Η Τριλογία της Απόκλισης: Ανταρσία
Η Ανταρσία συνεχίζει ακριβώς εκεί που μας είχαν αφήσει Οι Διαφορετικοί πριν ένα χρόνο. Η Τρις (Σάιλιν Γούντλι) με τον Τέσσερα (Τέο Τζέιμς) τρέχουν να κρυφτούν από την Ζανίν (Κειτ Γουίνσλετ) η οποία, με το χέρι της τραυματισμένο από το μαχαίρι που της κάρφωσε η Τρις, μοιάζει να είναι εξαιρετικά εξοργισμένη και αδυσώπητη όσον αφορά την μάχη της να θέσει και τις 5 φατρίες κάτω από την δική της ηγεσία. Η δεύτερη ταινία της τριλογίας της Απόκλισης μας ταξιδεύει ξανά στο σύμπαν που δημιούργησε η Βερόνικα Ροθ στα μυθιστορήματα της.
Αυτήν την φορά η Ζανίν ανακαλύπτει ένα μυστικό κουτί, που φύλαγε η μητέρα της Τρις, το οποίο προορίζεται να αποκαλύψει ένα τρομερό μυστικό, μόνο που για να ανοίξει απαιτείται από έναν Αποκλίνοντα (όπως π.χ η Τρις) να καταφέρει να επιτύχει μια προσομοίωση που θα τον περάσει από 5 τεστ – ένα για κάθε φατρία. Έτσι ο κόσμος όλος περιστρέφεται γύρω από την Τρις, οι μισοί την κυνηγούν και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να την σώσουν. Και τελικά όλο αυτό το τρέξιμο θα καταλήξει, μετά από παιχνίδια προδοσίας πάνω στην προδοσία από φίλους και συγγενείς αλλά και μέσα από τον απόλυτο έρωτα του Τέσσερα και της Τρίς, στο άνοιγμα του κουτιού που κάτι το τρομερό δεν αποκαλύπτει παρά μόνο ασάφειες, αινίγματα και μια δήθεν σωτηρία για να μπορέσουμε κιόλας να οδηγηθούμε στην τρίτη ταινία!
Το πρώτο έργο της τριλογίας ομολογώ ότι είχε ενδιαφέροντα στοιχεία σαν αλληγορίες και κατηγορώ του σύγχρονου κόσμου. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε φατρίες σύμφωνα με την βιολογική τους κλίση και όχι σύμφωνα με την προσωπική τους επιθυμία και ο διαχωρισμός των φατριών αυτών σε ξεχωριστά γεωγραφικά σημεία, μύριζε ζητήματα ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Όλα αυτά χάθηκαν σ’ αυτή την δεύτερη ταινία στην οποία η προσέγγιση της πλοκής περιορίζεται σε μελοδραματισμούς και έρωτες, αποκαλύπτοντας την πραγματική προέλευση του σεναρίου η οποία προέρχεται από την κατηγορία της εφηβικής λογοτεχνίας (ναι, οκ…και επιστημονικής φαντασίας).
Με αλλαγή της σκυτάλης της σκηνοθεσίας, σε σχέση με την πρώτη ταινία, και παράδοση της στον Ρόμπερτ Σβέντκε, ο οποίος στο βιογραφικό του φέρει ταινίες όπως το Red, η Ανταρσία κερδίζει συν στις σκηνές δράσης και καταδίωξης που εντυπωσιάζουν με τα καλογυαλισμένα ειδικά εφέ (αλλά και στα κοντινά του αλαβάστρινου προσώπου της αγαπημένης Κειτ!) όμως και πολλά πλην όταν μεγάλο μέρος του σεναρίου σπαταλιέται για να κλαφτεί η Τρις για τις κακές πράξεις που έχει κάνει, και όχι για τα μαλλιά της που πετσόκοψε (ας όψεται το Fault in our Stars). Στην διανομή των ρόλων έχουμε και προσθήκες κραχτών όπως η Ναόμι Γουότς (καστανή αυτή την φορά!), η Οκτάβια Σπένσερ αλλά και του – είμαι εκεί από το προηγούμενο!- Μάιλς Τέλερ, που τον βλέπουμε με μια νέα συμπονετική μάτια μετά απ’ ότι πέρασε από τον καθηγητή Φλέτσερ στο Whiplash!
Η Ανταρσία, δεν καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας όπως κατάφερε ο προκάτοχος της, αλλά έχει το πλεονέκτημα ότι αποτελεί το μεσαίο παιδί μιας τριλογίας, αυτό που δεν έχει την πρωτοτυπία του πρώτου ούτε την αγωνία για την κατάληξη του τελευταίου, αλλά εκείνο που πρέπει να δεις για ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες.
