Ρογήρος ο κατακτητής
Τον έχουν αποκαλέσει “διάδοχο του Στιγκ Λάρσον”.Τον Jo Nesbo, καραδιασημο Νορβηγό συγγραφέα, ο οποίος με το βιβλίο του HODEJEGERNE ( The Headhunters) παρείχε το υλικό για την πολύ δυνατή, ομώνυμη περιπέτεια του Morten Tyldum HEADHUNTERS .
Η ταινία είναι εξαιρετική, και χρειάζεται να τη δείς τουλάχιστον 2 φορές. Την πρώτη για να χορτάσει το μάτι σου χλιδή, αστική πολυτέλεια Νορβηγικού τύπου και Σκανδιναβική ομορφιά και τη δεύτερη για ν’ανακαλύψεις, ξύνοντας την αστραφτερή επιφάνεια, πως το υπόβαθρο παραμένει το ίδιο: το κτήνος ,το ζώο με το ένστικτο επιβίωσης ειναι παρόν, κι αναδεύεται ανυπομονώντας να βγεί στο φώς.
Ο Ρότζερ (εξοχος ο Aksel Hennie) ειναι ένας πλούσιος, ξανθός, ξιπασμενος νέος ανδρας. Η επίσημη απασχόλησή του είναι στέλεχος σε εταιρεία ανεύρεσης διευθυντικών στελεχών. Η ανεπίσημη ( και καραπαράνομη) απασχόλησή του, είναι η κλοπή έργων Τέχνης. Απασχόληση που του αποφέρει πακτωλούς χρημάτων. Στην ταινία εμφανίζονται και 2 θαυμάσιοι πίνακες των E. Munch και P. Rubens, παρεμπιπτόντως.
Η Τεχνη για τον Ρότζερ, αποτιμαται σε χρήμα το οποίο καθορίζει και την αξία της. Οπως σε χρημα αποτιμάται και το καθε πανάκριβο αντικείμενο που υπαρχει στη ζωή του, π.χ. η σπιταρώνα του (“αξίζει 300.000 κορώνες”) , ή η αυτοκινητάρα του. Ολα φτιάχνουν ένα πολυτελές κουκούλι γύρω του, που τον προστατέυει απ΄την ενδεχόμενη κοινωνική χλεύη για κάτι που ο ίδιος θεωρεί πηγή προσωπικής δυστυχίας: το ύψος του, 1.68cm.
Όπως παρατηρημένα , κι επανειλλημένα συμβαινει με τους ανθρώπους που νιώθουν ότι μειονεκτούν σε κατι ,έχει αναπτυξει υπέρμετρα άλλα προσόντα για ν’αντισταθμήσει την ανεπάρκειά του. Η οποία στην περίπτωση του Ρότζερ ίσως ειναι πιό βασανιστική αφού έχει μεν δίπλα του την εντυπωσιακή Νταϊάνα για σύζυγο ( η Synnovo Makody Lynd αποτελεί έξοχο δειγμα Βορειοευρωπαϊκής ομορφιάς ) , αλλά δεν πιστεύει στην τύχη του και εχει και ερωμενη για καβάτζα…
Η ταινία του Tyldum θα μπορούσε να είναι απλώς μία έκθεση της πλούσιας ζωής κάποιων ανθρώπων. Ευτυχως όμως είναι κατι παραπάνω. Και το παραπάνω εξασφαλιζεται απ΄το απίστευτο χουνέρι που παθαίνει ο κοντούλης και πηδηχτούλης Ρότζερ,το οποίο μόνο η κυνική, απάνθρωπη και αναίσθητη ζωή των σύγχρονων μεγαλουπόλεων θα μπορουσε να του προσφέρει. Ο τίτλος της ταινίας δεν είναι καθλολου παραπλανητικός. Ο Ρότζερ, όπως και ο ο αδίστακτος Κλας Γκρέβε ( ο ωραίος και αλαζόνας , κατάξανθος Nikolaj Coster Waldau, Ο Τζεημι Λάνιστερ του περίφημου Game Of Thrones βεβαίως) ειναι κυνηγός κεφαλών. Μπορεί να μην αποκεφαλιζει κυριολεκτικά ή να κραδαίνει τσεκούρι, αλλα σας διαβεβαιώ ότι είναι έτοιμος- ιδίως ο Γκρέβε- να βγάλει το κοστουμι του εκλεπτυσμένου άνδρα και να βάψει τα χέρια του κόκκινα και όχι λογω paint-ball…
