Τι θα ήθελα να είχα πει στον Ρόμπιν Γουίλιαμς εκείνο το βράδυ στο Παρίσι

Είχα φτάσει στην Γαλλία με μια υποτροφία για σπουδές κινηματογράφου και μια βαλίτσα όνειρα. Μετά από δύο χρόνια σπουδές στο Μονπελιέ αποφάσισα να μετακομίσω στον παράδεισο του κάθε κινηματογραφόφιλου που είναι το Παρίσι, με τους γνωστούς κινηματογράφους Art et Essai που προβάλλουν ταινίες από όλο τον κόσμο. Ήμουν τυχερός και βρήκα ένα μικρό διαμέρισμα στην γειτονιά του Μονπαρνάς, λίγα μέτρα από την διάβαση που σκοτώνουν τον Μισέλ Πουακάρ στο τέλος του Με κομμένη την ανάσα. Σε αυτό το δρόμο που ονομάζεται Rue de la Campagne Première υπήρχε ένα γκουρμέ γαλλικό εστιατόριο με το ρώσικο όνομα Νατάσα, στο οποίο σύχναζαν διάσημοι αστέρες του κινηματογράφου.

Γυρνώντας ένα βράδυ κουρασμένος από την βάρδια στο βίντεο κλάμπ που δούλευα -η μόνη μου ομοιότητα με τον Ταραντίνο- και χαμένος στις σκέψεις μου, παραλίγο να πέσω πάνω στην πόρτα ενός αυτοκινήτου που άνοιγε για να βγει ο επιβάτης του. Μπροστά μου βρέθηκε ένας από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Γύρισε με την διάθεση να μου πεί συγνώμη για τον τρόπο που άνοιξε την πόρτα αλλά είχα ήδη φορέσει το πιο γλυκό μου χαμόγελο και του είπα το πιο κοινότυπο πράγμα που μπορεί να πεί άνθρωπος: «Καλημέρα σας τι κάνετε;», στα αγγλικά φυσικά. Με ένα μεγάλο χαμόγελο από αυτά που βλέπουμε τις ταινίες, μου απάντησε: «Πολύ καλά ευχαριστώ. Εσείς;» Τον κοίταζα όπως ένας άνθρωπος που πάει για πρώτη φορά σε ένα μέρος που πάντα ήθελε να πάει και τελικά βρίσκεται εκεί. Ο βοηθός του τον φώναξε και γύρισε λέγοντας του: «έρχομαι μιλάω με τον κύριο». Ο κύριος ήμουν εγώ; Απέφυγα να φωνάξω Καπετάνιε Ω Καπετάνιε και να ανέβω πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και του είπα με τρεμάμενη φωνή αντί για την φράση «Χάρη στην ερμηνεία σας στον Κύκλο των χαμένων ποιητών βρήκα το κουράγιο να αρχίσω τις σπουδές στον κινηματογράφο» ένα απλό ευχαριστώ για τις ταινίες σας . Με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε: « Σ’ευχαριστώ που τις βλέπεις. Συγνώμη τώρα αλλά πεινάω” Με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο και έφυγε προς την κατεύθυνση του εστιατορίου.

Γύρισα στο σπίτι και πήρα τηλέφωνο τον συνάδερφο μου Νταβίντ και του διηγήθηκα την ιστορία και γελώντας μου είπε ότι έκανα καλά που δεν ανέβηκα στο καπό του αυτοκινήτου και δεν φώναξα Καπετάνιε Ω καπετάνιε γιατί μάλλον θα είχε βαρεθεί όλους τους θαυμαστές που θα έκαναν το ίδιο. Ο ευφάνταστος Νταβίντ με ρώτησε τι θα έκανα αν μου έλεγε να δειπνήσω μαζί του και είπα ότι θα δεχόμουν, αλλά το πρόβλημα ήταν τι θα του έλεγα. Την απάντηση την βρήκα την επόμενη μέρα του θανάτου του. Θα του έλεγα ότι παρά όλους τους τόμους σημειολογίας και κινηματογραφικής ανάλυσης που μου είχαν εμφυσήσει στον εγκέφαλο, με έκανε να νιώθω παιδί όταν έβλεπα το Κάπταιν Χούκ και το Τζουμάντζι. Θα του έλεγα ότι με συγκίνησε όταν έπαιξε την Κυρία Ντάουτφαϊρ και είχε στο βλέμμα του όλη την χαρά του να είναι δίπλα στα παιδιά του, αλλά και την θλίψη που δεν μπορεί να τους πει ποιος είναι. Ότι θα ήθελα ένα καθηγητή σαν αυτόν που να μας εμπνεύσει και να μας μάθει την αγάπη για την λογοτεχνία και ότι ίσως έτσι γινόμασταν μια καλύτερη κοινωνία και ότι χάρη σε αυτόν θα μπορούσα να πω σε μια γυναίκα που θα ερωτευόμουν ότι μοιάζει με καλοκαιρινή μέρα, αλλά είναι πιο γλυκιά και πιο λαμπερή από αυτήν την μέρα. Στα Ξυπνήματα ότι μας έκανε να νιώσουμε πόσο μεγάλο δώρο είναι η ζωή και πόσο είναι ιερό να την αφιερώνεις σε κάποιους που έχουν ανάγκη.

