Επιστημονική φαντασία με θέα την Ακρόπολη
Πριν από κάποια χρόνια είχαμε να περηφανευόμαστε μόνο για ελάχιστες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ίσως η Πρωινή Περίπολος του Νικολαΐδη, άντε και Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά. Εντός συνόρων συνήθως οι Έλληνες σκηνοθέτες περιορίζονταν στα κοινωνικά δράματα και τις κωμωδίες. Και όμως. Οι παράξενες ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, το εξαιρετικό The Capsule και μία νέα γενιά σκηνοθετών που ορμά με όρεξη και επιλέγει νέα είδη για να αφηγηθεί καταστάσεις πολύ οικείες, αποδεικνύουν ότι ναι. Μπορεί η επιστημονική φαντασία να ταιριάζει με το σουβλάκι και την Ακρόπολη.
1901
1901. Η χρονιά ενός μεγάλου κατακλυσμού.
Γη, ένα παράλληλο σύμπαν, ένα εναλλακτικό παρελθόν.
Δύο ορφανά το σκάνε από το ορφανοτροφείο τους. Κυνηγημένα στα δάση της βορείου Ελλάδος ψάχνουν για ένα νέο σπίτι. Ψάχνουν μία οικογένεια. Αλλά η πλημμύρα τα πλησιάζει.
Στη Νέα Υόρκη, ένας φιλόδοξος επιστήμονας κατασκευάζει ένα διαστημόπλοιο με κινητήρα ατμού. Μαζί με την πιστή σύζυγο του φεύγουν από τη γη, λίγο πριν την καταστροφή της. Θα κινήσουν για το φεγγάρι, όπου πιστεύουν ότι θα επιζήσουν. Μόνο οι δυο τους, όταν τα πάντα στη γη θα καλυφθούν με νερό…
Μία πόρνη, εθισμένη στο όπιο, σε ένα διαβόητο μπουρδέλο της Σαγκάης, ερωτεύεται έναν από τους πελάτες της. Το μόνο πράγμα που επιθυμεί είναι να φύγει από το μπουρδέλο μαζί του. Ένα βροχερό βράδυ, εκείνος της αποκαλύπτει το σκοπό της γνωριμίας τους.
Σε λίγες ημέρες θα ξεκινήσει ο Μεγάλος Κατακλυσμός. Η ανθρωπότητα όπως την ξέρουμε θα εξαφανιστεί. Η μόνη σωτηρία βρίσκεται μέσα στη μήτρα της. Ο καρπός μπορεί να είναι ο νέος Μεσσίας.
Το 1901 περιγράφεται από τους παραγωγούς του ως «ένα steampunk παραμύθι (σ.σ. είδος επιστημονικής φαντασίας που χρησιμοποιεί τεχνολογία περασμένης εποχής) για το τέλος του κόσμου. Ερωτικές ιστορίες, χαμένες από τις σελίδες της ιστορίας».
Η ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ ξεκινά με ένα ανθρωποκυνηγητό σε ένα ποτάμι και τελειώνει ειρηνικά στη μεγάλη θάλασσα.
Η ταινία βρίσκεται στο στάδιο ανάπτυξης. Το σενάριο είναι του Γ.Βεσλεμέ και του Δημήτρη Εμμανουηλίδη και η παραγωγή είναι της εταιρείας Horsefly Productions του Γιώργου Τσουργιάννη.
Duncharon
Αν το The Capsule μάς έδειξε τι μπορεί να κάνει η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη με μερικά εφέ, το Duncharon ετοιμάζεται να μας καταπλήξει.
Η νέα ταινία της Ελληνίδας σκηνοθέτιδας παρακολουθεί τα ίχνη ενός κοσμοναύτη που φτάνει σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Και όμως. Δεν πρόκειται για περιπέτεια, αλλά για μία σκοτεινή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας.
Παλαιότερα, η ίδια είχε δηλώσει σε συνέντευξή της στην Austin Chronicle, ήρωες της ταινίας της θα είναι κατσούφηδες αστροναύτες, πρόωρα ανεπτυγμένα παιδιά και βιονικά κουνέλια και ότι θέλει να γυρίσει το Duncharon σε ένα ηφαιστιογενές ελληνικό νησί, το οποίο δεν θα είναι νησί, αλλά ο Χάρων, δορυφόρος του Πλούτωνα.
Το σενάριο, το οποίο έχει γράψει με τον στενό συνεργάτη της Ματ Τζόνσον, είχε κερδίσει το βραβείο «ARTE France Cinéma» καλύτερου ευρωπαϊκού πρότζεκτ σε εξέλιξη στο CineMart του Ρότερνταμ το 2012.
