HOW TO HAVE SEX
Ντεμπούτο της νεαρής Αγγλίδας που βραβεύτηκε μάλιστα στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών στο τμήμα ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ, το HOW TO HAVE SEX αφηγείται το ταξίδι τριών κοριτσιών και επιστήθιων φιλενάδων στα Μάλια της Κρήτης, ως το τελευταίο καταφύγιο τους λίγο πριν βγουν τα αποτελέσματα για το αν θα μπουν στο πανεπιστήμιο. Η Τάρα, η Εμ και η Σκάι, σκοπεύουν να περάσουν ξέφρενες διακοπές με απότερο σκοπό η Τάρα να χάσει επιτέλους την παρθενιά της. Όταν όμως αυτό θα επιτευχθεί, η απογοήτευση και η συνειδητοποίηση θα δημιουργήσει μεγαλύτερο πανικό στην Τάρα, ίσως μεγαλύτερο από τους ξέφρενους χορούς, τα αμέτρητα λίτρα αλκοόλ και τους συνωστισμούς στις πισίνες. Η Γουόκερ καταφέρνει να αποδώσει τον δεσμό την φιλίας των κοριτσιών και το δέσιμο τους κατευθείαν με την πρώτη τους επίσκεψη στην θάλασσα και να το φέρει σε πλήρη σύγκρουση με το πρώτο φως της ημέρας που τις ρίχνει στην αρένα ενός ξέφρενου social τσολίστικου πανηγυριού στο οποίο η Τάρα πασχίζει να διασκεδάσει νοιώθοντας υποδεέστερη και βάζοντας τον εαυτό της με το ζόρι να κάνει πράγματα…από υποχρέωση. Η γνωριμία τους με την παρέα του διπλανού δωματίου θα είναι καταλυτική, για να ζήσει το όνειρο της που θα μετατραπεί σε συνειδητοποίηση ενός αδιεξόδου. Η Γουόκερ δείχνει να έχει την ικανότητα να αποδώσει τα μέγιστα ως σκηνοθέτιδα, ως σεναριογράφος όμως αφήνει τους δεύτερους χαρακτήρες χωρίς ανάπτυξη και την ολίγον ιντριγκαδόρικη σχέση της Τάρα με την Σκάι ΄ή το αγόρι κάφρο-εφιάλτη ονόματι Πάντι, για να επικεντρωθεί στην πολύ καλή ερμηνευτικά πρωταγωνίστρια της Μία Μακκένα Μπρους. Η ταινία ΄έχει ρυθμό, νεύρο, πολύ καλή φωτογραφία και καταφέρνει να πει τελικά αυτό που θέλει (η σύγκριση της λαϊκής παρέας των κοριτσιών με την άλλη παρέα που διασκεδάζει πολύ πιο κυριλέ και χωρίς εμμονές για το sex) πως τελικά η αθωότητα χάνεται αλλά είναι και ολίγον θέμα…μυαλού για το πως θα την χάσεις. Βέβαια υπάρχει και το αλλά…
Και το αλλά στην περίπτωση του HOW TO HAVE SEX είναι η περίπτωση της έλλειψης οποιασδήποτε δραματουργίας. Κανένας χαρακτήρας δεν γεννάει την συμπάθεια. Τον οίκτο ίσως ναι. Αν εξαιρέσουμε την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, ιδεολογικά και μόνο είναι μία ταινία που ούτε γροθιά στο στομάχι είναι όπως διαφημίζεται, αντιθέτως υποκύπτει στο πολιτίκαλι κορέκτ ρεύμα της εποχής (ναι, ακόμα και τα braindead 18χρονα από την Αγγλία έχουν δικαίωμα στον κόσμο της…παρταλοσύνης) και με αποκορύφωμα τον ουρανοκατέβατο δίλεπτο διάλογο που δεν πείθει, η ερώτηση είναι…είναι αυτό πρωτοποριακός και τολμηρός κινηματογράφος; Ούτε κατά διάνοια.
Η ταινία κυκλοφορεί 2 Νοεμβρίου σε διανομή Cinobo
