ΆποψηΘΕΜΑΤΑ

Χρυσές Σφαίρες: Οι καλύτεροι έλαμψαν δια της… απουσίας τους

Τολμώ να πω ότι οι φετινές υποψηφιότητες των 73ων Χρυσών Σφαιρών είναι άκρως απογοητευτικές. Πολλές ταινίες λάμπουν δια της απουσίας τους, ενώ όπως κάθε χρόνο ό,τι οι Χρυσές Σφαίρες δεν μπορούν να «χωρέσουν» σε κάποια κατηγορία, απλά το τοποθετούν σε μία άλλη!

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αναμενόμενη η υποψηφιότητα του Carol, καλοδεχούμενη ίσως του Mad Max (αν και προσωπικά βρήκα υπερβολικά θετικές τις κριτικές. Και επίσης φαίνεται πολύ παράξενο το γεγονός ότι τόσο το Joy όσο και το The Martian εντάχθηκαν στις κατηγορίες της καλύτερης κωμωδίας.

Μπορεί το The Martian να έχει κωμικά στοιχεία, αλλά κωμωδία δεν το λες.

Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτές οι ταινίες –μαζί με το Revenant του Ινιαρίτου που οι πρώτες κριτικές λένε ότι δεν είναι και κάτι τόσο φοβερό- μπορούν να αποτελούν επιλογές για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

revenant picts 001

Αντίστοιχα υπερεκτιμημένη βρίσκω τη Σαοΐρζ Ρόναν για το The Brooklyn. ΟΚ, συμπαθητική ερμηνεία, αλλά είναι πραγματικά καλύτερη από εκείνη της Σαρλίζ Θερόν για το Mad Max (η Θερόν έδινε νόημα σε όλη την ταινία ή από εκείνη της Σάρλοτ Ράμπλινγκ στο 45 Χρόνια;) Τουλάχιστον το Hollywood Foreign Press Association έκανε κάτι σωστό: έχει υποψήφια και την Κέιτ Μπλάνσετ και τη Ρούνι Μάρα για Α Γυναικείου Ρόλου. Αν και θα τολμήσω να πω (και ας πέσει φωτιά να με κάψει) ότι ερμηνευτικά προτιμώ την Μπλάνσετ του Truth από εκείνη του Carol.

Απών και ο Τζόνι Ντεπ για το Black Mass (μάλλον βαρέθηκαν τις μεταμφιέσεις του), όπως και ο Τομ Κόρντεϊ που στα 45 χρόνια ήταν επίσης εξαιρετικός.

Αντίστοιχα μεγάλες αδικίες στην κατηγορία Ανδρικής Ερμηνείας σε κωμωδία/μιούζικαλ. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι βλέπουν όλοι στον Ματ Ντέιμον. Στο The Martian ήταν απλά καλός. Διαφωνώ και με την υποψηφιότητα του Αλ Πατσίνο. Εντάξει, χαριτωμένος στον ρόλο του στο Danny Collins αλλά σε αντίστοιχο ρόλο στη Ρίκι και τη Ροκ η Μέριλ Στριπ ήταν καλύτερη! Όσο για τον Μαρκ Ράφαλο στο Infinitely Polar Bear είναι αστείο να μην έχει προταθεί για τον ρόλο του στο Spotlight.

Για να μην πούμε για τους άλλους πρωταγωνιστές της ταινίας: πού είναι ο Μάικλ Κίτον; Πού είναι η Ρέιτσελ Μακ Άνταμς;

Παραλογισμός και στην κατηγορία του Β Ανδρικού Ρόλου. Ο Πολ Ντάνο υποψήφιος για το Love and Mercy, σωστά, αλλά γιατί στην κατηγορία του Β Ανδρικού Ρόλου; Παίζει τον ίδιο χρόνο με τον Τζον Κιούζακ και σίγουρα κλέβει την παράσταση. Απών και ο Τομ Χάρντι που τουλάχιστον για το The Revenant λέγεται ότι θα έπρεπε να είναι υποψήφιος. Δεν παίρνουμε όρκο, αλλά με τόσες ταινίες που έβγαλε φέτος, μία υποψηφιότητα θα την άξιζε. Δικαιωμένος πρέπει, πάντως, να αισθάνεται ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Σταλόνε και Σάνον θα κονταροχτυπηθούν και για το βραβείο –θεωρητικά.

Η Έλεν Μίρεν υποψήφια, όχι για το Woman In Gold όπως ανέμεναν πολλοί, αλλά για το Trumbo.

Επίσης, όσο πολύ και αν μας αρέσει που η αγαπημένη μας Αλίσια Βίκαντερ είναι διπλά υποψήφια, πώς γίνεται να θεωρείται ο ρόλος της στο Ex Machina ως Β Γυναικείος Ρόλος;

ex-machina-feat

Για άλλη μια φορά, ο Ταραντίνο περιορίζεται στις κατηγορίες του σεναρίου και μόνο η Τζένιφερ Τζέισον Λι αποσπά υποψηφιότητα για την ερμηνεία της. Όσο για την υποψηφιότητα Μορικόνε, πόσο υπέροχη;

Κάθετη είναι η διαφωνία μου και με την υποψηφιότητα του Ρίντλεϊ Σκοτ στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας για το The Martian. Υπάρχουν πολλοί σαφώς καλύτεροι και το όνομα Ρίντλεϊ Σκοτ δεν θα έπρεπε να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποψηφιότητα.

Αναρωτηθήκαμε και για την απουσία του Lobster στις κατηγορίες σεναρίου, σκηνοθεσίας και Α Ανδρικού Ρόλου, αλλά η ταινία δεν έχει προβληθεί ακόμα στις ΗΠΑ (θα προβληθεί το 2016), οπότε δεν θα μπορούσε να είναι υποψήφια. Ελπίζουμε του χρόνου να την λάβουν υπόψη…

Σχεδόν ολοκληρωτική η απουσία του Youth του Σορεντίνο, που τουλάχιστον τον Μάικλ Κέιν έπρεπε να τον έχει υποψήφιο (μη σου πω και διπλή υποψηφιότητα στον Ντάνο).

Ως τελευταίο σχόλιο: Πραγματικά πιστεύετε ότι το τραγούδι του Spectre αξίζει μια υποψηφιότητα; Σοβαρά τώρα; Αντ’ αυτού θα μπορούσαμε να είχαμε δει το τραγούδι από το Ricky and The Flash (Cold One).

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *