Κινηματογραφικός απολογισμός 2013: Οι επιλογές της Holly

Μέσα στο 2013, η αλήθεια είναι πως δεν είδα τόσες ταινίες όσες ήθελα να δω. Μα αρκούν για να κάνω τον πρώτο μου κινηματογραφικό απολογισμό για τους Cinepivates.

Οι ταινίες

Nυχτερινό τραίνο για τη Λισαβόνα: Ο Jeremy Irons ήταν ο λόγος που είδα αυτή τη ταινία, καθότι είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Στο ρόλο ενός δασκάλου γλωσσολογίας που παρατάει τη θέση του και ταξιδεύει στη Λισαβόνα εξαιτίας ενός κειμένου που του έδωσε μια μυστηριώδης κοπέλα. Εξαιρετικό μελόδραμα που βασίζεται σε βιβλίο «ντυμένο» με μια όμορφα μελαγχολική φωτογραφία που συνδυάζεται άρτια με το δραματικό τόνο της φωνής του Irons, αναμφισβήτητα είναι μια από τις ταινίες που αγάπησα φέτος.

Τα Μυθικά πλάσματα του Νότου: Δεν θα πω ψέματα ∙ η διαφήμιση που έπεσε για αυτή τη ταινία από όλα τα μέσα ήταν η αφορμή για να παρακολουθήσω την ιστορία της μικρής Χασπάπι. Η εξάχρονη Χασπάπι που ζει στον Αμερικανικό Νότο με τον σκληρό πατέρα της παρατηρεί τη φύση και κατανοεί πόσο συνδεδεμένη είναι με τον άνθρωπο. Όταν ο πατέρας της αρρωσταίνει, η φύση εξαγριώνεται και η μικρούλα αποφασίζει πως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να αναζητήσει την μητέρα της. Μετά την παγκόσμια αναγνώριση, ήρθαν και τα βραβεία , με την ταινία να θεωρείται από τις καλύτερες για φέτος.

Παρενέργειες: Ψυχολογικό θρίλερ που δε θυμίζει σε τίποτα τα εμπορικά θρίλερ που ανακυκλώνονται συνεχώς. Οι δημιουργοί του καταπιάστηκαν με την κατάθλιψη, μια ψυχική ασθένεια που πλήττει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Ίντριγκες και φόνοι συνθέτουν την ταινία αυτή , που σε συνδυασμό με το glamorous cast (Channing Tatum, Jude Law, Catherine-Zeta Jones, Blake Lively), σίγουρα δεν έφυγα απογοητευμένη από τον κινηματογράφο.

Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ: Ο Brad Pitt και το φανταστικό trailer ήταν οι δύο λόγοι που με έκαναν να πληρώσω το εισιτήριο του κινηματογράφου και να το παρακολουθήσω. Στο τέλος όμως έφυγα με μια απογοήτευση. Ο ερευνητής Brad Pitt που ψάχνει να βρει το αντίδοτο για τα ζόμπι που δημιουργήθηκαν παγκοσμίως, κάνοντας λόγο για επιδημία, δεν με ενθουσίασε τόσο, όχι από άποψη ερμηνείας αλλά από άποψη σεναρίου. Ίσως είναι μια από τις ταινίες που δεν μου άρεσε καθόλου.

Εγώ, ο Απαισιότατος 2: Εφόσον είχα δει το πρώτο, δεν υπήρχε περίπτωση να μη δω τη συνέχεια! Στο σινεμά, όπως φαντάζεστε, ο διπλανός μου ήταν ένα μικρό αγοράκι που γελούσε κάθε φορά που γελούσα και εγώ. Τα μίνιονς ομολογώ πως έκλεψαν την παράσταση και , αν και ο Γκρου έγινε καλός, εντούτοις δεν με απογοήτευσε καθόλου αυτή η επιλογή των δημιουργών. Ατάκες που σε έκαναν να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια αλλά και η δράση ήταν τα δύο συστατικά της επιτυχίας της ταινίας αυτής.

Prisoners: Άλλο ένα ψυχολογικό θρίλερ που άξιζε όλη τη διαφήμιση που έπεσε επάνω της. Η αγωνία ενός πατέρα που του απήγαγαν την κόρη τον κάνουν να θέλει να λάβει το νόμο στα χέρια του και να απαγάγει εκείνος τον ένοχο. Βασανίζοντάς τον ώσπου να ομολογήσει και έχοντας πίσω του σαν σκιά τον αστυνομικό της υπόθεσης, η ταινία σε κρατάει σε εγρήγορση χωρίς να κάνει κοιλιά παρότι διαρκεί δυόμιση ώρες.

