τα υπέροχα γεμάτα χρώμα πλάνα; Από όπου και να το κοιτάξω πρόκειται για μια ολοκληρωμένη ταινία. Είχε παιχτεί παλιότερα στη χώρα μας σαν θεατρικό, προβλήθηκε δυστυχώς σε ελάχιστους κινηματογράφους και για πολύ λίγο. (διαβάστε περισσότερα)
4. Μαθήματα Ενηλικίωσης (The Sessions): Από πέρσι γκρίνιαζα για την αδικία να στερήσουν το όσκαρ στην Έλεν Χαντ και την υποψηφιότητα στον Τζον Χόουκς. Με κέφι και χιούμορ αντιμετωπίζει ένα θέμα ανθρώπινο και μας ζεσταίνει την καρδιά. (διαβάστε περισσότερα)
5. Όλα Χάθηκαν (All is Lost): Τελικά νομίζω ότι δε μπορώ να βρω καλύτερη ερμηνεία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Χωρίς να υποβαθμίσω τις υπόλοιπες φετινές ερμηνείες νομίζω το φετινό όσκαρ έχει κλειδώσει. Μια δύσκολη ταινία γίνεται εύκολη χάρη στην ωραία σκηνοθεσία και τον άρτιο ήχο της. (διαβάστε περισσότερα)
6. Η Μάγισσα του Πολέμου (Rebelle – War Witch): Σκληρή ματιά σε μια πραγματικότητα για την οποία οι περισσότεροι στρέφουν το βλέμμα αλλού. Ένα ρεαλιστικό σύγχρονο παραμύθι. (διαβάστε περισσότερα)
7. Populaire: Για τις ωραίες ερμηνείες, τα χρώματα, τη μουσική, αλλά και για την τέλεια αναπαράσταση εποχής, που μας φέρνει την ‘Βουγιουκλάκη’ στο σύγχρονο σινεμά. (διαβάστε περισσότερα)
8. To Παρελθόν (Le Passe): Εκτός από τις ωραίες ερμηνείες η ταινία είχε σίγουρα μερικά από τα καλύτερα πλάνα που είδαμε φέτος και καδραρίσματα για σεμινάριο. Επιτέλους μια ταινία που ανοίγει θέματα για συζήτηση μετά την προβολή της. (διαβάστε περισσότερα)
9. Όταν Θέλουν οι Γυναίκες (Et Maintenant on va Ou?): Μια ιδιόμορφη κωμωδία και δράμα ταυτόχρονα, που σημαίνει πολλά τόσο για τη χώρα όσο και για την ιστορία του κινηματογράφου. (διαβάστε περισσότερα)
10. Ανοιχτή Καρδιά (Α Coeur Ouvert): Οι περισσότεροι το κακολόγησαν, εγώ είδα ένα γαλλικό φιλμ αντιπροσωπευτικό ενός είδους που είχα καιρό να δω, μπλέκοντας την κάθοδο από την ‘Κοιλιά του Αρχιτέκτονα‘ με το φετινό καουμπόικο άρλεκιν (Ραγισμένα Όνειρα). (διαβάστε περισσότερα)
Αξιομνημόνευτες για τη χρονιά που μόλις πέρασε κι ας μην είναι στη δεκάδα μου, αρκετές ακόμα ταινίες, η Αφροδίτη με τη Γούνα (Venus in Fur), the Company you keep, Kon-Tiki, La Grande Bellezza, The Secret Life of Walter Mitty, 12 Xρόνια Σλάβος, Rush, Blue Jasmine, Η ζωή της Αντέλ (ή Βlue is the warmest Color), Startrek: into Darkness, το Τέλειο Χτύπημα (Best Offer), Nebraska, World War Z, Ραγισμένα Όνειρα (Broken CircleBreakdown), Nebraska, Fruitvale Station, Frances Ha, Εγώ κι εσύ (Ιο e Te).
2013 Thumps Ups & Downs:
3 Γέροι – 3 Νέοι: Δυνατές ερμηνείες από τρεις παλαίμαχους ηθοποιούς, Ρόμπερντ Ρέντφορντ (All is Lost), Τζούντι Ντενς (Philomena, αναμένεται το ’14) και Μπρους Ντερν (Nebraska). Από την άλλη είδαμε να ξεφυτρώνουν τρία νέα ταλεντάκια, τον Tεό Γκουτιέρεθ Μορένο (Infancia Cladestina), τον Γιακόπο Όλμο Αντινόρι (Io e te) και τον Kόνερ Τσάπμαν (Selfish Giant).
Tα φετινά διαμαντάκια: Εκτός συναγωνισμού (δηλαδή και λίστας) από τα φεστιβάλ, αλλά που δεν μπήκαν στις αίθουσες μας ακόμα (κι ελπίζω κάποια να κυκλοφορήσουν οπωσδήποτε το 2014) τα καταπληκτικά Filth, Philomena και τα Παιδιά του Ιερέα. Επίσης ο Εγωιστής Γίγαντας, Ο Τομ στη Φάρμα, the Congress (του Φολμαν), H ώρα του Λύγκα, Grand Central, What Richard Did, Love Eternal, In Bloom, και φυσικά Les Rencontres D’Apres Minut (Υοu&the Night).
Καλύτερη φετινή ελληνική ταινία που μου έμεινε περισσότερο από τις άλλες (ακόμα και από τα ωραία πλάνα του Βούλγαρη): H Λιμουζίνα του Nίκου Παναγιωτόπουλου, με τη δεύτερη θέση να λαμβάνει το Wild Duck λόγω θέματος. Αναμένονται αμφότερες στις αίθουσες το 2014.
Kαλύτερο Action film πιστεύω ήταν το Star Treck: Into Darkness ξεπερνώντας κατά πολύ το πρώτο reboot, αφήνοντας πίσω του το φαντασμαγορικό Kon–Tiki.
Kαλύτερο Παιδικό: το Smurfs 2, επίσης πολύ καλύτερο από το προηγούμενο και με αρκετά καλό 3D ακόμα και για εμένα που το μισώ.
Kαλύτερο Animation: το Monster’s University τόσο σε ποιότητα σχεδίου όσο και σεναριακά ένα πολύ ωραίο επόμενο βήμα για το Monster’s Inc. Αφήνει ‘δεύτερα’ τα Despicable Me 2 και Turbo.
Kαλύτερο Ντοκιμαντέρ: το Fire in the Blood με τα Intersexion και Blackfish να ακολουθούν επάξια.
Πραγματικά, αν δεν τα έχετε δει αξίζουν της προσοχής σας.
Μακράν Χειρότερες της χρονιάς: Ο Λύκος (Wolf of Wall Street) και ο Συνήγορος, δυο μεγάλες απογοητεύσεις από δυο σημαντικούς σκηνοθέτες. Aπό τις ελληνικές ταινίες σίγουρα Οι Αισθηματίες καλύτερα να είχαν αντιμετωπίσει τον εαυτό τους σαν κωμωδία, ενώ το Luton έχασε λόγω έλλειψης σεναρίου.
