Η Γυναίκα του Ζωολογικού Κήπου (The Zookeeper’s Wife)

Η Γυναίκα του Ζωολογικού Κήπου περιγράφει τις προσπάθειες μιας οικογένειας στην Πολωνία, που πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρούσαν έναν αξιόλογο ζωολογικό κήπο, να διασώσουν και να φυγαδέψουν όσους περισσότερους Εβραίους κρατούμενους μπορούσαν από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως της πόλης τους. Όλα αυτά, με κίνδυνο της ζωής τους και κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των ναζιστικών δυνάμεων. Σε σκηνοθεσία της Νίκι Κάρο, σενάριο της Άντζελα Γουόρκμαν, βασισμένη σε πραγματική ιστορία και στο βιβλίο της Νταιάνας Άκερμαν.

Ακριβή παραγωγή, κάτι που φαίνεται και οπτικά, τόσο σε σκηνικά, φωτογραφία όσο και στα επιμέρους τεχνικά μέρη. Περιλαμβάνει και τα γλυκύτατα ζώα του ζωολογικού κήπου, που ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος συγκινούν, εδώ ως θύματα – μάρτυρες της ανθρώπινης βαρβαρότητας, κάτι που συναντάμε συχνά και σε ταινίες του Κουστουρίτσα. Βέβαια, ο τίτλος αναφέρεται στη γυναίκα αυτού που έχει το ζωολογικό κήπο, αλλά από αυτά που βλέπουμε ο άντρας της κάνει αν όχι όλη, την περισσότερη τη δουλειά… να τα λέμε κι αυτά!

Η ταινία είναι αρκετά στρωτή στο ρυθμό της και παρακολουθείται ευχάριστα, έχει όμως την ατυχία να έχει μια κακή Τζέσικα Τσάστεϊν, προσωπικά πιστεύω σε μια από τις χειρότερες ερμηνείες της, που η προσπάθεια -τόσο αυτής όσο και των υπολοίπων να μιλούν αγγλικά με πολωνική (υποτίθεται) προφορά- δε βοηθά. Δυστυχώς, δεν είναι καλός και ο Ντάνιελ Μπριλ, που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να έχει ξεφουσκώσει ολίγον ερμηνευτικά, για άλλη μια φορά ως ναζί αξιωματικός. Ο χαρακτήρας του υποτίθεται ότι γοητεύεται από την όμορφη πολωνέζα, αλλά η σχέση ισχύος που έχει απέναντι της δεν κλιμακώνεται πιστευτά μέσα από τον τρόπο που διαδραματίζονται τα γεγονότα, αφήνοντας στον θεατή σαφείς υπόνοιες ότι κάτι δε μας δείχνει. Όχι ότι χρειαζόταν να αναλωθεί περισσότερο η ταινία σε αυτό, αλλά όπως αποδίδεται φαίνεται να μην έχει δουλευτεί σωστά, σαν να το φοβήθηκαν θέλοντας να κρατήσουν τις ισορροπίες που θα αφήσουν όλες τις πλευρές ικανοποιημένες. Ο Τζόνα Χέλντενμπεργκ από την άλλη στο ρόλο του άντρα, κρατά χαμηλούς τους τόνους του και μοιάζει να ταιριάζει καλύτερα στο ύφος που επιτάσσει η ταινία.

Στα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί το σενάριο, που κινείται σε εντελώς χολιγουντιανές νόρμες, κάνοντας την ιστορία να μοιάζει τελικά με όλες τις άλλες αντίστοιχης θεματολογίας. Δεν μπορούμε βέβαια να παραβλέψουμε ότι είναι άλλη μια συγκινητική ταινία, που προσπαθεί να μας δείξει πόσο τέρατα μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι -κι ας περιγράφει την ιστορία της χωρίς ιδιαίτερο ρεαλισμό και υπό το κλίμα μιας γενικότερης ωραιοποίησης κάποιων καταστάσεων.

Στο τέλος λοιπόν, απλά περιμένεις το προδιαγεγραμμένο happy end και … σοκάρεσαι λίγο μόνο που δεν εμφανίζεται και ο ελέφαντας, να αποδειχτεί ότι δεν είχε πεθάνει και κρυβόταν όλο αυτό το διάστημα…