Με το The Capsule να έχει κάποια στοιχεία επιστημονικής φαντασίας –η αναγέννηση, η έξοδος από το κουκούλι- μπορούμε να περιμένουμε μία ακόμα παράδοξη και πανέμορφη ταινία.
Lobster
Μια αντισυμβατική ιστορία αγάπης, τοποθετημένη σε ένα δυστοπικό, κοντινό μέλλον, όπου όλοι οι μόνοι άνθρωποι, σύμφωνα με τους κανόνες της Πόλης, συλλαμβάνονται και μεταφέρονται στο Ξενοδοχείο. Εκεί είναι υποχρεωμένοι να βρουν έναν ταιριαστό σύντροφο μέσα σε 45 μέρες.
Αν αποτύχουν μεταμορφώνονται σε ένα ζώο της επιλογής τους κι απελευθερώνονται στο Δάσος.
Ένας απελπισμένος Αντρας το σκάει από το Ξενοδοχείο στο Δάσος εκεί όπου ζουν οι Μοναχικοί κι εκεί ερωτεύεται, ακόμη κι αν αυτό είναι ενάντια στους κανόνες τους.
Η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας. Το σενάριο το έχει γράψει και πάλι από κοινού με τον Ευθύμη Φιλίππου (Κυνόδοντας, Άλπεις).
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, αποτελεί «μια ιστορία αγάπης, χωρίς να είναι μια συμβατική ερωτική ιστορία. Παρατηρεί τους τρόπους και τους λόγους που κάποιοι άνθρωποι έρχονται κοντά και γίνονται ζευγάρια, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Είναι μια ιστορία για τα τρομακτικά αποτελέσματα της μοναξιάς, του φόβου να πεθάνεις μόνος, του φόβου ότι θα ζήσεις μόνος και πάνω απ’ όλα, του φόβου ότι θα ζήσεις με κάποιον άλλον. Το να πιέζουμε τον εαυτό μας να αγαπήσει κάποιον είναι ένα είδος βασανιστηρίου. Το να ψάχνουμε να βρούμε κάποιον να αγαπήσουμε είναι ένα διαφορετικό είδος βασανιστηρίου. Το «The Lobster» προσπαθεί να ανακαλύψει συνώνυμα για την αγάπη σε λέξεις όπως φόβος, κανόνες, διορίες, ταίριασμα, συγχρονικότητα, αφέλεια, ευημερία, ψέμματα».
Το πρότζεκτ βραβεύτηκε στο 42ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ με το βραβείο ARTE, το οποίο συνοδεύεται από ποσό ύψους 7.000 ευρώ.
Α
Εμπνευσμένη από τον μύθο της Αντιγόνης είναι η νέα ταινία του σκηνοθέτη του DOS, Μια Ιστορία Αγάπης, Στάθης Αθανασίου.
Οι συντελεστές επέλεξαν να χρηματοδοτήσουν την ταινία μέσα από την πρακτική του crowdfunding, με δωρεές δηλαδή από το κοινό.
Το σενάριο εκτυλίσσεται σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, με κεντρικά πρόσωπα μια συμβιβασμένη αστή, την Άλφα, και τον τρομοκράτη -όπως τον ονομάζει το κράτος- Φυγά. Ο Φυγάς απευθύνεται στην Άλφα για να ζητήσει καταφύγιο, εκείνη όμως αρνείται να του παρέχει βοήθεια επειδή φοβάται ότι θα θέσει την ελεγχόμενη ζωή της σε κίνδυνο. Τα πράγματα θα εξελιχθούν άσχημα και για τους δύο, αφού ο Φυγάς εντοπίζεται και εκτελείται, ενώ η Άλφα συλλαμβάνεται.
Εκείνη οδηγείται στο δάσος, όπου οι Αρχές εγκαταλείπουν τους φυγάδες και τους καταδικασμένους. Πρέπει να παραμείνει εκεί με τον κρεμασμένο Φυγά, έως ότου οι Αρχές αποφασίσουν ότι έχει τιμωρηθεί αρκετά.
Από τη Γη στη Σελήνη
Βασισμένη στον Ιούλιο Βερν, δεν θα μπορούσε παρά να είναι επιστημονικής φαντασίας. Και μάλιστα μπερδεμένη με τα καλλιτεχνικά οράματα του σκηνοθέτη, Άγγελου Σπάρταλη.
