O INDIANA JONES ΚΑΙ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ (INDIANA JONES AND THE DIAL OF DESTINY)
Στο τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου και ενώ οι Ναζί μαζεύουν θησαυρούς και αναζητούν την ιερή λόγχη για να την κάνουν δώρο στον Χίτλερ, ο Ιντιάνα Τζόουνς θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τους Γερμανούς οι οποίοι όμως έχουν ανακαλύψει και ΄έναν άλλον μισό θησαυρό. Χρόνια μετά το 1969, και ενώ ο Ίντι ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί, η εμφάνιση της βαφτιστήρας του Ελένα και κόρη του φίλου του, θα του αποκαλύψει πως αναζητάει και η ίδια εκείνον τον μισό μηχανισμό, που αν ενωθεί με το υπόλοιπο μισό του, είναι ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, η σπουδαία εφεύρεση του Αρχιμήδη που θα μπορεί να ελέγχει τις ρήξεις του χρόνου. Φυσικά το ίδιο θέλει και ένας καμουφλαρισμένος υπό την προστασία της κυβέρνησης Ναζί, για να γυρίσει πίσω στον χρόνο και να αλλάξει την ροή της ιστορίας. Η περιπέτεια ξεκινά.
Σαράντα δύο χρόνια μετά το επίτευγμα των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού, τριάντα εννιά μετά το απολαυστικό και γεμάτο φαντασία Ναό του Χαμένου Θησαυρού, τριάντα τέσσερα μετά την χωρίς φαντασία αλλά σοβαρή Τελευταία Σταυροφορία και δεκαπέντε χρόνια μετά την μετριότατη τέταρτη ταινία Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου, ο Ιντιάνα Τζόουνς επιστρέφει για να πει το μεγάλο αντίο. Δεν θα αναλύσω το αν έπρεπε, γιατί το συνεχίζουν και άλλα τέτοια που αποπροσανατολίζουν από την ουσία του σινεμά, αλλά θα επικεντρωθώ στην ταινία και το κάτα πόσο είναι επιτυχημένο το έργο. Ούτε γιατί δεν το σκηνοθετεί ο πατέρας του χαρακτήρα, δηλαδή ο Σπίλμπεργκ, ο οποίος εδώ κρατάει μόνο τη θέση του παραγωγού. Το έργο λοιπόν δεν είναι μόνο επιτυχημένο, αλλά ο Τζέιμς Μάνγκολντ αποδείχτηκε καλύτερος και από τον Σπίλμπεργκ των δύο τελευταίων ταινιών της σειράς. Η εξυπνάδα του Μάνγκολντ είναι πως περισσότερο από τον χαρακτήρα του αρχαιολόγου με τις περιπέτειες του, αγαπάει ακόμα πιο πολύ τον Στήβεν Σπίλμπεργκ και την ικανότητα που τον διακατείχε ως τον πιο σπουδαίο παραμυθά του Αμερικανικού Κινηματογράφου.
