Το Πράσινο Βιβλίο (Green Book)
Στην Αμερική των sixties, Ιταλοαμερικάνος που εργάζεται ως ασφάλεια σε club, αναγκάζεται λόγω ανεργίας να γίνει οδηγός ενός αφροαμερικάνου πιανίστα στην περιοδεία του στον Αμερικάνικο Νότο. Μαζί τους έχουν και το πράσινο βιβλίο, ένα εγχειρίδιο οδηγό με καταλύματα και μέρη που επιτρέπεται ή όχι η πρόσβαση στους αφροαμερικάνους. Στο ταξίδι αυτό πολλά θα συμβούν που θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης και των δύο ανδρών.
Σε σκηνοθεσία του Peter Farrelly, ενός εκ των δύο αδελφών Farrelly που στο παρελθόν έχουν δώσει ανυπόφορες φαρσοκωμωδίες, το Πράσινο Βιβλίο ξαφνιάζει ευχάριστα για την ωραία αίσθηση που μας αφήνει αυτή η παλιομοδίτικη αλλά πάντα επίκαιρη συνταγή. Το πνεύμα των Sopranos και των μαφιόζικων ταινιών του Scorsese πλανάται στην ταινία σε μια πιο light εκδοχή και το Driving Miss Daisy σε αναστροφή ρόλων. Το road movie και η αναγκαστική συνύπαρξη δύο διαφορετικών χαρακτήρων, στο πλαίσιο μιας Αμερικής που βράζει ακόμα από ρατσισμό, θα ολοκληρωθεί μέσα από ένα ταξίδι για να καταλάβουν και οι δύο πως τελικά δεν είναι και τόσο διαφορετικοί. Όλα αυτά όμως χωρίς ενοχλητικές αντιρατσιστικές κορώνες αλλά μέσα από αληθοφανείς καταστάσεις και αρκετό χιούμορ.
Ο Viggo Mortensen αποδεικνύεται χαμαιλέοντας και με τα παραπανίσια κιλά του είναι απολαυστικά κωμικός αλλά και εξίσου καλός με την ιταλική προφορά του και την μανία του για φαγητό. Ο Mahershala Ali ξανά μετά το Oscar του για το Moonlight, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία και ερμηνεύει το ταλέντο, την καταπίεση και τον φόβο ενός ανθρώπου που παλεύει για να είναι απλά ο εαυτός του. Η χημεία των δύο ηθοποιών δίνει ώθηση στην ταινία που και στην καλλιτεχνική διεύθυνση αλλά και στην φωτογραφία τα πάει μια χαρά.
Κλασική συνταγή αλλά ευχάριστη και στο επίκεντρο δύο πολύ καλές ερμηνείες, το Πράσινο Βιβλίο περνάει τα ωραία μηνύματα του και βγάζει ως νικητή την αποδοχή και την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες και πεποιθήσεις. Μαζί του βγαίνει κερδισμένο και το ίδιο το σινεμά, που ακόμα και στην πιο απλή μορφή του μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη τέρψη. Και εις ανώτερα για τον σκηνοθέτη…κυρίως!