I Think We’re Alone Now
Το «I Think We are Alone Now» ήταν από τις ταινίες που περιμέναμε από το καλοκαίρι με έντονη ανυπομονησία. Σε σκηνοθεσία της Ριντ Μοράνο που ξέρει να πλάθει ατμόσφαιρα και μέσα από τη σιωπή, όπως έχει δείξει προηγουμένως και στην τηλεοπτική σειρά The Handmaid’s Tale, σενάριο του Μάικ Μακόφσκι και πρωταγωνιστές τους Πίτερ Ντίνκλατζ (τον αγαπημένο νάνο του Game of Thrones) και την Ελ Φάνιν, αλλά και τους Πολ Τζιαμάτι και Σάρλοτ Γκαινσπούργκ σε δεύτερους ρόλους.
> Διαβάστε επίσης:
ITWAAN – H Ελ Φάνινγκ και ο Πίτερ Ντίνκλατζ ανακαλύπτουν την κοινωνική επαφή
Το μετά-αποκαλυπτικό δράμα, που έκανε το ντεμπούτο του στο φεστιβάλ του Sundance, ξεκινά να προβάλλεται σε VOD στη Μεγάλη Βρετανία από 19 Νοεμβρίου (μέσω διαδικτυακών πλατφόρμων iTunes, Amazon, Google, Microsoft, Rakuten, Sky Store) και εμείς είχαμε τη χαρά να μπορέσουμε να το δούμε πριν από όλους και να σας μεταφέρουμε:
Ο βασικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από έναν κάτοικο μίας έρημης πόλης, η οποία άλλοτε έσφυζε από ζωή. Με το ανθρώπινο γένος να έχει σχεδόν αποδεκατιστεί, ο άντρας αυτός έχει εξοικειωθεί με την μοναξιά και την ηρεμία, μέχρι την ημέρα που θα βρεθεί απρόσμενα στο διάβα του μία αινιγματική κοπέλα με μυστηριώδες παρελθόν.
Το πρώτο μέρος είναι μια ατμοσφαιρική εισαγωγή στον χαρακτήρα του Ντελ (Ντίνκλατζ). Αποτελεί τη θλιβερή καθημερινότητα ενός δυστοπικού μέλλοντος όπου η ανθρωπότητα έχει πληγεί από ένα τέτοιο χτύπημα που έχει εξαλείψει σχεδόν κάθε ίχνος ζωής.
Ο Ντέλ που αισθανόταν μόνος ακόμα κι όταν η πόλη του ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο, τώρα είναι ένας ενεργειακός ρακοσυλλέκτης, έχει βαλθεί να μαζέψει ό,τι χρήσιμο έχει απομείνει από τα έρημα σπίτια, μπαταρίες, τρόφιμα, καύσιμα. Πέραν του πρακτικού και ανθρώπινου της ρουτίνας για την επιβίωση του, έχει να επιτελέσει ένα άλλο έργο, να συλλέξει τα ανθρώπινα κουφάρια και να τους προσφέρει έστω μια υποτυπώδη ταφή. Αυτό δείχνει να γίνεται ιερός σκοπός, του δίνει νόημα ύπαρξης.
Είναι κατά ένα τρόπο ο εκκαθαριστής του ανθρώπινου γένους, αλλά και ο ιστορικός της καταγραφής του, επιστρέφοντας και αρχειοθετώντας βιβλία και στοιχεία στη βιβλιοθήκη που εργαζόταν, που έχει τώρα γίνει το νέο σπίτι του.
Η είσοδος της Γκρέις (Ελ Φάνιν) συμβαίνει ξαφνικά στη μέση μιας ήρεμης νύχτας. Εντυπωσιακή είσοδος, έρχεται μέσα από βεγγαλικά να ταράξει την νεκρική σιγή και τη μοναχικότητα του Ντελ. Η έφηβη Γκρέις μοιάζει να είναι η χαρά της ζωής, αντιδραστική, επαναστατική, κεφάτη, μοιάζει να ξεχνά για λίγο όλα αυτά από τα οποία δραπετεύει, με την περίεργη ουλή στο σβέρκο της να μένει για να της τα θυμίζει.
Παράλληλα, κοπέλα θα εκφράσει την απορία του θεατή πάνω στη στάση του άντρα να θάψει τους συμπολίτες του και να καθαρίσει τα σπίτια και τους κήπους τους, να επιστρέψει τα βιβλία που είχαν δανειστεί στη βιβλιοθήκη στην οποία δούλευε, να αρχειοθετήσει τις φωτογραφίες τους, να διατηρήσει κάποιο νόημα στην ύπαρξη του… Μια άνιση μάχη που θυμίζει την άσκοπη αέναη μάχη μεταξύ τάξης και χάους.
Κάπου εκεί βρίσκεται και η ουσία αυτού που βλέπουμε, καθώς προετοιμαζόμαστε για τη σεναριακή μεταστροφή και την εισαγωγή του Τζιαμάτι και της Γκαινσπούργκ.
Ακολουθώντας το ύφος ταινιών όπως τα I Am Legend, the Road και τηλεοπτικής σειράς The Leftovers, η ταινία πετυχαίνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο και το κάνει χωρίς να χρειαστεί να υποπέσει σε ευκολίες, να βάλει ζόμπι, εξωγήινους ή επικίνδυνους ιους να περιφέρονται. Ο Ντίνκλατζ και η Φάνιν βγάζουν μια απίστευτη χημεία μεταξύ τους, με τις ερμηνείες να έρχονται και να χτίζουν πάνω στους χαρακτήρες τους. Μέσα σε όλα αυτά, μπορούμε να συγχωρέσουμε το ότι ο Ντελ οδηγάει στην ταινία μπόλικα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα που βρίσκει στο δρόμο, όπου από άποψη φυσιολογίας, δεν θα έφταναν τα πόδια του στα πετάλια γκάζι και φρένου.
