Τζον Γουίκ (John Wick)
O John Wick ήταν κάποτε ο φόβος και ο τρόμος της νύχτας, είχε όμως κώδικα τιμής. Αποτραβήχτηκε από όλα αυτά για να ζήσει μια ήρεμη ζωή δίπλα στη γυναίκα που αγαπά. Όταν εκείνη πεθαίνει τα μόνα πράγματα για τα οποία πραγματικά νοιάζεται είναι το αμάξι του και ένα μικρό κουταβάκι. Κάποιοι γκάνγκστερς όμως θα κάνουν το λάθος να ξυπνήσουν την πολεμική μηχανή.
Εντάξει οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το θέμα είναι χιλιοειπωμένο και ο χαρακτήρας χιλιοφορεμένος. Aν έχει κάτι που μας κρατά στην ταινία είναι η στυλιζαρισμένη φωτογραφία της και η εκρηκτική σκηνοθεσία των σκηνών δράσης. Η ταινία θυμίζει κόμικ και παλιές δόξες του Κιάνου από την εποχή του Μάτριξ. Εντάξει, έχει λίγα χρονάκια και λίγα χρονάκια παραπάνω, έχει βαρύνει λίγο, όμως στις σκηνές μάχης παραμένει εξαιρετικά καλός. To περίφημο «bullet-time» παίρνει κυριολεκτικά φωτιά. Σε σημεία η ταινία το παρακάνει, θυμίζοντας ένα ανελέητο βιντεοπαιχνίδι, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας περνά πίστες μια μετά την άλλη φτάνοντας στο μεγάλο boss που πρέπει να περάσει για να πάει παραπέρα.
Στην ατμόσφαιρα νουάρ έχουν κάνει εξίσου καλή δουλειά. Επί το πλείστον είναι νύχτα, γιατί αυτές της ώρες που η πόλη κοιμάται οι παράνομοι ζουν σε έναν εναλλακτικό κόσμο όπου νόμοι καταπατούνται κατά κόρον. Υπάρχουν όμως αρχές και στη νύχτα, συνθηματικοί κώδικες, οργάνωση και συνδικάτα. Έχουν τα δικά τους συνθηματικά και τα μυστηριώδη χρυσά νομίσματα για τις συναλλαγές τους. Έξυπνη ιδέα είναι και το ξενοδοχείο των εκτελεστών και πληρωμένων δολοφόνων, εισάγοντας ταραντινικό χιούμορ. Θα βρείτε χιούμορ σε αρκετά σημεία, αν και πιστεύω χρειαζόταν μια δόση περισσότερο. Οι κακοί ίσως είναι λίγο παραπάνω κακοί από όσο χρειάζεται, ιδίως ο γνωστός από το Game of Thrones Άλφι Άλεν. Ο μεγάλος όμως κακός, «Βίγκο Τάρασοφ» (ναι, πάλι το ανατολικό μπλοκ τα φταίει) είναι περισσότερο ολοκληρωμένος. Τέλος ο Γουίλεμ Νταφόε ως πρώην συνεργάτης και φίλος είναι ενδιαφέρουσα παρουσία και προσθέτει στο τελικό αποτέλεσμα.
Το μόνο σημείο που με άφησε λίγο απογοητευμένο η ταινία, είναι η υποκριτική του Κιάνου Ριβς εκτός σκηνών μάχης. Μη με παρεξηγήσετε, αντίθετα με όλους αυτούς που τον θεωρούν ένα ξύλο όρθιο χωρίς ερμηνευτικές ικανότητες, θεωρώ ότι διαθέτει ερμηνευτική παλέτα. Είναι γνωστό ότι έχει περάσει δύσκολα στην προσωπική του ζωή και χαίρομαι που δείχνει να ορθοποδεί σιγά σιγά. Η παρουσία του σαν Τζον Γουίκ μπορεί να μη φτάνει του Constantine, Point Break, Sweet November ή Devil’s Advocate, όμως είναι μίλια μακριά από το κακό περσινό 47 Ronin.
Οφείλω κάπου εδώ να κάνω και ένα σχόλιο ως φιλόζωος και ιδιοκτήτης σκύλων. Τι στο !@$&%^ έχουν πάθει οι σεναριογράφοι τελευταία με τα σκυλάκια και τα γλυκά τετράποδα την βγάζουν δε την βγάζουν σε μια ταινία; Οι χορευτικοί ανθρώπινοι θάνατοι μοιάζουν διασκεδαστικοί σε ταινίες δράσης αλλά η βαναυσότητα σε μικρά απροστάτευτα κουταβάκια μας αγγίζει και δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη.
Μπράβο ρε συ Τζον Γουίκ, καλά τους έκανες, εγώ μαζί σου!
Τελικά να τη δω; Αν η αδρεναλίνη σας έχει μείνει στο κόκκινο μετά τις σκηνές δράσης του Kingsman και θέλετε κι άλλο, εδώ η αναζήτηση σας θα βρει την καλύτερη επιλογή της εβδομάδας και το μάτι σας θα χορτάσει. Ο Κιάνου είναι ακόμα λίγο μουδιασμένος, αλλά το στιλάκι του Max Payne του ταιριάζει και γυρίζει ήδη μια αντίστοιχη τηλεοπτική σειρά και το John Wick 2. Δεν θα σας μείνει κάτι αλλά θα περάσει ευχάριστα η ώρα σας.
