Το κορίτσι που εξαφανίστηκε (Gone Girl)
Ο Νικ Νταν είναι παντρεμένος με την Έιμι. Οι δυο τους είναι το τέλειο ζευγάρι, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ώσπου η Έιμι εξαφανίζεται και ο Νίκολας αντιμετωπίζεται με καχυποψία για τον ρόλο που έπαιξε στην εξαφάνισή της. Ο ίδιος δηλώνει αθώος, αλλά τα στοιχεία είναι ενοχοποιητικά. Τι έχει τελικά συμβεί με την Έιμι;
Η ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ είναι βασισμένη στο βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν, με την ίδια να γράφει το σενάριο. Και καταφέρνει κάτι δύσκολο: να γίνει πιο επιτυχημένη από το βιβλίο. Κι αυτό γιατί αν και παραμένει εξαιρετικά πιστή στο κείμενο, κρατά τα καλά του στοιχεία και το μπολιάζει με καινούρια.
Εκεί που η Τζίλιαν Φλιν χρησιμοποιεί την ειρωνεία και την υπερβολή, ο Φίντσερ κρατά την ειρωνεία και μετατρέπει την υπερβολή σε σαδιστικό χιούμορ, για να μιλήσει για την ανθρωποφαγία που επικρατεί ανάμεσα στα σύγχρονα ζευγάρια.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η δήλωση του Φίντσερ ότι αυτή είναι η πιο κωμική ταινία του. Δεν είναι, φυσικά, μια συμβατική κωμωδία. Δεν θα μπορούσε να είναι. Διαθέτει περισσότερο την κωμική ματιά του Fight Club (όπως εκείνη εκφράζεται για παράδειγμα στη σκηνή με τα ΙΚΕΑ), η οποία συνδυάζεται με το αστυνομικό μυστήριο, το οποίο κατέχει ο Φίντσερ (Se7en, Zodiac, Το Κορίτσι με το Τατουάζ).
Το Gone Girl έχει την τύχη να διαθέτει εξαιρετικές ερμηνείες. Τόσο ο Μπεν Άφλεκ όσο και -κυρίως- η Ρόζαμουντ Πάικ κρατάνε τις ισορροπίες ανάμεσα στην υπερβολή, τον θεατρινισμό, την αδιαφορία. Είναι το δικό τους τάιμινγκ που κάνει την ιστορία τόσο σαρδόνια κωμική. Σαν ένα επεισόδιο Νοικοκυρών σε Απόγνωση, μόνο πολύ πιο καλογυρισμένο. Ακόμα και τις ερμηνευτικές ατέλειες των δύο πρωταγωνιστών, ο Φίντσερ τις χρησιμοποιεί υπέρ του: είναι σαν οι πρωταγωνιστές να ερμηνεύουν μπροστά στην κάμερα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, να ερμηνεύουν για τα πλήθη και όχι για την πραγματική ζωή. Η Έιμι πρέπει να γίνει η Απίθανη Έιμι, ο χαρακτήρας που έφτιαξαν οι γονείς της όταν εκείνη ήταν παιδί, και ο Νικ πρέπει να αποδείξει ότι είναι ο τρυφερός σύζυγος που τη λατρεύει σαν θεά.
Δεν θεωρώ τυχαία την επιλογή τηλεοπτικών ηθοποιών στους δεύτερους ρόλους της ταινίας. Φυσικά ο Νιλ Πάτρικ Χάρις (του HIMYM), ο γνωστός από τηλεοπτικές σειρές Τάιλερ Πέρι και η εξαιρετική στο πρόσφατο Leftovers Κάρι Κουν, καθώς και η Κιμ Ντίκενς του Sons of Anarchy, εντείνουν την αίσθηση ότι η ταινία αναφέρεται στην τηλεοπτική κάλυψη και τη φήμη.
Εκτός από την φωτογραφία, το υπέροχο μοντάζ και τις ερμηνείες, έπιασα συχνά τον εαυτό μου να θαυμάζει τα καλοστημένα πλάνα του Φίντσερ, τα υπέροχα traveling στα πλούσια σπίτια και στα ευκατάστατα προάστια.
Και αν το τέλος μοιάζει εξωφρενικό, αυτό είναι γιατί είναι. Ο Φίντσερ κανιβαλίζει οτιδήποτε συμβαίνει στην ταινία με τρόπο υποχθόνιο, σε μία ταινία που μιλά για την αδηφαγία των ΜΜΕ και την δυστυχία του να χάνεις τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησες.
Τελικά να τη δω;
Ντέιβιντ Φίντσερ στα καλύτερά του. Σαρδόνιο χιούμορ, ταινία μυστηρίου, θρίλερ ή σχόλιο για την αδηφαγία των ΜΜΕ; Όλα αυτά μαζί. Απολαυστική από την αρχή μέχρι το τέλος της.
