Χάρι Πότερ. Το τέλος (;)

Περιμέναμε εδώ και δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια για το τέλος του Χάρι Πότερ. Δεν είναι ότι μας άρεσαν τόσο πολύ οι ταινίες, ήταν όμως μια φυγή, μια απόδραση. Μάγοι, ξόρκια, εφηβικοί έρωτες. Τι άλλο θέλει το σινεμά για να αποκαλύψει τη μαγεία του; Η πρώτη ταινία είχε εντυπωσιάσει, από την τρίτη η σειρά ταινιών άρχισε να σκοτεινιάζει επικίνδυνα, περνώντας τα όρια της παιδικής ταινίας στην περιοχή όπου αναπτύσσονται οι ενήλικοι εφιάλτες μας.

Και εκεί λίγο πριν το τέλος ξεπήδησε η καλύτερη –ίσως- ταινία της σειράς. Το πρώτο μέρος της έβδομης. Γεμάτη ρεαλισμό, συναίσθημα, φόβους. Λογικό, λοιπόν, να ανυπομονεί κανείς και για το τέλος. Την τελική μάχη Χάρι-Βόλντμορτ.


Ε, λοιπόν, το τέλος αυτό σε απογοητεύει. Δεν προδίδει βέβαια το κλίμα προηγούμενων ταινιών Πότερ, αλλά υπολείπεται κατά πολύ από το συναίσθημα και την καινοτομία –αρκεί κανείς να δει τη σκηνή του παραμυθιού- του πρώτου μέρους της τελευταίας ταινίας.


Όσο έβλεπα την ταινία, τόσο περισσότερο κατέληγα στο συμπέρασμα: δεν έπρεπε να είχε χωριστεί στα δύο. Από τη μία και πώς αλλιώς να γινόταν, από την άλλη το δεύτερο μέρος μοιάζει ξεκομμένο, έτσι μόνο του που είναι. Χωρίς βάθος, χωρίς αίτια, σχεδόν ψυχρό. Γιατί γίνονται όλα αυτά, αναρωτιέσαι.


Υπάρχουν σκηνές να σε συγκινίσουν βέβαια: εκείνη με τον Σνέιπ (απλά ο καλυτερότερος όλων στις ταινίες της σειράς), ή εκείνη με τους πεθαμένους γονείς του Χάρι. Όπως και σκηνές περιπέτειας που αξίζουν (βλ. τη σκηνή στην τράπεζα Γκρίνγκοτς). Το μεγαλύτερο κομμάτι βέβαια είναι λίγο βαρετό. Αγάλματα που περπατάνε, ξόρκια που εκτοξεύονται, φίδια, φωτιές, η χαρά του δημιουργού οπτικών εφέ.


Και στα σημαντικότερα σημεία η ταινία δεν έχει να εξηγήσει τίποτα. Όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία είναι τυχερός, οι υπόλοιποι, ό,τι κατάλαβαν, κατάλαβαν! (και πιστέψτε με, καθένας κατάλαβε και κάτι διαφορετικό).


Δεν ξέρω τι περιμέναμε. Το βιβλίο το είχα διαβάσει και η ταινία παραμένει αρκετά πιστή σε ορισμένα σημεία. Ίσως αυτό περίμενα. Να γίνει πιο κινηματογραφική, να αλλάξει, να πάρει το ρίσκο να σου προτείνει κάτι ως δική της ερμηνεία και να το κάνει με θάρρος. Φαντάζομαι ότι όταν έχεις τη Ρόουλινγκ πάνω από το κεφάλι σου, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Κρίμα.


Αλλά εντάξει. Τα εφέ είναι εντυπωσιακά, ο Ντάνιελ Ράντκλιφ έχει μεγαλώσει και έχει εξελιχθεί σε Ηθοποιό και στις σκηνές με τον Βόλντεμορτ το αισθάνεσαι: αυτοί οι δύο άνδρες είναι ισότιμοι. Οπότε, let’s finish it the way we started it. With a bang.