I’m thinking of ending things
Ο Τσάρλι Κάουφμαν επιστρέφει με ένα κινηματογραφικό παζλ εντυπωσιακής ομορφιάς, βασισμένη χαλαρά στο μυθιστόρημα του Ίαν Ράιντ. Ο Τζέικ και η σύντροφός του (επίτηδες δεν αναφέρουμε όνομα, καθώς στη διάρκεια της ταινίας ακούμε διαφορετικά ονόματα να χρησιμοποιούνται από τους χαρακτήρες της ταινίας) πηγαίνουν να γνωρίσουν τους γονείς του πρώτου. Εκείνη ανυπομονεί να επιστρέψει σπίτι. Και μια σκέψη έχει αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό της: να βάλει ένα τέλος στη σχέση της με τον Τζέικ.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένας κινηματογραφικός λαβύρινθος στα άδυτα μιας σχέσης. Το ζευγάρι συζητά για διάφορα θέματα στο αυτοκίνητο, στο δρόμο προς το πατρικό του Τζέικ (με εκείνον να μοιάζει να «ακούει» σε ορισμένες στιγμές τις προσωπικές της σκέψεις). Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά. Οι παραδοξότητες αρχίζουν όταν φτάνουν στο σπίτι του Τζέικ. Εκεί τα πάντα μοιάζουν ρευστά: οι ηλικίες των γονιών του Τζέικ, η ιδιότητα της συντρόφου του, ακόμα και το όνομά της. Σε όλα αυτά παρεμβάλλεται η εικόνα ενός ηλικιωμένου επιστάτη που ακολουθεί τη συνηθισμένη του ρουτίνα.
Επαναλαμβανόμενα μοτίβα στις τσαπετσαρίες τοίχου του σπιτιού του Τζέικ εντείνουν την εικόνα ενός εφιάλτη, από τον οποίο η νεαρή ηρωίδα μοιάζει να δυσκολεύεται να ξεφύγει. Αφού σε όλους τους τόνους επιχειρεί να πει στον Τζέικ ότι πρέπει να γυρίσει σπίτι, τελικά το ζευγάρι μπαίνει στο αυτοκίνητο, όπου ξεκινάει άλλη μία συζήτηση γεμάτη ποπ αναφορές, ποίηση, κινηματογραφική κριτική.
Η ταινία μοιάζει να εμπεριέχει την εμπειρία προηγούμενων ταινιών του Κάουφμαν. Χωρίς να αποτελεί την καλύτερη ταινία του Κάουφμαν, το I’m thinking of ending things επιστρέφει σε θεματικές και εμμονές του σκηνοθέτη από προηγούμενες ταινίες του (η αναζήτηση της αγάπης, η μοναξιά). Και φανερώνει τις εκλεκτικές του συγγένειες με την Συνεκδοχή Νέα Υόρκη.
Το τι πραγματικά «εννοεί ο ποιητής» ίσως να έχει μικρή ή ελάχιστη σημασία. Ο θεατής αφήνεται να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Σε μεγάλο βαθμό η ταινία ίσως τον καθοδηγεί σε κάποιες σκέψεις, αλλά ακόμα και αν καταλάβει κάτι διαφορετικό, αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση τη σημασία της ταινίας. Μια γοητευτική σπαζοκεφαλιά που απευθύνεται στους βαθύτερους φόβους και τις ελπίδες μας.
Το I’m thinking of ending things αποτελεί ένα συναισθηματικό ταξίδι στον χωροχρόνο, ένα ταξίδι στη μνήμη, σε όλα όσα είναι αληθινά και σε όσα δεν είναι, σε όσα θα θέλαμε και σε όσα αποκτήσαμε. Σε όλα αυτά που είναι δικά μας, σε όλα αυτά που ανήκουν στους άλλους, σε όλα όσα αναζητούμε και σε όλα όσα τελικά βρίσκουμε. Μια αναζήτηση του εαυτού μας και του άλλου.
Προσόν και μειονέκτημα της ταινίας είναι το ίδιο: η ιστορία που βλέπεις στην οθόνη είναι η ιστορία της Λούσι (ή Έιμι, ή Λουτσία). Είναι η δική της οπτική γωνία που βλέπει ο θεατής μέχρι να κατανοήσει ότι ίσως η ιστορία να μην είναι δική της, ίσως να είναι η ιστορία κάποιου άλλου… Ο Κάουφμαν αποδεικνύεται εξαιρετικός τεχνίτης και εδώ έχει τεράστια βοήθεια στη σκηνογραφία (εξαιρετική η δουλειά της production designer Μόλι Χιουζ), ενώ η Τζέσι Μπάκλεϊ αποδεικνύεται η χαρισματική πρωταγωνίστρια του μέλλοντός μας.
