Γυάλινο Κάστρο
Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον και Μπρι Λάρσον συνεργάζονται ξανά μετά το Short Term 12 σε μία ιστορία -και πάλι- δύσκολης ενηλικίωσης.
H Τζανέτ είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει με τις δύο αδελφές και τον αδελφό της σε μία αντισυμβατική οικογένεια. Ο πατέρας τους τούς χαρίζει αστέρια για τα Χριστούγεννα, καθώς είναι μονίμως άφραγκος, ενώ τα λίγα χρήματα που διαθέτει η οικογένεια δεν διστάζει να τα ξοδέψει στο ποτό. Η συμπεριφορά του πατέρα πληγώνει συχνά τη Ζανέτ που αποφασίζει να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις για να φύγει από το σπίτι.
Το Γυάλινο Κάστρο είναι μία μάλλον συμβατικότατη βιογραφία (βασισμένη στο βιβλίο της ίδιας της Τζανέτ Γουόλς) και διαθέτει ελάχιστες από τις αρετές που είχε σε κινηματογράφιση και σενάριο το Short Term 12. Από την αρχή σχεδόν γνωρίζεις όχι μόνο τι θα δεις, αλλά και πώς ακριβώς θα το δεις. Είναι αυτή η συμβατική γραφή της ταινίας που την κάνει μάλλον αδιάφορη. Αυτή δεν είναι η ιστορία μιας κοπέλας που προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο, αλλά μία ιστορία που ακολουθεί όλα τα βήματα μιας συνταγής, χωρίς όμως να καταφέρνει να την πετύχει.
Οι στιγμές που θα έπρεπε να είναι συγκινητικές, φαντάζουν μάλλον φορτωμένες με υπερβολή, ενώ το βήμα από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση γίνεται ξαφνικά, με αποτέλεσμα η Τζανέτ της μεγάλης οθόνης να είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο να μην μπορείς να ταυτιστείς ιδιαίτερα.
Δεν υπάρχει κάτι κακό να πει κανείς για τις ερμηνείες. Ο ρόλος του πατέρα ταιριάζει στον Γούντι Χάρελσον, ενώ η Ναόμι Γουότς είναι υπέροχη για άλλη μια φορά. Τις πιο δυνατές σκηνές τις έχει η Μπρι Λάρσον, πάντα ερμηνευτικά ενδιαφέρουσα, αλλά χωρίς τη «δύναμη» άλλων ρόλων της. Γι΄αυτό μπορούμε να κατηγορήσουμε το σενάριο: είναι τρομακτικά κλισέ ο τρόπος που παρουσιάζεται ο πλούτος (στο πρόσωπο του αρραβωνιαστικού) και η φτώχεια (μπορεί να μην έχουμε να φάμε, αλλά είμαστε ευτυχισμένοι) και κακογραμμένοι κάποιοι από τους διαλόγους της ταινίας.
Σε καμία περίπτωση η ταινία του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον δεν καταφέρνει να μιλήσει για την δυνατότητα να αφήνεις πίσω σου όσα σε πλήγωσαν, να αναγνωρίζεις πόσο σε διαμόρφωσαν και να προχωράς μπροστά.