Καταδιώξεις, Ναζί, φαντασία, ο Χάρισον Φορντ και δίπλα του η Φοίμπι Γουόλερ Μπριτζ ως απαραίτητο δεκανίκι για να είναι αληθοφανές όταν βλέπουμε τον Ιντιάνα στα υποτιθέμενα 60 πλας του να ξεκινάει για την περιπέτεια του, νοσταλγία, η μουσική του Τζον Γουίλιαμς, χιούμορ, ατάκες, παράδοξα και μυστήριο, όλο το σύμπαν που μας σύστησε ο χαρακτήρας του Ιντιάνα Τζόουνς είναι εδώ για 152 λεπτά, τα οποία περνούν όχι μόνο θεαματικά αλλά και ευχάριστα. Μπορεί να υπάρχουν σκηνές που ως προς την περιπέτεια τους να μην λειτουργούν (η σκηνή της κατάδυσης και τα χέλια και οι υπερφορτωμένες σκηνές στην παρέλαση της Νέας Υόρκης και το άλογο) όμως στον αντίποδα υπάρχει η θεαματική-αν και σκοτεινή λόγω του de aging-εναρκτήρια σκηνή καταδίωξης πάνω στο τρένο, ο χάρτης και τα ταξίδια πάνω σε αυτόν, το σύμπαν της Ελένα, ο Αντόνιο Μπαντέρας σε ολιγόλεπτη εμφάνιση ψαρά, ο Μαντς Μίκελσεν υπέροχος στον ρόλο του Ναζί, ένας ηθοποιός που μπορεί να υποδυθεί τον κακό χωρίς να γίνει καρικατούρα λόγω της ερμηνευτικής του οικονομίας, μία χρονική ανατροπή που προκαλεί δέος και λειτουργεί στην ταινία σε βαθμό απογείωσης, δύο συγκινητικές στιγμές και εν ολίγοις μια πολύ καλή δουλειά στο σενάριο που απέδωσε το μάξιμουμ.
Ο Δίσκος του Πεπρωμένου είχε την φαεινή ιδέα ως ταινία να λειτουργήσει ως ένα συνονθύλευμα των εμπειριών μας ως τώρα απο τις ταινίες του Ιντιάνα Τζόουνς, ευτυχώς όμως μόνο από τις καλές. Η απόλυτη ρεαλιστικότητα και η έλλειψη φαντασίας του Δισκοπότηρου ευτυχώς εξαφανίστηκαν, η υπερφόρτωση και το κακό ιλουστρασιόν CGI του Κρυστάλλινου Κρανίου έδωσαν την θέση τους στην ατμόσφαιρα της πρώτης ταινίας και στην απόλαυση της δεύτερης. Ο Χάρισον Φορντ δεν δείχνει σημάδια ερμηνευτικής κόπωσης ως προς τον χαρακτήρα του και η Φοίμπι Γουόλερ Μπριτζ δείχνει να βρήκε τον απόλυτο συνδυασμό στον όρο της σκεπτόμενης action hero. Η προσθήκη του μικρού δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική με τον μικρό του Ναού του Χαμένου Θησαυρού όμως αυτά είναι λεπτομέρειες που αφορούν περισσότερο την εξονυχιστική κριτική και όχι την ταινία μέσα στην σκοτεινή αίθουσα και την επαφή της με τους θεατές.
Το ζητούμενο σε μία ταινία Ιντιάνα Τζόουνς είναι να αισθανθεί ο θεατής πως ζει ένα περιπετειώδες παραμύθι. Να αναγνωρίζεις τον ήρωα και τις συνήθειες του, να έχει απρόβλεπτη τροπή, να είσαι μαζί του και να απολαμβάνεις την περιπέτεια. Ο Δίσκος του Πεπρωμένου πετυχαίνει σε όλα αυτά, κάνοντας αυτό που πρέπει, δηλαδή να μην τον φέρνει στην νέα εποχή και να μην τον μεταλλάσσει. Το παλαιομοδίτικο πολλές φορές είναι αναγκαίο και είναι αυτό που λέμε η γοητεία του κλασικού. Οι δοκιμασμένες συνταγές είναι πάντα οι καλύτερες και δεν πρέπει να αλλάζουν στο παραμικρό. Και αυτό είναι νομοτελειακό. Απολαύστε την νέα ταινία σε κλειστή αίθουσα αλλά ακόμα και σε θερινό σινεμά ο Ιντιάνα Τζόουνς θα σας ταξιδέψει πάνω στον χάρτη, από την Ναζιστική Ευρώπη και το Μαρόκο, μέχρι την Μεσόγειο και μία ναυμαχία που θα σας μείνει αξέχαστη. Η ιστορία του Ιντιάνα Τζόουνς, όφειλε να κλείσει. Και ένα φιλί στον αγκώνα της Μάριον.
H ταινία κυκλοφορεί 29 Ιουνίου σε διανομή feelgood
