Helix: Απειλή στην παγωμένη Ανταρκτική
Δεν είναι πολλές οι άξιες λόγου σειρές τρόμου στην αμερικανική τηλεόραση. Οι περισσότερες ασχολούνται με εφηβικού τύπου δράματα και παράξενα όντα, από βρικόλακες και λυκάνθρωπους, μέχρι ό,τι συνδυασμό μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Σε αυτό το πλαίσιο, το Helix ξεχωρίζει.
Κάτι ανάμεσα στο The Thing (Η Απειλή, του Τζον Κάρπεντερ) και στο Lost, μόνο που αντί για έρημο νησί, εδώ έχουμε μια επιστημονική βάση στην Ανταρκτική. Μία ομάδα επιστημόνων από το κέντρο ελέγχου επιδημιών, φτάνει στη βάση -μαζί με έναν τύπου που είναι (ή λέει ότι είναι) από τον στρατό-, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ξέσπασμα ενός ιού με περίεργα συμπτώματα.
Δεν λείπουν οι προσωπικές εμπλοκές, τα τρίγωνα και τα τετράγωνα: Ο Δρ. Άλαν Φάραγκουτ (Μπίλι Κάμπελ), επικεφαλής της ομάδας, με την πρώην σύζυγό του Τζούλια (Κίρα Ζαγκόρσκι) θα προσπαθήσει να σώσει τον αδελφό του, Πήτερ (Νιλ Νέπιερ), που έχει προσβληθεί από τον ιό, ο οποίος Πήτερ ήταν η αιτία διαζυγίου των Άλαν και Τζούλια! Μέσα σε όλα αυτά βάλτε τη νεαρή Σάρα (Τζόρνταν Χέις) που είναι τσιμπημένη με τον μέντορά της, Άλαν και τον επικεφαλής της βάσης, Χιρόσι Ιτάκι (Χιρογιούκι Σανάντα), του οποίου την ατζέντα δεν γνωρίζει κανείς.
Η σειρά μάς βάζει στο κλίμα με χαρούμενη μουσικούλα, την ώρα που ο Ιτάκι ανακαλύπτει στη βάση δύο νεκρούς και έναν άνδρα πεσμένο στο έδαφος, να έχει προσβληθεί από τον ιό. Πρόκειται για ένα διαολεμένο χιούμορ που η σειρά εκμεταλλεύεται στα επόμενα επεισόδια -αν και όχι αρκετά.
Η πρώτη σεζόν περιλαμβάνει 13 επεισόδια, τα οποία εξερευνούν 13 ημέρες στην Ανταρκτική. Κλειστοφοβικό, ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες, το Helix -τουλάχιστον στα περισσότερα επεισόδια- αποτελεί μία ενδιαφέρουσα σειρά τρόμου. Αυτό φάνηκε, άλλωστε, και στις θεαματικότητες. Κατά μέσο όρο η σειρά προσέλκυε 2,1 εκατομμύρια θεατές και είχε ιδιαίτερη επιτυχία στις ηλικίες 18-49.
Ο δημιουργός της, Κάμερον Πορσαντέχ, δεν έχει δώσει άλλα δείγματα γραφής και εντυπωσιάζει με την πρώτη του αυτή απόπειρα, ενώ στην παραγωγή βρίσκουμε τον Ρόναλντ Ντι Μουρ (του Battlestar Gallactica), ο οποίος δηλώνει ως έμπνευσή του την Απειλή -φυσικά-, αλλά και τις ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και το βίντεογκεϊμ Portal, καθώς και τον Στίβεν Μαέντα του Lost. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το SyFy, το κανάλι που τη φιλοξενεί, «έκλεισε» τη σειρά μόνο από την ιδέα, πριν καν δει τον πιλότο!
Δεν έκανε λάθος, μιας και το Helix, παρά τα προβλήματά του, αποτελεί μία αξιοπρεπή -και καλογυρισμένη- σειρά στο είδος του τρόμου.
Η βιολογία και ο ρεαλισμός πάνε περίπατο στα κρύα τοπία της Ανταρκτικής. Εδώ τα πάντα έχουν να κάνουν με στενούς διαδρόμους, πόρτες που ανοίγουν και άλλες στις οποίες η πρόσβαση απαγορεύεται, αεραγωγούς. Έχουν να κάνουν με τις ηθικές επιλογές της επιστήμης, με το μέχρι που δικαιούμαστε να φτάσουμε και για ποιο σκοπό.
Όσο προχωρούν τα επεισόδια, τα όσα διαδραματίζονται γίνονται όλο και πιο εξωφρενικά. Οι χτυπημένοι από τον ιο μοιάζουν με έξυπνα ζόμπι, ο ρόλος της Ιλάρια γίνεται φανερός, ενώ οι πάντες αρρωσταίνουν και θεραπεύονται σε ταχύτητες ρεκόρ. Το δεύτερο μισό της σειράς, είναι μάλλον προβληματικό, καθώς αντί να ακολουθήσει την αρχή «less is good», δίνει στον θεατή όλο και μεγαλύτερες αποκαλύψεις, όλο και περισσότερη ένταση, όλο και περισσότερες υπερβολές. Με αποκορύφωμα το φινάλε, το οποίο αποτελεί ένα όργιο εξωφρενικότητας.
Κάπως, βέβαια, καταφέρνει να διατηρήσει στη βάση της το κλειστοφοβικό στοιχείο, τις ηθικές επιλογές, τη μόνιμη απειλή για το τι μπορεί να συμβεί.
Με τη σειρά να έχει ανανεωθεί και να αφήνει ήδη από το τελευταίο επεισόδιο hints για το τι μπορεί να συμβεί στην επόμενη σεζόν, η απορία παραμένει εάν θα μπορέσει να διατηρήσει αυτά που την έκαναν αγαπητή στο πρώτο μέρος, εάν θα εξηγήσει με τρόπο πιστευτό τα όσα συνέβησαν στα τελευταία επεισόδια (εμείς πιστεύουμε πως όχι, όσο πάει θα γίνεται όλο και πιο εξωφρενική) και αν δεδομένου του φινάλε της θα καταφέρει να διατηρήσει τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα που την έκανε τόσο αγαπητή.