Η ταινία βασίζεται -ελεύθερα όπως αναφέρουν οι τίτλοι- στο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν, Από τη Γη στη Σελήνη. Η ταινία ξεκινάει με την προσελήνωση, με σχολιαστές τους… Μπόνι και Κλάιντ! Οι οποίοι επικαλούνται τον καημένο τον Ιούλιο Βερν και κάπως έτσι ο θεατής εισάγεται στο παραμύθι. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ, η ταινία παρακολουθεί την υπόθεση του βιβλίου του Γάλλου συγγραφέα, βάζοντας, ωστόσο, αντι-αμερικανικά σχόλια, αναφορές από την ελληνική ιστορία και πραγματικότητα (ο πρόεδρος των ΗΠΑ πχ θυμίζει τον κακό από τον Αστυνόμο Σαΐνη και έχει τη φωνή ενός πολύ γνωστού μας πολιτικού…), ενώ φέρει και στοιχεία μιούζικαλ (με κάποιες πινελιές από Μόντι Πάιθον). Τουλάχιστον απολαυστική και ιδιαίτερα ευφάνταστη.
Έχει φτιαχτεί με την τεχνική του κολάζ και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για την ολοκλήρωσή της. Αφού προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Φεστιβάλ animasyros, οδεύει προς τις αίθουσες (ίσως τον Δεκέμβριο).
Virus
Στοιχεία φαντασίας βρίσκει κανείς στο σενάριο της νέας ταινίας του Άγγελου Φραντζή.
Η κάμερα παρακολουθεί τη ζωή ενός ζευγαριού (του Πέτρου και της Άννας) που μετακομίζει στο Νόρλισκ της Σιβηρίας. Πρόκειται για μία μολυσμένη πόλη με χαμηλές –σχεδόν πολικές- θερμοκρασίες. Η Άννα μένει έγκυος ενώ το ζευγάρι δεν έχει έρθει εδώ και καιρό σε σεξουαλική επαφή. Η Άννα ψάχνει καταφύγιο στην πίστη, την ώρα που εκείνος προσπαθεί με τη λογική να εξηγήσει τι έχει συμβεί.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει ότι το ονειρικό και φανταστικό στοιχείο παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία. Στοιχεία φαντασίας είχαν κάνει την εμφάνισή τους και στο Όνειρο του Σκύλου, μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Φραντζή, η οποία αποτελεί συμπαραγωγή Ελλάδας (Αργοναύτες Productions), Γαλλίας και Γερμανίας, πρωταγωνιστούν οι Κάτια Γκουλιώνη και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Η Κοιλάδα των Ρόδων
Θα υπάρξει η Πλατωνική Πολιτεία το 4000μ.Χ στη Γη;
Το 1921 ο Ελβετός φιλέλληνας Πάουλ Αμαντέους Ντηνάχ, μετά από ένα ατύχημα πέφτει σε ληθαργικό ύπνο (κλινικά νεκρός για 15 λεπτά). Η συνείδηση του διολισθαίνει μπροστά στον χρόνο. Βρίσκεται στο έτος 3906 μ.Χ. διατηρώντας όμως την συνείδηση του εαυτού του. Είναι μεταβιωμένος στον φυσικό επιστήμονα Ανδρέα Νόρθαμ. Μιλά για γεγονότα που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα από το 2μ.Χ έως το 4μ.Χ. Αναφέρεται σε επιτεύγματα ενός μεγάλου πολιτισμού της 4ης χιλιετηρίδος στον οποίο θα ζήσουν οι μακρινοί απόγονοι των σημερινών Ευρωπαίων. Οραματίζεται μία Πανοικουμένη με ιδιότυπο σοσιαλισμό, υπό την αιγίδα των Ευρωπαίων η όποία διαβιώνει μέσα σε μία ανώτατη πνευματική ζωή-παράλληλη με την υλική ευημερία. Το 3906 μ.Χ. η Κοιλάδα των Ρόδων, πνευματική πρωτεύουσα της Γης (κάπου στην νότιο Ευρώπη στην περιοχή της Μεσογείου), κατοικείται από 6.000.000 ανθρώπους οι οποίοι είναι το απαύγασμα του πνευματικού κόσμου τις υδρογείου. ‘Εκεί ο homo sapiens-sapiens (Αλέξης Βόλκυ) μεταμορφώνεται σε homo occidentalis-Novus. Το βιβλίο του Αυστριακού Πάουλ Αμαντέους Ντηναχ έκανε το 1921 αναφορές σε προχωρημένες τεχνολογίες (λέιζερ, πυρηνική ενέργεια, θερμοπυρηνική έκρηξη, τρισδιάστατες εικόνες κ.α.). Στην Ελλάδα διαθέτει φανατικό κοινό.
Αυτό το βιβλίο αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος, κάνοντας λόγο για μια ταινία «ημιεπιστημονικής φαντασίας». Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που ενδιαφέρει εδώ και χρόνια τον σκηνοθέτη, ο οποίος βρίσκεται στη διαδικασία συγκέντρωσης πόρων για τα γυρίσματα της ταινίας -δεν βοήθησε και το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μέχρι να βρεθούν τα χρήματα, ο σκηνοθέτης γύρισε τη Λιμουζίνα, την οποία θα δούμε σύντομα στις αίθουσες.
