Μεγάλες προσδοκίες – μικρό αποτέλεσμα

Οι μεταφορές κλασικών λογοτεχνικών έργων αποτελούν πάντοτε «εύκολη» λύση για το σινεμά. Ούτε λίγο, ούτε πολύ έχει μεταφερθεί επτά φορές στον κινηματογράφο και έχει γίνει τρεις φορές τηλεοπτική ή μίνι σειρά, με την ταινία του Ντέιβιντ Λιν (1946) να θεωρείται μέχρι σήμερα αξεπέραστη.

Δείτε ολόκληρη την ταινία του Λιν στο YouTube (και με ελληνικούς υπότιτλους!)

Ο Μάικ Νιούελ (Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς, Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία, Donnie Brasco) αποφάσισε να σκηνοθετήσει άλλη μία μεταφορά του βιβλίου στο σινεμά, αυτή τη φορά έχοντας στο καστ του ονόματα όπως Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και Ρέιφ Φάινς.

Η ταινία του αποτελεί μια βαριά, «ακαδημαϊκή» όπως λέμε και απόλυτα βασισμένη στο βιβλίο κινηματογραφική μεταφορά. Είναι σχεδόν αδιάφορος ο τρόπος που ο Νιούελ αντιμετωπίζει το θέμα του. Σχεδόν το βαριέται. Ναι, η αγγλική επαρχία είναι υπέροχη, η απεικόνιση του Λονδίνου της εποχής το ίδιο, υπάρχουν ενδιαφέρουσες ερμηνείες, αλλά ο Νιούελ αποφεύγει να λάβει το ρίσκο να ασχοληθεί πιο διεξοδικά με το θέμα του, να αναδείξει τις κρυμμένες πτυχές που βρίσκονται στις σελίδες του βιβλίου του Ντίκενς. Το πνεύμα, όπως λέμε, και όχι το γράμμα.

Όσον αφορά τις ερμηνείες, η καλύτερη είναι εκείνη του Ρέιφ Φάινς. Αρκετά τρομακτικός, αρκετά βασανισμένος, αρκετά μυστηριώδης, κατοικεί τον ρόλο του με ευκολία.

Από την άλλη, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι η τρέλλα της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ ταιριάζει στην τρέλλα της Μις Χάβισαμ. Πραγματικά πιστεύεις ότι δεν έβγαλε το νυφικό της από την ημέρα του γάμου της. Το κακό είναι ότι έχουμε πια βαρεθεί να βλέπουμε την Μπόναμ Κάρτερ σε τέτοιους ρόλους. Ξέρεις, πλέον, τι να περιμένεις από αυτήν. Ο ρόλος της δεν διαφέρει από εκείνον που έπαιξε στη Νεκρή Νύφη του Τιμ Μπάρτον. Ωστόσο, θετικό είναι το γεγονός ότι την βλέπουμε σε όχι και τόσο μεγάλη ηλικία και ότι η ομορφιά της είναι φανερή κάτω από το πέπλο, κάνοντας πιο απτή την τραγωδία της. Εξαιρετικός είναι και ο Τζέισον Φλέμινγκ στον ρόλο του σιδερά που μεγάλωσε τον Πιπ, ενώ και ο ρόλος του Ρόμπι Κολτρέιν (ως δικηγόρου κυρίου Τζάγκερς) είναι αβανταδόρικος.

Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι μάλλον αδιάφορο. Ούτε ο Τζέρεμι Ιρβάιν, ούτε η Χόλιντεϊ Γκρέιντζερ προσδίδουν ιδιαίτερο πάθος στους ρόλους τους και σίγουρα δεν πείθουν ως απόλυτα ερωτευμένοι μεταξύ τους. Η δεύτερη, πάντως, είναι καλύτερη από τον πρώτο.

Τελικά να τη δω;

Καλύτερα σε DVD (και μόνο εάν σας αρέσουν οι ταινίες εποχής). Η ταινία δεν διαφέρει και πολύ από ένα τηλεοπτικό δράμα που θα βλέπαμε στο BBC. Τραβά σε μάκρος, κάνει τον θεατή να βαρεθεί γρήγορα και το μόνο που μπορεί να τον κρατήσει είναι οι ερμηνείες κάποιων από τους πρωταγωνιστές.