Editorial: Εκφράζει το Gone Girl μισογυνισμό;
Του Τάιλερ Ντέρντεν
(Περιέχει spoiler για το Gone Girl)
Στο σύμπαν της Τζίλιαν Φλιν, η μοίρα είναι το ίδιο σκληρή για τις γυναίκες, όσο και για τους άνδρες. Θύτες και θύματα, οι γυναίκες συχνά έρχονται αντιμέτωπες με τη βία που προέρχεται πρωτίστως από γυναίκες.
Και πολύ συχνά, θυματοποιούν οι ίδιες τους άνδρες. Το βλέπουμε στο Αιχμηρά Αντικείμενα, το βλέπουμε εν μέρει στον Σκοτεινό Τόπο, το βλέπουμε στο Κορίτσι που Εξαφανίστηκε. Δικαίως αρκετοί θα μιλούσαν για μισογυνισμό.
Η Τζίλιαν Φλιν αποφασίζει να ασχοληθεί με τις υπερβολικά «μαύρες» πτυχές των γυναικών. Δεν φοβάται να τις μετατρέψει σε «κακές» του παραμυθιού. Στα βιβλία της δεν φταίνε πάντα μεθύστακες και βίαιοι άνδρες. Συχνά οι γυναίκες είναι διαβολικές.
«Θρηνώ ιδιαίτερα την έλλειψη γυναικών κακών –καλών, ικανών σατανικών γυναικών. Όχι γυναίκες με κακή διάθεση που σχεδιάζουν να βρουν καλούς άνδρες και καλύτερα παπούτσια. Όχι ψυχρές μητέρες-βασίλισσες των μελισσών. Όχι αλεπούδες βγαλμένες από σαπουνόπερες (ούτε οι απλά σκύλες δεν κάνουν). Μιλώγιαβίαιες, κακέςγυναίκες. Τρομακτικέςγυναίκες. Πείτε μου ότι δεν ξέρετε καμία τέτοια» είχε δηλώσει η ίδια στον Guardian, σε μια δήλωση που μάλλον προκάλεσε περισσότερα αρνητικά σχόλια.
Τόσο το βιβλίο «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε», όσο και η ταινία έχουν κατηγορηθεί για μισογυνισμό. Ίσως δεν θα αντιμετώπιζαν αυτές τις κατηγορίες, εάν οι άντρες της ιστορίας δεν έμοιαζαν τόσο αθώοι.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι άνδρες στο έργο της Τζίλιαν Φλιν είναι μάλλον αγαθοί (ηλίθιοι θα μπορούσαν να πουν κάποιοι), απλοϊκοί. Γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει κατηγορίες και για μισανδρία.
Για παράδειγμα ο σύζυγος της Έιμι, Νικ: αυτός ζει τον εφιάλτη του, βρίσκοντας συνέχεια γυναίκες μπροστά του. Τη σύζυγο, την ερωμένη, την αδελφή του, την αστυνομικό που χειρίζεται την υπόθεσή του.
Αν και η Φλιν δεν είναι μισάνθρωπος, η περιφρόνησή της έχει να κάνει ξεκάθαρα με το φύλο και στρέφεται και στα δύο φύλα. Στο Gone Girl η Έιμι μισεί εξίσου τις γυναίκες που κάνουν τους άνδρες τους ότι θέλουν, που τους μετατρέπουν σε «χορευταρούδες μαϊμούδες», όσο και τους συγκεκριμένους άνδρες που φτάνουν σε αυτή την κατάσταση.
Αποτελεί κομμάτι της εξαντλητικής μάχης των δύο φύλων στην οποία έχουν εμπλακεί οι χαρακτήρες του Gone Girl και τελικά αποδεικνύει ότι το μυθιστόρημα μισεί τους ίδιους τους ήρωές του. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με το βιτριολικό χιούμορ του Φίντσερ το καθιστούν διαβολικά ευφυές. Αν και ταυτόχρονα απίστευτα προσβλητικό.
*Και για όσους δεν κατάλαβαν την φωτογραφία εξωφύλλου, πρόκειται για τη σειρά παιδικών βιβλίων που οι γονείς της Έιμι γράφουν, εμπνευσμένοι από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της.