‘Οπως και με τις ταινίες που βασιζονται σε βιβλια του Λάρσον, έτσι και η ταινία του Tyldum εστιάζει στην δολοφονική ετοιμότητα που υπάρχει κρυμμένη πίσω απ΄τα “λευκά κολάρα”. Το μεγάλο ατού της αυτης της ταινίας είναι ότι παρατηρούμε τηη μετατροπή του θηρευτή σε θήραμα. Πάντως, παρατήρησα δύο διαφορές σε σχέση με την τριλογία του Κοριτδιού Με το Τατουάζ : ενώ σ’εκεινες υπάρχουν οι βουτηγμένοι στη διαφθορά, διαστροφή και σαπίλα ευϋπόληπτοι από τη μιά, και το απαραίτητο αντίβαρό τους, κάποιοι άλλοι άνθρωποι (και ΟΧΙ υπερήρωες) , ουτε άσπιλοι και αμόλυντοι, οι οποίοι αντιστέκονται και ενίοτε τιμωρουν τους πρώτους, στην ταινία του Tyldum παρατήρησα ότι όλοι ειναι βουτηγμένοι μεσα στο χρήμα, την εύκαμπτη συνείδηση, , την χρησιμοποίηση του σεξ για απόσπαση ωφέλειας κ.λ.π.
Η απιστία επίσης αντιμετωπίζεται με ανησυχητικά πολιτισμενο τρόπο θα έλεγα. Δεν ξερω αν ειναι ίδιον των Βορειο-ευρωπαίων αυτη η συναισθηματικη αποστασιοποίηση ακομη και απο τον πόνο που τρώει τα δικα τους σωθικά.
Επίσης εχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος σκιαγράφησης των γυναικών στην ταινία του Tyldum: οι γυναικες παρουσιάζονται χειραφετημένες κυρίως σεξουαλικά, αλλα σε ζητήματα ανατροφής παιδιων ή φορντιδας τους φαινεται να υϊοθετουν τον παραδοσιακό ρολο.Αντιθετα στην τριλογία του Κοριτσιού Με το Τατουάζ, η Λίσμπετ Σαλάντερ αποτελεί ένα εξαιρετικο προτυπο απελευθερωμενης γυναίκας που ξερει να μαχεται και να επιβιωνει, χωρις απαραιτήτως την βοήθεια των ανδρών. ‘Ισα-‘ισα τις περισσοτερες φορές αυτή τους παρέχει βοήθεια.
Το φινάλε της ταινίας με ενοχλησε ελαφρώς- ενώ πιστευεις οτι η ανατροπή στην ζωή του Ρότζερ θα φερει καποια θεαματικη αλλαγή, συμβαινει κατι σαν αυτο που συνεβε στον χαρακτηρα που υποδύετο ο Μάικλ Ντάγκλας στο The Game του Fincher. Χωνεσαι -κυριολεκτικά- μεσα στον απόπατο, γίνεσαι ένα σίχαμ, ένας απόβλητος αλλα τελικά, κατορθωνεις ν’ανακτησεις το προγενέστερο glossy βίο σου, και όχι απαραιτήτως να αποβάλλεις την παρανομία απο αυτόν… Με λιγη ανθρωπιά παραπάνω. Ισως αυτο να ειναι το καλύτερο “μαθημα” που μπορει να διδαχτεί κάποιος, ίσως πάλι όχι.
Το Headhunters ειναι πάνω απ’ όλα μια ταινια που ξεχειλίζει απο αδρεναλινη , σεξ και χρήμα. Η τριάδα τόνωσης της αυτοπεποίθησης των αφελών κοντών αυτου του κόσμου… Το μυστικο της κρύβεται κατω απ΄την hi-tech επιφάνεια. Αντεχεις να το δεις;