…μες τα θερινά τα σινεμά

…..μες τα θερινά τα σινεμά

By Dennis

>> 300 περίπου θερινά σινεμά τη δεκαετία του ’60  στην Αττική

• Δεκαετία 1910, Αθήνα : ανοίγουν τα πρώτα θερινά σινεμά

• 1916 : πρώτο θερινό σινεμά είναι μια περιφραγμένη αυλή στο Σύνταγμα

• 1919:  σινέ «Μπομπονιέρα»

• 1920: σινέ «Βοξ» & σινέ «Παρί»

• 1935 : σινέ «Θησείο»

«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι, μες τα θερινά τα σινεμά» τραγούδησε για πρώτη φορά το 1978 η Βίκυ Μοσχολιού στο δίσκο του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου-μπόυ» και αργότερα το ερμήνευσε και ο ίδιος ο Λουκιανός.

Τριάντα πέντε χρόνια τώρα, τέτοια εποχή, περπατώντας στα στενά της παλιάς Αθήνας  σιγοτραγουδώ  αυτούς τους στίχους, ειδικά όταν περνώ έξω από το «Σινέ Θησείο» από το «Σινέ Αίγλη», το «Σινέ Παρί». Ακόμα κι αν ποτέ κανείς δεν τα χει επισκεφτεί, ακόμη κι αν μένει στην άκρη της Ελλάδας δεν υπάρχει Έλληνας που να μην ξέρει αυτά τα ιστορικά σινεμά. Αυτά τα σινεμά που πάντα έχανες λίγο από την αρχή της πρώτης προβολής γιατί δεν είχε νυχτώσει καλά και πάντα κάτι έχανες.

Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτά τα θερινά σινεμά της Αθήνας. Τη δεκαετία του ’60, οι υπαίθριοι χώροι προβολής ταινιών ήταν στην άνθισή τους  και ο αριθμός τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Αναφορές κάνουν λόγο για 200 έως 300 θερινά σινεμά στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Άλλες πάλι κάνουν λόγο για περισσότερες από 600 ανοιχτές αίθουσες σε όλη τη χώρα.

Το σίγουρο είναι ότι την δεκαετία αυτή, σε κάθε γειτονιά του λεκανοπεδίου Αττικής αλλά και της υπόλοιπης χώρας στρώνανε χαλίκι σε αυλές, τοποθετούσαν μια καλαμωτή γύρω από την αυλή, πράσινες καρέκλες,   στήνανε μια μηχανή προβολής, και πάνω στο  κινηματογραφικό πανί ξεκίναγε η ταινία.

Από τον Μάιο μέχρι και τον Σεπτέμβρη, πέντε μήνες, όλοι πήγαιναν θερινό σινεμαδάκι, πλήρωναν τι εισιτήριό στο ταμείο δίπλα στην βοκαμβίλια και έμπαιναν στην υπαίθρια αίθουσα κάτω από τον έναστρο ουρανό, μέσα στις ευωδιές του αγιοκλήματος και του γιασεμιού αλλά και του σουβλακίου που έψηνε η καντίνα δίπλα και απολάμβαναν οι θεατές την ώρα της προβολής….

Πέρα όμως από τις ταινίες, στα θερινά σινεμά, άνθισαν μέχρι περίπου το 1967 και τα «βαριετέ». Μία φορά την εβδομάδα, μεγάλα ονόματα της εποχής ανέβαιναν στη σκηνή και μάλιστα με το ίδιο εισιτήριο που πλήρωνε κάποιος να δει και μια ταινία. Η Μοσχολιού, η Μαρινέλλα, ο Καζαντζίδης, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας, η Σακελλαρίου,  ο Φωτόπουλος, ο Χατζηχρήστος, ο Παπαϊωάννου και τόσοι πολλοί άλλοι άφησαν την σφραγίδα τους και μετά την φωτογραφία τους στα θερινά τα σινεμά.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η άνθιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και η επικράτηση της συσκευής video σε κάθε σχεδόν νοικοκυριό μετέτρεψε τα θερινά σινεμά σε σουβλατζίδικα και τα χειμερινά σινεμά σε μεγάλα club , super market και καταστήματα ηλεκτρικών συσκευών. Η πολιτιστική ποιοτική πια διέξοδος του Αθηναίου περιορίζεται σε ελάχιστες πια αίθουσες, του δε επαρχιώτη εξαφανίζεται ή περιορίζεται σε πρωτοβουλίες σινεφίλ που ιδρύουν κινηματογραφικές λέσχες σε πολύ μικρούς χώρος και με πολύ λίγες συμμετοχές.

Από το 1993 και μετά, οι δημοτικές επιχειρήσεις αναλαμβάνουν δράση και αναβιώνουν όχι πολλά, αλλά πολύ αξιοπρεπή σινεμά και χειμερινά και θερινά. Προβάλλουν ταινίες πρώτης προβολής αλλά και κλασσικά αριστουργήματα της 7^ης τέχνης που δεν έχεις την ευκαιρία να παρακολουθήσεις στις multiplex αίθουσες που έχουν πλέον γίνει συνώνυμα του αμερικανικού εμπορικού σινεμά.

Η κρίση χτύπησε και τις αίθουσες προβολών και αναπόφευκτα. Οι τιμές άρχισαν να πέφτουν και αυτό είναι καλό κίνητρο για να ξαναγεμίσουν με κόσμο.

Αυτό το καλοκαίρι, η Αττική φιλοξενεί 67 υπαίθριες κινηματογραφικές αίθουσες. Αρκετές έχουν κλείσει. Θυμάμαι, μερικά καλοκαίρια πριν, το θερινό Σινέ «Όνειρο» στον Ρέντη, που έπαιρνες την ψητή σου σαρδέλα στο πιάτο, την μπύρα σου και έμπαινες στον χώρο προβολής. Φέτος δεν θα ανοίξει.

Άς ενισχύσουμε τα θερινά τα σινεμά, να μην κλείσουν, να μπορούμε να βλέπουμε καλό σινεμά, μ’αγιόκλημα και γιασεμιά μιας και οι μυρωδιές αυτές της Αθήνας ακόμα υπάρχουν και είναι αυτές που συνήθως μας φέρνουν μνήμες.

Dennis