Η Πέτρα της Υπομονής: Βασισμένη σε μια παραδοσιακή ιρανική ιστορία, η ταινία παρουσιάζει μια γυναίκα που ενώ πασχίζει να ξυπνήσει τον άντρα της από το κώμα, επιθυμεί και τη δική της λύτρωση, ακολουθώντας τη συμβουλή της θείας της και  αποκαλύπτοντάς του όλα όσα τη βασανίζουν. Μέσα από την εξομολόγηση αυτή, η γυναίκα ελπίζει να απαλύνει τον καημό της και να αποδείξει πως δεν είναι πράγμα όπως πιστεύει η κοινωνία αλλά άνθρωπος με προσωπικότητα.

The Call: Η Hally Berry είναι χειρίστρια κλήσεων έκτακτης ανάγκης. Δουλειά της είναι να καθοδηγεί την αγωνία των ανθρώπων που την καλούν και να σώζει τη ζωή τους. Αυτό θα κάνει και τώρα με μια κοπέλα που την έχουν απαγάγει και προσπαθεί να της δώσει τις απαραίτητες οδηγίες για να σωθεί. Από τα καλύτερα θρίλερ της χρονιάς, γεμάτη σασπένς και αγωνία. Συμμετέχει ο θεατής στην αγωνία της Berry για να σώσει την κοπέλα και γενικά η ταινία κρατάει το θεατή από το χέρι και δεν τον εγκαταλείπει.

Πριν τα Μεσάνυχτα: Έχοντας παρακολουθήσει τα δύο προηγούμενα, δεν υπήρχε πιθανότητα να μη δω το τέλος του έρωτα της Σελίν και του Τζέσι. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι υπόλοιποι θεατές της αίθουσας, αλλά δεν φάνηκε να ενθουσιάστηκαν με το τέλος, με κάποιους να εγκαταλείπουν την αίθουσα! Η ταινία ήταν μια «μουρμούρα» δίχως τέλος που ούτε εγώ η ίδια δεν άντεχα. Για μένα, το μόνο ωραίο της ταινίας ήταν το τραγούδι της Χάρις Αλεξίου στους τίτλους τέλους.

Django, ο Τιμωρός: Γουέστερν στον σύγχρονο κινηματογράφο, λιγάκι δύσκολο να βρεις. Η ταινία αυτή, όμως, ήταν ένα αξιόλογο γουέστερν που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα παλιά του είδους. Ο Django, ένας απελευθερωμένος σκλάβος, αναζητά το πρώην αφεντικό για να τον εκδικηθεί που απήγαγε τη γυναίκα του. Στη μοντέρνα αυτή εκδοχή τους ευφυούς Ταραντίνο, εμπλέκεται το χιούμορ με τη σοβαρότητα, ο ρεαλισμός με τον σουρρεαλισμό και οι έξυπνοι διάλογοι σε κάνουν να θες να το ξαναδείς. Αγαπημένο και το soundtrack της ταινίας!

Σκηνές που ξεχώρισα

Η Πέτρα της Υπομονής: Όταν η γυναίκα παντρεύτηκε το …μαχαίρι του άντρα της αφού εκείνος ήταν στον πόλεμο.

Εγώ, ο Απαισιότατος 2: Όταν τα μίνιονς κοροϊδεύουν και γελούν με το επίθετο του Κύριου Ποπού.

Prisoners: Όταν ο Ηugh Jackman έχει απαγάγει τον ένοχο και τον χτυπάει με τόση μανία που το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από το ξύλο. Ακόμα πιο συγκλονιστική είναι η στιγμή που παίρνει ένα σφυρί στα χέρια του και λες «τώρα θα τον χτυπήσει στο κεφάλι με το σφυρί;»

Νυχτερινό τραίνο για τη Λισαβόνα: Σε κάποιο από τα φλαςμπακ, ο Amadeu αναρωτιέται «ας υποθέσουμε ότι ζούμε μόνο ένα μικρό κομμάτι από αυτό που υπάρχει μέσα μας – τι συμβαίνει με το υπόλοιπο;» Ένα ερώτημα που χρίζει φιλοσοφικής αναζήτησης.

Αμαρτία της χρονιάς

Η Αγάπη έρχεται στο τέλος: Λίγο το mood του Αγίου Βαλεντίνου, λίγο το promo τραγούδι, λίγο η διαφήμιση αγαπημένης σοκολάτας, τι να κάνω; Πλήρωσα το εισιτήριό μου και πήγα και το είδα. Πολύ γλυκανάλατο έργο που σίγουρα δεν θα ήθελα να ξαναδώ.

Εμπειρία της χρονιάς

Στην προβολή της ταινίας «Πριν τα Μεσάνυχτα» η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο. Στα μέσα του έργου, οι θεατές εγκατέλειπαν την αίθουσα σωρηδόν. Δεν μου έχει ξανατύχει να αδειάζει η μισή αίθουσα τόσο γρήγορα, ακόμα και σε περιπτώσεις που η ταινία ήταν αντικειμενικά απαράδεκτη.

Μουσικό θέμα της χρονιάς

Το κομμάτι «Django» από τον Luis Bacavol που έχει γίνει πια το σήμα κατατεθέν της ομώνυμης ταινίας.