Θα του έλεγα για να γελάσει ότι είχα δανειστεί την ατάκα του από την ταινία Ο κόσμος σύμφωνα με τον Γκάρπ, όπου όταν μια κοπέλα τον ρωτάει τι σημαίνουν τα αρχικά του ΤS απαντάει Τerribly Sexy, και έλεγα στους φίλους Γάλλους που με ρωτάγαν γιατί όταν απαντούσα στα μηνύματα υπέγραφα CS ότι σημαίνει Constamment Sexy, δηλαδή σταθερά σέξι. Και αφού γελάγαμε θα του έλεγα πόσο με είχε συγκινήσει ο ρόλος του στον Βασιλιά της Μοναξιάς, εκείνου του ευφάνταστου και θεϊκού αλήτη που φαντάζεται ότι χορεύει βαλς με την αγαπημένη του στην μεγάλη αίθουσα του σταθμού της Νέας Υόρκης. Θα τον ρώταγα αν στο Jack ένοιωθε όντως ένα παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός ενήλικα. Αφού πίναμε ένα ποτήρι κρασί θα μιλάγαμε για τις θυσίες που μπορεί να κάνει ένας άντρας για την αληθινή αγάπη και αν είναι δυνατό να τις κάνει και στην πραγματική ζωή όπως τις έκανε στην ταινία Θα σε βρω στον Παράδεισο. 

Μπορεί να διαφωνούσαμε, αλλά κανένας δεν είναι τέλειος θα λέγαμε και θα γελάγαμε. Πριν τον άφηνα, θα τον συγχαιρόμουν για τους μεγάλους δραματικούς ρόλους του στα Ο σκοτεινός θάλαμος  που ερμηνεύει το ρόλο ενός μοναχικού ανθρώπου που ψάχνει για λίγη αγάπη και στο Insomnia  που παίζει με διακριτικότητα και χωρίς ανόητες εκφράσεις.

Φεύγοντας, θα του άφηνα σαν δώρο τους στίχους του Ηθοποιός σημαίνει φως και θα του έλεγα να κρατήσει πάντα δυνατό αυτό το φως μέσα του. Το φως που θα χρειαζόταν για να πολεμήσει τα βαθιά σκοτάδια της ψυχής τα οποία τον κέρδισαν τελικά. Να μπορούσε να άκουγε τον μονόλογο του από το Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ και τις ενθαρρύνσεις του χαρακτήρα του στο Καλημέρα Βιετνάμ και να έμενε λίγο ακόμα μαζί μας. Με το θάνατο του ξεχωριστού αυτόυ καπετάνιου ας πάρουμε ένα μάθημα και να ακούμε πραγματικά τους άλλους, να είμαστε πιο ευαίσθητοι στον πόνο τους.

Ας τον χαιρετήσω με τα λόγια του μεγάλου βάρδου, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, λέγοντας του Καληνύχτα γλυκέ πρίγκηπα και είθε μια στρατιά αγγέλων να συνοδεύει την ψυχή σου μέχρι τον Ουρανό. (Άμλετ)

Ρόμπιν Γουίλιαμς: Το αγόρι με το σκανταλιάρικο χαμόγελο

Δηλώσεις αποχαιρετισμού, σοκ και συγκίνησης για τον Ρόμπιν Γουίλιαμς