Το Interstellar και μια «μαύρη» τρύπα στο νερό

Δεν έχω τίποτα εναντίον όποιων είδαν το Interstellar του Κρίστοφερ Νόλαν και τους άρεσε. Ταυτίζομαι όμως και συμμερίζομαι και όλους εκείνους που το είδαν, απογοητεύτηκαν και ντράπηκαν να εκφραστούν. Ε, ναι, λοιπόν, δεν νομίζω ότι το Interstellar είναι από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ούτε εφάμιλλη της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ.
Όχι γιατί ο Κιούμπρικ είναι κάτι ιερό και αξεπέραστο και πριν τον αγγίξουμε πρέπει να τρέξουμε να πλύνουμε το στόμα μας με μπόλικο σαπούνι. Στο κάτω κάτω η ταινία 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Άρθουρ Κλάρκ. Ο άνθρωπος κατάφερε και μας πρόσφερε μια βαριά ταινία, κουραστική ίσως ακαταλαβίστικη σε σημεία, που όμως καταφέρνει να σπάσει τα όρια του διαχρονικού και ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα να θεωρείται επίκαιρη. Είναι επίσης ένα οπτικοακουστικό ποίημα, δίνοντας απλόχερα καλλιτεχνικές λήψεις πρωτοποριακές για την εποχή του, πλάθοντας μια ατμόσφαιρα ψυχεδελική. Στο κάτω κάτω, κάθε ταινία κρίνεται και με γνώμονα την εποχή της και την αντοχή της στο χρόνο και ο Κιούμπρικ το κέρδισε αυτό το στοίχημα.
Δεν θέλω να αποτρέψω κανέναν από το να δει το Interstellar. Αλλά είναι προτιμότερο να κρατά μικρό καλάθι για να μη πέσει απότομα στο κενό…
(περιλαμβάνει φαινομενικά αθώα spoilers -απευθύνεται κυρίως σε όσους είδαν την ταινία)
Μήπως να ξαναδώ το Prometheus;
Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τις καλές προθέσεις του Κρίστοφερ Νόλαν. Ούτε ότι πιθανόν να βασίστηκε σε ορισμένες επιστημονικές θεωρίες. Ούτε θα αναλογιστώ αν το παγωμένο σύννεφο μπορεί να πλέει στον ουρανό του περίεργου πλανήτη. Όμως τελικά ο Νόλαν μπλέχτηκε τόσο πολύ που νομίζω οι περισσότεροι θεατές θα αντιλαμβάνονταν ένα τέλος με εξωγήινους πολύ πιο πιστευτό από την τελική κατάληξη, η οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχει έναν παιδικό ρομαντισμό. Μόνο εκεί μπορούμε να αποδώσουμε οι μελλοντικοί άνθρωποι (που χλευάζοντας εξομοιώνονται με το Θείο) να κάνουν όλο αυτό το «πράγμα» να βάλουν τις τρεις διαστάσεις μέσα στις πέντε διαστάσεις για να μπορέσει ο ΜακΚόναχι να στείλει το μήνυμα στη γη. Αλλά που δεν μπορούσαν να βρουν πιο έξυπνο και απλό τρόπο για να στείλουν το μήνυμα. Καλύτερα να είχαν ρωτήσει το ρομπότ, το οποίο ήταν πιο έξυπνο από όλους… αμέσως τις έπιασε και τις πέντε διαστάσεις.
Είναι ο ΜακΚόναχι Ινδιάνος;
Όλο το πρώτο -αρκετά μεγάλο σε διάρκεια- μέρος διαδραματίζεται στη γη. Εδώ όσο και να σεβαστώ την άποψη σας δεν μπορείτε να με πείσετε ότι η φωτογραφία του δεν έχει τεράστια προβλήματα. Εκτός αν ο ΜακΚόναχι είναι Ινδιάνος. Τα χρώματα έχουν πρόβλημα κάτι που φαίνεται ιδίως στα πρόσωπα των ηθοποιών. Ούτε και νομίζω ότι είχε πρόβλημα ο προτζέκτορας του multiplex που ήμουν γιατί μόλις η παρέα βγει στο διάστημα και ιδίως όταν κατεβαίνουν στους πλανήτες η εικόνα αλλάζει εντελώς πρόσωπο. Είναι και το πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας και τα εφέ αντισταθμίζουν την περιπέτεια που λείπει.
Παίζοντας με τους όρους του σκηνοθέτη:
Βέβαια και εδώ η παρουσίαση του σκηνοθέτη χάνει παντελώς το νόημα της χρονικής συσχέτισης. Έτσι, ενώ ως τότε στη γη περάσαν κοντά 25 χρόνια μετά ο χρόνος του ΜακΚόναχι και της κόρης του (που είναι πλέον η Τζέσικα Τσαστέιν) φαίνονται να κινούνται με το ίδιο βάρος χρόνου, ένα λεπτό εκεί, ένα λεπτό κι εδώ. Αυτό ο σκηνοθέτης το κάνει για να διατηρήσει την αγωνία παράλληλα σε δυο διαφορετικά σημεία αλλά μπερδεύει οποιονδήποτε θελήσει να την δει λίγο περισσότερο σοβαρά. Ομοίως και πιο περίτρανα αυτό φαίνεται αργότερα όταν ο μπαμπάς αστροναύτης μπλεγμένος σε ένα περίπλοκο σύστημα πέντε διαστάσεων (περιλαμβανόμενου της βαρύτητας και του χρόνου) στέλνει σήματα μορς στην κόρη του. Δεν μπορεί να παρέμβει στην άλλη διάσταση, μπορεί όμως να πετάει βιβλία από τη βιβλιοθήκη, να φυσά τη σκόνη και να επηρεάζει τους δείκτες του ρολογιού. Φυσικά, η αντιστοίχιση χρόνου εδώ όπως καταλαβαίνετε πάλι συμβαδίζει αναγκαστικά με αυτόν της γης, αλλιώς η κόρη θα έβλεπε ένα κούνημα στο δείκτη του ρολογιού ανά 2 χρόνια. Δεν το περίμενα να το πω, αλλά το Contact είχε περισσότερη συνοχή.
