«Τζαφάρ»: Μια δυνατή κραυγή κατά του ρατσισμού
Ένα ηχηρό χαστούκι στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία δίνει η μικρού μήκους ταινία της Νάνσυς Σπετσιώτη με τίτλο «Τζαφάρ». Διαρκεί μόλις 2,30 λεπτά, αλλά το μήνυμα που περνάει είναι τόσο εκκωφαντικό που σπάει κάθε… διάθεση για προκατάληψη. Η σκηνοθέτιδα, Νάνσυ Σπετσιώτη, μιλά στους Cinepivates για τον «Τζαφάρ», τις επικρίσεις που δέχτηκε, το ρατσισμό και την ανάγκη να κρατήσουμε το βλέμμα, την καρδιά και το μυαλό μας ανοικτά.
Η ταινία εκτυλίσσεται στο διάδρομο ενός νοσοκομείου. Μια οικογένεια απομακρύνεται επιδεικτικά από έναν αλλοδαπό, που περιμένει έξω από το ιατρείο. Αποτρέπουν μάλιστα την μικρή τους κόρη, Άννα, να καθίσει δίπλα στον μετανάστη, αφήνουν ένα κάθισμα κενό και ο πατέρας προτιμά να σταθεί όρθιος παρά τα άδεια καθίσματα. Όταν αποκαλύπτεται ότι ο Τζαφάρ, είναι ο δότης μυελού των οστών, που έσωσε τη ζωή της μικρής Άννας, η ξενοφοβία θα δώσει τη θέση της στην αμηχανία και στην ενοχή.
Παίζουν: Ναταλία Δραγούμη, Νίκος Ψαρράς, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Waseem Aktar, Χαρά Τσιόνγκα και Γεωργία Κατσικονούρη.
-Η ταινία «Τζαφάρ είναι μια δυνατή κραυγή κατά του ρατσισμού. Γιατί αποφάσισες να κάνεις μια αντιρατσιστική ταινία;
Αυτό που με κέντρισε αρχικά ήταν το σενάριο της Κατερίνας Κουτσομύτη το οποίο με ταρακούνησε συναισθηματικά. Πέρα απ’ αυτό όμως, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας με τη γενικότερη ανθρωποφοβία που κυριαρχεί, πέρα απ’ το διάχυτο ρατσισμό, δεν ήταν δυνατόν να μ’ αφήσουν ασυγκίνητη. Και να φανταστείτε το σενάριο έπεσε στα χέρια μου το 2009 και η ταινία γυρίστηκε το 2011 (τότε που δεν είχαμε δει στην ολότητα του το πρόσωπο του φασισμού στην Ελλάδα)
-Πως κατάφερες μέσα σε περίπου 2 λεπτά να δώσεις ένα ηχηρό μήνυμα κατά της ξενοφοβίας;
Δεν τα κατάφερα τόσο εγώ σκηνοθετικά, όσο το σενάριο. Το οποίο είχε όλη αυτή την πυκνή λιτότητα και δυναμική. Σε μένα έμενε μόνο να διατηρήσω αυτή την πυκνότητα και να επιλέξω τους κατάλληλους συντελεστές για την υλοποίηση αυτού του σεναρίου.
-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις εσύ να περάσεις μέσα από την ταινία;
Το να κρατήσουμε την ανθρώπινη ιδιότητά μας, τα καλά στοιχεία που φέρει. Την πιο δεκτική ματιά απέναντι στον συνάνθρωπο, το ανοιχτό βλέμμα και καρδιά, μα πάνω απ’ όλα το ανοιχτό μυαλό το οποίο μας βοηθά να βλέπουμε εν συνόλω και μετά να κρίνουμε. Γιατί η ταινία μπορεί να ειδωθεί και πέρα από το ρατσισμό. Καυτηριάζοντας την τάση μας να επικρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε.
-Έχεις δεχτεί «επίθεση» από κάποιες ομάδες για την ταινία σου ;
Κάτω από την ανάρτηση της ταινίας στο youtube έχουν γραφτεί δεκάδες επικριτικά σχόλια από εθνικιστές. Τα οποία μου προκαλούν περισσότερη στενοχώρια παρά θυμό. Έτσι κι αλλιώς επικρίσεις από εθνικιστές περίμενα, αλλά αυτές δεν είναι επικρίσεις είναι παραλογισμός που εκτείνεται από την καταστροφή που έχουν φέρει οι μετανάστες στην Ελλάδα, το ότι πληρώθηκα αδρά για να φτιάξω αυτή την προπαγάνδα και μάλιστα απ’ τον Σόρος, μέχρι ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ίωνα Δραγούμη λόγω της συμμετοχής της Ναταλίας Δραγούμη στην ταινία…
-Πιστεύεις ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές;
Έχουμε γίνει τα τελευταία χρόνια και δεν φταίνε οι μετανάστες και οι συνθήκες, αλλά και η τάση μας σαν λαός να στρέφουμε αλλού την ευθύνη και ο εν γένει εγωισμός μας.
Τα σχόλια στο youtube ειναι όντως απολαυστικά. Πάντως βασίζετε σε πολλά στερεότυπα το κλιπάκι καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Καλογυρισμένο ταινιάκι – σχεδόν σποτ: είναι έξυπνο, γρήγορο – μικρό σε διάρκεια και to the point! Δεν αποβλέπει σε αντιλήψεις, αφού οι σκληροπυρηνικοί έχουν μπετό στον εγκέφαλο, δεν αλλάζουν απόψεις, νομίζω περισσότερο αποβλέπει στην μεταστροφή συναίσθηματων. Φυσικά ήταν ένα ωραίο ταινιάκι που είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητο πρίν τις έντονες αντιδράσεις των “καλλιτεχνικά ευαίσθητων” φίλων της χρυσής αυγής και το επακόλουθο “ξεκατίνιασμα” στο ίντερνετ που το κατέστησαν σε λίγες ώρες viral 🙂