Holy Boom

Παραγωγή: Ελλάδα – 2018

Διάρκεια: 99 λεπτά

Είδος: Δράμα

Σκηνοθεσία: Μαρία Λάφη

Πρωταγωνιστούν: Νένα Μεντή, Luli Bitri, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Samuel Akinola, Σπύρος Μπαλεστέρος, Ιφιγένεια Τζόλα, Kasem Hoxha, Onie Villones, Evelyn Naybe και οι Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βάσω Καβαλιεράτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Λάερτης Μαλκότσης και Armando Dauti.

Κυριακή των Βαίων σε μια υποβαθμισμένη αστική συνοικία της Αθήνας. Ο 17χρονος Ιγκέ, παιδί Φιλιππινέζων μεταναστών που έχει σαν σπορ να πετάει δυναμιτάκια, ανατινάζει με τους φίλους του για πλάκα το ταχυδρομικό κουτί της γειτονιάς. Η πράξη του θα στοιχίσει ακριβά σε μερικούς ανθρώπους: στην Άντια από τα Τίρανα, μητέρα ενός μωρού που περιμένει τα χαρτιά της νομιμοποίησης, στην ηλικιωμένη κυρία Θάλεια που της έχουν στείλει ένα σημαντικό για τη ζωή της γράμμα και στο Μανού και τη Λένα που περιμένουν μέσω ταχυδρομείου μια μεγάλη παρτίδα με φιξάκια acid. Ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα για όλους, χριστιανούς και μη.

Η Μαρία Λάφη, κάνει ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό ντεμπούτο με το Holy Boom, ένα δυνατό κοινωνικό δράμα που εξελίσσεται στις πολυεθνικές γειτονιές της Αθήνας της κρίσης και της παραβατικότητας. Η τραγωδία της αναγκαστικής συνύπαρξης εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων που τους ενώνει η απώλεια και τους χωρίζει η καχυποψία καταγράφεται με συναισθηματική ένταση σε μια ταινία που δουλεύει πάνω στα στερεότυπα, περνώντας πίσω από την επιφάνειά τους για να δείξει τους μηχανισμούς δημιουργίας του ρατσισμού, τη συντριβή ανθρώπων και προσωπικοτήτων που οδηγεί στη βία, την τυφλή εξέγερση και την καταστροφή. Σπουδαία όπως πάντα η Νένα Μεντή, εξελίσσεται σε “ιερό τέρας” με ότι και να καταπιαστεί ενώ το υπόλοιπο καστ με επικεφαλής τη συγκλονιστική στο ρόλο της Αλβανίδα ηθοποιό Λούλι Μπίτρι λειτουργεί άψογα.

Θα μου πεις ακόμη μια ταινία για τα νέα προβλήματα μιας χώρας που ζει με τα φαντάσματα άλλων εποχών και αρνείται να αντιμετωπίσει τη σημερινή. Όταν η οθόνη λειτουργεί σαν καθρέφτης τότε το κοινό μπορεί να κοιτάξει αλλού για να μη δει ένα πρόσωπο που δεν είναι της αρεσκείας του. Υπάρχει λοιπόν άραγε κοινό για μια τόσο έντονα φορτισμένη ταινία που καταγγέλλει αυτό ακριβώς που η ελληνική κοινωνία (ξεκινώντας από τον κρατικό μηχανισμό και κατεβαίνοντας) αρνείται να παραδεχθεί; Ότι είναι ξενοφοβική, ρατσιστική και απρόθυμη να αφομοιώσει το «άλλο»; Το ότι η πολυβραβευμένη εκτός Ελλάδος αυτή ταινία δεν βρήκε καν διανομέα είναι ίσως μια δυσάρεστη απάντηση…