53o ΦΚΘ: Δεν είμαι χίπστερ (ευτυχώς)

Ο Μπρουκ Χάιντ είναι μουσικός. Κάποτε έβγαλε έναν δίσκο που είχε επιτυχία στην indie σκηνή του Σαν Ντιέγκο και από τότε διαθέτει μερικούς φανατικούς θαυμαστές. Μόνο που ο Μπρουκ δεν είναι ευτυχισμένος. Ελαφρά καταθλιπτικός δεν φαίνεται να βρίσκει νόημα ούτε στη μουσική, ούτε στη ζωή του. Μέχρι που οι τρεις αδελφές του, μαζί με τον αποξενωμένο πατέρα του, έρχονται να του ταράξουν τη ζωή και να σκορπίσουν στον ωκεανό τις στάχτες της μητέρας τους…

Δεν θα υπερέβαλλα εάν έλεγα ότι αυτή ήταν ίσως η καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ο Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον δημιούργησε με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο μια τρυφερή και γλυκόπικρη ιστορία που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σάντανς.

Σε αυτήν οι ήρωες αναρωτιούνται για την τέχνη και τον έρωτα, ψάχνουν να βρουν την ευτυχία, αλλά την ψάχνουν σε λάθος μέρος, μαλώνουν, φιλιώνουν, αγκαλιάζονται. Το θλιμμένο –και λίγο αυτάρεσκο- βλέμμα του Ντόμινικ Μπόγκαρτ αιχμαλωτίζει την κάμερα, ενώ η εντυπωσιακή φωτογραφία και μουσική προσδίδουν βάθος στον χαρακτήρα και τις αντιδράσεις του. Η ταινία θα μπορούσε να είναι το «Little Miss Sunshine» ή το «Shame» του 2012, καθώς μοιράζεται μαζί τους την ειλικρίνια και την ενασχόληση με ανθρώπινα προβλήματα και αδυναμίες. Για την ουσία του ανεξάρτητου σινεμά.