Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μίας από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας ιστορίας και η ταινία αρχίζει από την χρονολογία της εκλογής του Μαντέλα ως προέδρου της Νοτίου Αφρικής, έπειτα από την αποφυλάκισή του το 1990, ενώ το 1994 έγινε ο πρώτος πρόεδρος του αφρικάνικου λαού.
Την άνοιξη του 1995 ο Μαντέλα συμπλήρωνε περίπου έναν χρόνο στην εξουσία. Ως ηγέτης του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου και της χώρας έβρισκε απέναντί του τους δύσπιστους λευκούς Μπόερς και αγγλοσάξονες- αλλά και πολλούς μαύρους της φυλής των Ζουλού που έβλεπαν με καχυποψία έναν ηγέτη με καταγωγή από τη μειονοτική φυλή των Ξόσα.
Μετά από δεκαετίες στη φυλακή της νήσου Ρόμπεν ο Νέλσον Μαντέλα αποφυλακίστηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1990 και εργάστηκε αμέσως για την ανατροπή του Απαρτχάιντ και την διεξαγωγή δημοκρατικών εκλογών στις οποίες θα είχαν δικαίωμα ψήφου και οι μαύροι.
Ο Μαντέλα βγήκε νικητής στην κούρσα των εκλογών το 1994 και εξελέγη πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής και άμεση διεκδίκησή του ήταν να εξισορροπήσει τη «μαύρη» φιλοδοξία και τους «λευκούς» φόβους.
Ανάμεσα στις όλες προσπάθειες του Μαντέλα να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της ανεργίας και της εγκληματικότητας, παρακολουθεί έναν αγώνα ράγκμπι της εθνικής ομάδας της χώρας, τους Springboks.
Μαύροι εντός του σταδίου αποδοκιμάζουν την γηπεδούχο ομάδα, καθώς οι Springboks ( η ιστορία τους, οι παίχτες ακόμη και τα χρώματα στις φανέλες) αντιπροσωπεύουν την προκατάληψη και τους φέρνουν στο μυαλό το Απαρτχάιντ.
Ο Μαντέλα (Μόργκαν Φρίμαν), γνωρίζοντας ότι η Νότια Αφρική θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράγκμπι του 1995, πείθει τη νοτιοαφρικανική διοίκηση του ράγκμπι να διατηρήσει την ομάδα αυτή, το ίδιο όνομα και τα ίδια χρώματα. Τότε συναντά τον αρχηγό της ομάδας, τον Φρανσουά Πιενάαρ (Ματ Ντέιμον).
Αν και ο Μαντέλα δεν εξέφρασε ποτέ ανοιχτά την αληθινή σημασία της συνάντησής τους , ο Πιενάαρ αντιλήφθηκε το μήνυμα που «κρυβόταν»: Αν οι Springboks μπορούν να κερδίσουν την υποστήριξη των μαύρων και πετύχουν στο επερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα, τότε η χώρα θα ενωθεί.
Ο Μαντέλα μοιράστηκε επίσης με τον Πιενάαρ, αυτό το ποίημα, «Invictus» του William Ernest Henley, το οποίο κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του τον βοήθησε να σταθεί «όρθιος» όταν οι άλλοι ήταν ένα βήμα πριν καταθέσουν τα όπλα.
Ο Πιενάαρ και οι συμπαίκτες του προπονούνται, αλλά οι παίκτες (όλοι λευκοί, εκτός από έναν) εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους. Ομως και ο Μαντέλα άκουσε αποδοκιμασίες από φίλους και οικογένεια. Πολλοί ακόμα, μαύροι και λευκοί πολίτες, καθώς και πολιτικοί άρχισαν να εκφράζουν αμφιβολίες για τη χρηση του αθλητισμού ως μέσο ενότητας μετά από 50 χρόνια φυλετικών αναταραχών.