Ανδροκρατία εναντίον Ανθρωπότητας:
Φοβερά έξυπνη απόφαση για μια αποστολή σε άλλους πλανήτες που έχουν συνθήκες παρόμοιους με τη γη, να περιλαμβάνει τρεις άντρες και μόνο μια γυναίκα. Ιδίως όταν πιθανό σενάριο είναι να χρειαστεί να σώσουν το ανθρώπινο είδος αναπαράγοντας γονιμοποιημένα ωάρια που θα εμφυτεύονταν σε παρένθετη μητέρα. Πράγμα που προϋπέθετε ότι η Αν Χάθαγουεϊ θα έκανε την κουνέλα, εκτός αν ο Νόλαν της έβρισκε κανά κολπάκι να κλέψει λίγο χρόνο σε fast forward. Θα ήταν η λεγόμενη «μαύρη τρύπα του μαιευτηρίου». Όχι, τίποτα άλλο, ήθελα να έβλεπα αν τελικά σωζόταν μόνο ο Ματ Ντέιμον που θα έβαζε τα ωάρια για να τα …κλωσήσει.
Ήταν ο Τζόρτζ Κλούνεϊ στον τρίτο πλανήτη;
Το ενδιαφέρον του κοινού στην ταινία διατηρείται με την εισαγωγή αρκετών γνωστών ηθοποιών. Ξεκινάμε, α.. να κι ο ΜακΚόναχι. Μετά τσουπ, η Αν Χάθαγουεϊ. Είναι κόρη του Μάικλ Κέιν. Να δεις αυτός πάλι θα πεθάνει, εννέα στις δέκα ταινίες που παίζει τον πεθαίνουν πλέον. Να κι ο Γουες Μπέντλεϊ του American Beauty. Που χάθηκε αυτός; Επιτέλους φαίνεται εδώ θα παίξει πολύ, ή μήπως όχι; Η κόρη του ΜακΚόναχι είναι πλέον η Τζέσικα Τσαστέιν και θα τραβήξει χρόνο από την περιπέτεια με το μελλόδραμα και τα father-issues της. Επιτέλους φτάνουν στον πλανήτη και βρίσκουν… τον Ματ Ντέιμον …Να δεις αμα πάνε στον τρίτο πλανήτη θα βρουν τον Τζόρτζ Κλούνεϊ. Δεν θα μάθουμε ποτέ.
Χειρόφρενο και πίσω:
Εκεί που το κοινό έχει ξεσηκωθεί και αναμένει την άφιξη στον τρίτο πλανήτη (για να δει τον Κλούνεϊ) εμείς αφήνουμε τη γη αλλά αφήνουμε και το διαστημόπλοιο και ακολουθούμε τον πιλότο ΜακΚόναχι σε μια σόλο περιπλάνηση στο διάστημα. Εκεί τον μαζεύουν οι μελλοντικοί γήινοι. Οι οποίοι έρχονται από το μέλλον, διότι το ήξεραν ότι ο αστροναύτης κυκλοφορούσε χαμένος κάπου εκεί. Που παρόλα αυτά δεν έκαναν ένα τσακ να πάνε πιο κει να βοηθήσουν την Αν Χάθαγουέι που ήταν (τόσα χρόνια;) μόνη και πάλευε στον έρημο πλανήτη. Και ξαφνικά όλα έρχονται και δένουν. Ήταν τόσο αστεία η εξήγηση που ούτε ο ίδιος ο κοσμοναύτης δεν την άντεξε και βούτηξε το πρώτο διαστημόπλοιο και την έκανε να πάει να βρει την Αν Χάθαγουεϊ να ζήσει το χαμένο ρομάντζο της ταινίας. Γιατί τον ήθελε η Αν, ήταν πασιφανές κι ας μη το έδειξε καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Άσε που στο δρόμο μπορεί να πάει να κόψει δρόμο από καμιά μαύρη τρύπα να ξαναχαθεί και να βγει σε κανένα Alien ή Star Wars κόσμο και τα βρει σκούρα. Στην καλύτερη θα τον μαζέψει το Star Trek. Και γιατί να πάνε μόνο μπροστά στο χρόνο και να μη πάνε και πίσω; Ή σε μια εναλλακτική Αίγυπτο όπως στο Stargate; Αυτά και πολλά άλλα στο Interstellar 2, γιατί μετά την εμπορική επιτυχία του πρώτου ήδη ο Νόλαν θα κάνει όνειρα για τριλογία…