Red City
Δυστοπία μουσικής και χρωμάτων, εμπνευσμένη από την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου και της Μαρίας Ταταράκη.
Στο παρασκήνιο, μια φουτουριστική Αθήνα σε περίοδο κοινωνικών αναταραχών, λόγω βλάβης στην κοινότητα των ανδροειδών.
To Red City θέτει την ανθρώπινη κατάσταση υπό αμφισβήτηση, θέλοντας να μεταφέρει ένα πολιτικά γόνιμο κι ελπιδοφόρο μήνυμα.
Ουσιαστικά η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή θεωρητικής φυσικής και του βοηθού του, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν έναν νέο «κώδικα», ο οποίος θα επιτρέψει στα ανδροειδή που κατοικούν στη φουτουριστική πόλη να αρχίσουν να έχουν ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η ταινία, η οποία άρχισε να προβάλλεται πριν από λίγες ημέρες στις αίθουσες, είναι εμπνευσμένη από την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου και της Μαρίας Ταταράκη. Σκηνοθέτης είναι ο Μάνος Τσίζεκ. Προβλήθηκε το Νοέμβριο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
F.L.S.
Με κάτι από Battle Royal και Αγώνες Πείνας (συγγνώμη Θάνο), το F.L.S. είναι εν μέρει μία ταινία πολεμικών τεχνών, η οποία φέρει στον πυρήνα της στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.
Χρησιμοποιώντας στοιχεία manga, πολεμικών τεχνών, αλλά με μια ρεαλιστική οπτική και φωτογραφία και ύφος που παραπέμπει στο πειραματικό σινεμά, ο Θάνος Τσαβλής διηγείται στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία την ιστορία ενός άνδρα, ο οποίος μπαίνει σε ένα παιχνίδι με δολοφόνους, οι οποίοι προσπαθούν να ξεπαστρέψουν ο ένας τον άλλο. Στο F.L.S. (Forest of Lost Souls) μοναδικός νικητής είναι ο τελευταίος επιζών…
Έκανε πρεμιέρα στο 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Προσφάτως κυκλοφόρησε σε DVD μαζί με μια συλλεκτική ανθολογία κόμιξ βασισμένη στον κόσμο της ταινίας. Το F.L.S. Collector’s Edition κυκλοφορεί με 32 σελίδες σε περιορισμένα αντίτυπα, κοστολογείται στα 9,90 ευρώ και μπορεί να το προμηθευτεί αποκλειστικά από το ηλεκτρονικό κατάστημα των εκδόσεων Animatic Vision.
Στην ανθολογία συμμετέχουν 11 Έλληνες σκιτσογράφοι (Ιωάννα Σιατέρλη, Θάνος Τσαβλής, Γιάννης Ρουμπούλιας – Rubus, Δανάη Κηλαηδόνη, Μελισσαρόπουλος Γιώργος – Meliss, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Λουκία Τζωρτζοπούλου, Χρήστος Μαρτίνης, Δημήτρης Κάσδαγλης, T.L.J.) που ο καθένας τους δημιουργεί ένα pinup ή μια ιστορία που διαδραματίζεται στον κόσμο του F.L.S.
Ο σκηνοθέτης Θάνος Τσαβλής ετοιμάζει τώρα τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Goldfish.
Συνθήκη 10/60
Μπορεί να είναι μικρού μήκους (διάρκειας 21 λεπτών), ωστόσο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειας των νέων Ελλήνων σκηνοθετών να ξεφύγουν από τα όρια που τους θέτουν οι κωμωδίες και οι κοινωνικές ταινίες.
Η Συνθήκη 10/60 διαθέτει όλα τα θετικά και τα αρνητικά του είδους της. Είμαστε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μία εναλλακτική πραγματικότητα. Σε μία εποχή που η επιστήμη διώκεται και το να διαθέτει κάποιος βιβλία αποτελεί κακούργημα. Ένας βοηθός καθηγητή θα αναλάβει να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη ζωή του.
Η ταινία αποτελεί την «ακριβή» παραγωγή της σοδιάς των ελληνικών ταινίων (Faliro House Productions) και φαίνεται. Διαθέτει ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, ωραία, ψύχραιμη ερμηνεία από τον Ορφέα Αυγουστίδη, πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής και εξαιρετικό -μη αναμενόμενο- τέλος.
Δεν ξεφεύγει, βέβαια, και από τα κλισέ του είδους, αλλά αυτό είναι μάλλον μικρό κακό αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ένα είδος μάλλον παραγνωρισμένο στην Ελλάδα…