Για πολλούς μαύρους, κυρίως των ριζοσπαστών, οι Springboks συμβόλιζαν την υπεροχή των λευκών και δεν θα μπορούσαν να την υποστηρίξουν ως εθνική ομάδα.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, όσο οι παίχτες άρχισαν να συναναστρεφονται τους ντόπιους. Κατα τις τελευταίες φιλικές συναντήσεις πριν το πρωτάθλημα, η ομάδα άρχισε να γίνεται αποδεκτή από τους μαύρους.
Το πρωτάθλημα άρχισε και ολοι οι παίχτες ήταν ετοιμοι. Πολίτες όλων των φυλών μαζεύονταν για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στην ομάδα.
Οι Springboks φάνταζαν ως το απόλυτο outsider και όλοι περίμεναν να χάσει στα ημιτελικά. Ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες, πέρασε στον τελικό, όπου αντιμετώπισε την ομάδα της Νέας Ζηλανδίας, την ισχυρότερη ομάδα ράγκμπι του κόσμου και κατάφερε να κερδίσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Μαντέλα και Πιενάαρ συναντήθηκαν στο γήπεδο για να γιορτάσουν τη νίκη ανάμεσα σε ένα πλήθος 62.000 οπαδών, μαύρων και λευκών μαζί. Ετσι, ο αθλητισμός κατάφερε να πετύχει το όνειρο του Νέλσον Μαντέλα.
Και για να κάνουμε εναν κάποιο παραλληλισμό με την σημερινή εποχή, υπενθυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 2010, ο τρίτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής, ο Τζέικομπ Ζούμα, θα φιλοξενήσει ένα άλλο μεγάλο αθλητικό γεγονός, το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.
Ωστόσο, ο Ζούμα δεν είναι Μαντέλα…
Το κοινωνικό δράμα «Invictus (Ανίκητος)» ο τίτλος της οποίας είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο ποίημα του Henley σκηνοθετεί ο Κλίντ Ίστγουντ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι: Μόργκαν Φρίμαν, Ματ Ντέιμον, Τόνι Γκορόζ, Τζούλιαν Λιούις Τζόουνς, Πάτρικ Μόφοκενγκ, Ματ Στρέρν και Μάργκεριτ Γουίτλει.
Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 28 Ιανουαρίου.
Σατίν
Στον απόηχο του Απαρτχάιντ και με τη Νότια Αφρική διχασμένη από τις οικονομικές και φυλετικές διακρίσεις, ο Νέλσον Μαντέλα συμμαχεί με τον αρχηγό της ομάδας ράγκμπι της χώρας, Φρανσουά Πιενάαρ, προκειμένου να ενώσει ξανά το έθνος κάτω από την παγκόσμια γλώσσα του αθλητισμού.
Ο Μαντέλα (Μόργκαν Φρίμαν), γνωρίζοντας ότι η Νότια Αφρική θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράγκμπι του 1995, πείθει τη νοτιοαφρικανική διοίκηση του ράγκμπι να διατηρήσει την ομάδα αυτή, το ίδιο όνομα και τα ίδια χρώματα. Τότε συναντά τον αρχηγό της ομάδας, τον Φρανσουά Πιενάαρ (Ματ Ντέιμον).
Όχι και η καλλίτερη του μεγάλου Κλιντ.Βασικά, με χάλασε πολύ το πεντάλεπτο σε αργή κίνηση στο τέλος, όπου άκουγες τα μουγκρητά και τους ήχους λες και έβλεπα παρωδία με το Νίλσεν!!Απορώ πώς το έκανε κάτι τέτοιο ο Κλιντ!Επίσης, το "God bless us for the win" και κάτι άλλες αμερικανιές:/:/
Βασικά, μέχρι το τελευταίο 20λεπτο η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά αυτά που ανέφερε την έριξαν. Γενικά, ωστόσο, ήταν αρκετά καλή,αλλά σίγουρα τίποτα το εξαιρετικό.Ο Φρίμαν πολύ καλός, αλλά και πάλι….αναμενόμενα και σε outrageously αβανταδόρικο ρόλο, χωρίς να ρισκάρει και με ενθουσιάσει.