Η Εποχή της Βροχής (Wet Season)
**** (4/5)
Υπέροχη Η Εποχή της Βροχής (Wet Season) του μαλαισιανού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Άντονι Τσεν. Είχα τη ευτυχία να τη δω πρώτη φορά πέρυσι, στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρουσία του Άντονι Τσεν, που την προλόγισε και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού μετά την προβολή της.
Ένα σφιχτοδεμένο σενάριο με πολλές συνιστώσες, μας μιλά για το δράμα μιας δασκάλας που προσπαθεί άκαρπα επί οκτώ χρόνια να αποκτήσει παιδί με τον άντρα της. Kαθημερινά υποβάλλεται σε επίπονες ενέσεις στην κοιλιά της, τις οποίες αναγκάζεται να κάνει η ίδια μόνη της, στο σχολείο οι μαθητές της είναι αδιάφοροι για το μάθημα των κινέζικων που διδάσκει, στο σπίτι έχει να φροντίζει τον κατάκοιτο πεθερό της, ενώ έχουν απομακρυνθεί πλήρως με τον άντρα της, ο οποίος τελευταία είναι συνεχώς απών. Η δασκάλα έρχεται σιγά σιγά πιο κοντά με ένα μοναχικό μαθητή της, του οποίου οι γονείς λείπουν συνεχώς, που θα συμμετάσχει στους επίσημους σχολικούς αγώνες wushu.
Η ταινία διακατέχεται από ένα μείγμα τρυφερότητας αλλά και ενός μόνιμου άτυπου ερωτισμού, που απορρέει και ενισχύεται από το υγρό στοιχείο του καιρού, με τη βροχή να ενέχει το ρόλο του τρίτου πρωταγωνιστή. Από την άλλη, όλη αυτή η μουντίλα και η μυρωδιά της βροχής που τη νοιώθεις, εντείνει το δράμα, την απόγνωση και την απομόνωση της δασκάλας, που δείχνει εγκλωβισμένη σε μια “σκιά” οικογένειας με τον άντρα της, που ουσιαστικά έχει από καιρό πάψει να υφίσταται ως όρος “άντρας” – σύντροφος. Σαν η υγρασία να έχει ενωθεί με τα δάκρυα, να την έχει σαπίσει εσωτερικά, αισθάνεσαι τη μούχλα. Αντίθετα, η καθηγήτρια με τον μαθητή και τον πεθερό της σχηματίζουν έστω και στιγμιαία μια εναλλακτική οικογένεια σε ρόλους μαμάς, παιδιού και παππού.
Όπως είναι αναμενόμενο, οι εύθραυστοι ρόλοι συχνά ανατρέπονται, με το μοναχικό έφηβο μαθητή να αρχίζει να τρέφει και ερωτικά συναισθήματα για τη δασκάλα του, που αποτελεί το πιθανώς μόνο άτομο που έχει νοιαστεί για αυτόν τελευταία. Ένα, από μια άποψη, διπλά απαγορευμένο οιδιπόδειο, καθώς ο ανήλικος αποτελεί και μαθητή της, έρχεται να κλονίσει τον ήδη ετοιμόροπο κόσμο της γυναίκας που περιμένει μια ακόμα σταγόνα βροχής για να ξεχυλίσει το ποτήρι της. Ο Άντονι Τσεν χτίζει με μαεστρία μια ταινία γεμάτη ψυχή, διατηρώντας το ενδιαφέρον ακόμα και στις στιγμές με μακρόσυρτες σιωπές, χωρίς να υπερδραματοποιεί, χωρις να υποκύπτει στην ευκολία του μόνιμου ερωτισμού, μας δίνει δυο διαφορετικές πτυχές του ερωτικού στοιχείου, γνωρίζοντας ότι πάντα μετά την καταιγίδα ο ήλιος ξαναβγαίνει, φέρνοντας τη ζεστασιά του.
Καλεσμένος του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Άντονι Τσεν μας είπε για το πόσο πολύ χρόνο αφιέρωσε στο να δουλέψει το σενάριο μέχρι να πάρει την τελική του μορφή, ενώ μας αποκάλυψε ότι εμπεριέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, μιας και ο ίδιος με τη γυναίκα του προσπαθούσαν επί 6 χρόνια να κάνουν παιδί, έχοντας ταλαιπωρηθεί ψυχικά και σωματικά από τις διαδικασίες τεχνητής εγκυμοσύνης. Παράλληλα έκανε έρευνες πάνω στο θέμα του, αποκαλύπτοντάς μας ότι οι στατιστικές λένε ότι το 50% των ζευγαριών που προσπαθούν μάταια επί χρόνια να αποκτήσουν παιδί τελικά χωρίζουν. Είχε από την αρχή αποφασίσει ότι θέλει το συγκεκριμένο νεαρό να παίξει το μαθητή, για αυτό και μίλησε με τον προπονητή του wushu ώστε να τον προετοιμάσει καλά για να μπορεί να δείχνει πειστικός ότι συμμετέχει σε επίσημους αγώνες.
Τα γυρίσματα ήταν αρκετά δύσκολα, καθώς όλη η βροχή που βλέπουμε είναι τεχνητή και χρειάστηκαν άπειρα βυτία νερού για να δημιουργήσουν την επιθυμητή ατμόσφαιρα που ήθελε στην ταινία του. Αποκορύφωμα δυσκολίας, το ανοιχτό πλάνο στο λιβάδι που αγκαλιάζονται σφιχτά οι δυο πρωταγωνιστές (η σκηνή αποτελεί και αφίσα της ταινίας), καθώς ήταν σε ανοιχτό πεδίο όπου διαφαίνονταν στο βάθος ο καθαρός ουρανός και ο ήλιος. Εκεί τελικά χρειάστηκε να κάνει τελικά ένα μικρό συμβιβασμό. Μετά, όμως, βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, του άρεσε που η σεκάνς λούζεται στο φως, δίνοντας μια μικρή ανάταση κόντρα στη συναισθηματική φόρτιση. Οι δυο κεντρικοί πρωταγωνιστές (δασκάλα και μαθητής) είχαν παίξει πριν χρόνια και σε προηγούμενη ταινία του μαζί, μάλιστα υποδυόμενοι μάνα και γιο.
