Ερωτική Επιθυμία
*****
«Η αίσθηση του χεριού της δεν μ’ άφησε ποτέ. Ήταν διαφορετικό απ’ οποιοδήποτε άλλο χέρι είχα κρατήσει ποτέ, διαφορετικό απ’ οποιοδήποτε άλλο άγγιγμα είχα νιώσει. Αυτά τα δάχτυλα κι αυτή η παλάμη ήταν σαν μια προθήκη ξέχειλη απ’ όλα όσα ήθελα να ξέρω –κι όλα όσα έπρεπε να ξέρω» Χαρούκι Μουρακάμι, Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου
Είναι μια ανήσυχη στιγμή.
Εκείνη έχει κρατήσει το κεφάλι χαμηλωμένο, για να του δώσει την ευκαιρία να την πλησιάσει. Αλλά εκείνος δεν μπορούσε, δεν τολμούσε.
Εκείνη γυρίζει και φεύγει μακριά.
Ένα βαλς. Δυο σώματα που χορεύουν σε έναν ρυθμό αργό και εξουθενωτικό. Μια ιστορία πόθου, μια ιστορία φόβων. Μια ερωτική επιθυμία. Χωρίς ερωτική κορύφωση.
Η καρδιά χάνει δυο κτύπους, παρακολουθώντας δύο ανθρώπους να στρέφονται γύρω από την επιθυμία αυτή, να τη ζυγιάζουν με το βλέμμα, να πλησιάζουν και ύστερα πάλι –από τα πρέπει και μια φράση που κλωθογυρίζει στο μυαλό («Εμείς δε θα γίνουμε σαν αυτούς»)- να απομακρύνονται ξανά. Με υπόκρουση την υπέροχη μουσική του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι και σκηνικό ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (με όνομα 2046), δύο διπλανά σπίτια, μια σκάλα, ένα βροχερό σκηνικό, μια προδοσία. Ένα τσιγάρο, ένα ζευγάρι παντόφλες, γεύσεις, ένα μυστικό που το λες σε μια τρύπα για να μη το ακούσει κανείς.
Αυτή η εποχή έχει περάσει.
Τίποτα από όσα της ανήκαν, δεν υπάρχουν πια.
Ο Ουόνγκ Καρ Γουάι δεν έφτιαξε απλά μια ταινία. Έφτιαξε ένα ποίημα. Τα ελάχιστα πρόσωπα που μας ενδιαφέρουν είναι εκεί, στην κάμερα, τα υπόλοιπα απλά δεν μας δείχνουν ποτέ το πρόσωπό τους. Η απουσία μετράει όσο και η παρουσία. Τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα ερωτικά αγγίγματα που δεν υπήρξαν, είναι όλα τόσο σημαντικά όσο και οι κρυφές συναντήσεις, οι πρόβες για τις στιγμές που δεν θα δούμε ποτέ επί της οθόνης, οι κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τρυφερότητα.
Θυμάται αυτά τα χαμένα χρόνια.
Λες και κοιτά μέσα από ένα σκονισμένο παράθυρο,
Το παρελθόν είναι κάτι που μπορεί να δει, αλλά δεν μπορεί να αγγίξει.
Και ό,τι βλέπει είναι θολό και ασαφές…
