15ο ΦΝΘ: To Intersexion μας ανοίγει τα μάτια στο τελευταίο ταμπού

Ο Νέο-Ζηλανδός Grant Lahood δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για ένα θέμα ταμπού που σε  πολλούς από εμάς είναι παντελώς άγνωστο. Μάλιστα, διαβάζοντας το άρθρο ίσως συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου στην πρόταση της ταινίας ότι θα είναι το τελευταίο ταμπού της ανθρωπότητας!

Μια από τις πιο συγκλονιστικές προβολές του Φεστιβάλ!

Οφείλω να παραδεχθώ ότι πριν την ταινία δεν γνώριζα καν τον όρο μεσόφυλο άτομο. Κι όμως τα στατιστικά τους είναι τεράστια για να αγνοούνται τόσο από όλους. Υπολογίζεται ότι ένα παιδί στα δυο χιλιάδες γεννιέται μεσόφυλο, 1 στα 2.000! Αυτό σημαίνει, αν το σκεφτείτε αλλιώς, ότι στον πλανήτη αυτή τη στιγμή ο πληθυσμός τους ίσως να αγγίζει τα τρία εκατομμύρια εν ζωή ανθρώπων.

Τα μεσόφυλα άτομα είναι άτομα που όταν γεννιούνται είναι απροσδιόριστου φύλου. Δεν ανήκουν σαφώς και ξεκάθαρα σε μια από τις δύο κατηγορίες άρρεν ή θήλυ που οι γιατροί και η κοινωνία καλείται να κατηγοριοποιήσει. Αυτή είναι και η βασική τους διαφορά από τα ερμαφρόδιτα άτομα. Από την αρχαιότητα, ως συγκλονιστικά πρόσφατα, τέτοια παιδιά που δεν μπορούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση των γονιών «είναι αγόρι ή κορίτσι» συνήθως θανατώνονταν με τη γέννηση τους. Από τη δεκαετία του ’50-’60 με την ανάπτυξη της ψυχολογίας ως επιστήμη και κυρίως βασιζόμενοι σε έρευνες του καθηγητή Μάνι οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος ανατροφής ουσιαστικά ξεχωρίζει τα φύλα κι έτσι ένα τέτοιο παιδί μπορεί να αποκτήσει ανάλογη συμπεριφορά ανάλογα με τον τρόπο που θα μεγαλώσει.

Η θεωρία αυτή αποτέλεσε πάτημα για περισσότερη μυστικοπάθεια γύρω από το ζήτημα και έντονα προβλήματα σε πολλά μεσόφυλα άτομα που  αναγκάστηκαν να υποστούν πολλές επεμβάσεις αλλά και κατακρεούργηση του σώματός τους με τη διαδικασία προσπάθειας ένταξης τους σε κατηγορία. Πέραν των ψυχολογικών προβλημάτων που δημιουργούσαν στιγμάτισαν τους ανθρώπους αυτούς με τον ευνουχισμό των γεννητικών τους οργάνων σε μια ηλικία που ούτε ερωτήθηκαν ούτε το επέλεξαν.

Η ταινία με χιούμορ και ειλικρίνεια ακολουθεί το μεσοφυλικό άτομο Μάνι-Μπρους  Μίτσελ σε μια προσπάθεια του να φέρει στο φως το θέμα, να συναντήσει άλλα άτομα σαν κι αυτό ανά τον κόσμο και να συζητήσει μαζί τους για τα προβλήματα σωματικά και ψυχολογικά, τα σεξουαλικά τους δικαιώματα, τις περιπτώσεις κακοποίησης ή ρατσισμού από τα άλλα παιδιά, συνανθρώπους τους, ακόμα και μέλη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος τους, τα προβλήματα στον εργασιακό τους χώρο ακόμα και με την εκκλησία. Συγκλονιστικές ιστορίες έρχονται στο φως και δράματα ανθρώπων που ανακαλύπτουν σε κάποια ηλικία της ζωής τους ότι ανήκουν σε λάθος φύλο από αυτό που κατηγοριοποιήθηκαν. Άνθρωποι που πέρασαν αρκετά πρώτα χρόνια της ζωής τους πιστεύοντας ότι είναι αγόρια, ενηλικιώθηκαν σαν γυναίκες και τελικά ξαναγύρισαν σε άντρες. Άτομα που δεν μπορούν να ενταχθούν σε μια από τις δυο κατηγορίες και διεκδικούν ένα τρίτο κουτάκι στην επιλογή Male / Female.

Έντονος Προβληματισμός:

Σε μια εποχή που τα ομοφυλόφιλα άτομα έχουν κερδίσει σε αρκετές χώρες ισότητα και σεβασμό και παλεύουν ανοιχτά για τα δικαιώματα τους και τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν πετιούνται στον Καιάδα αλλά είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας θα μπορούσαμε να φανταστούμε την ουσιαστική κατάργηση των φύλων; Μη βιαστεί κανείς να απαντήσει πριν σκεφτεί την περίπτωση να έχει ο ίδιος ένα τέτοιο παιδί, ή αν θα άφηνε τα δικά του παιδιά να παίξουν με ένα τέτοιο παιδί, αν θα δεχθεί να πηγαίνει στην ίδια τουαλέτα με αυτό το άτομο ή αν θα ένιωθε ο ίδιος ερωτική έλξη για ένα τέτοιο άτομο. Κι αν τα αποδεχθούμε όπως είναι, σημαίνει ότι τα άτομα αυτά δε θα έχουν προβλήματα; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάνω από όλα είναι κι αυτοί άνθρωποι σαν κι εμάς και έχουν τα ίδια δικαιώματα ή θα έπρεπε να έχουν.

Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε τον εαυτό σας, η ταινία κάνει το μεγάλο βήμα και μας δείχνει ότι ακόμα και τα χρωμοσώματα πολλές φορές κάνουν λάθος. Ίσως δε χρειάζεται καν η κατηγοριοποίηση, αν τίποτα δεν είναι απόλυτο. Το 100% είναι το πιο σπάνιο. Μπορεί ένα άτομο να είναι 90% αρσενικό και 10% θηλυκό, ή 55% αρσενικό και 45% θηλυκό. Πιστεύω η πρόταση είναι η εξέλιξη της ιδέας που ακούγεται τελευταία για το αντίστοιχο γκει-ο-μετρο, δηλαδή ότι όλα τα άτομα είναι λιγότερο ή περισσότερο γκέι (ομοφυλόφιλα). Αν η κοινωνία μας είναι τώρα, ή θα μπορέσει ποτέ να είναι έτοιμη για να δεχτεί κάτι τέτοιο –την πλήρη κατάργηση των φύλων, κανείς δε το γνωρίζει. Πάντως, είμαι βέβαιος, ότι  θα είναι σίγουρα το τελευταίο ταμπού, όπως δήλωσε και το ντοκιμαντέρ, γιατί αν γίνει αποδεκτό από την κοινωνία δε μπορώ να φανταστώ άλλο. Πραγματικά, καταργεί τον όρο!