Ταξίδι στην Ινδία με ένα κινηματογραφικό γεύμα
Χρώματα, μυρωδιές. Μπαχαρικά, κίνηση, μοναξιά, τρυφερότητα. Το Lunchbox μας ταξιδεύει με τρόπο μοναδικό στην Ινδία, την καθημερινότητά της, τα ήθη και τα έθιμα της.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ξεναγεί τον θεατή στον κόσμο του, στην πόλη όπου μεγάλωσε και που παρουσιάζει στην ταινία του.
Τι είναι οι Νταμπαβάλα;
Οι Νταμπαβάλα παραδίδουν περίπου 5.000 μερίδες φαγητό. Είναι ένα επάγγελμα που περνάει από πατέρα σε γιο. Κάθε πρωί, μεταφέρουν τα ζεστά γεύματα, που έχουν μαγειρέψει οι γυναίκες για τους συζύγους τους, στον χώρο εργασίας του συζύγου και το απόγευμα επιστρέφουν τα άδεια κουτιά. Τα τελευταία 120 χρόνια, έχουν επιτρέψει στον πληθυσμό της Βομβάης να καταναλώνει σπιτικό μαγειρεμένο φαγητό στο γραφείο. Η ταινία παρουσιάζει στιγμές της ημέρας των Νταμπαβάλα: Να κινούνται με το σιδηροδρομικό δίκτυο, να τραγουδούν, να μεταφέρουν τα γεύματα με το ποδήλατο τους. Στο αυστηρά ταξικό σύστημα της Ινδίας, οι Νταμπαβάλα είναι αναλφάβητοι και χρησιμοποιούν ένα πολύπλοκο κωδικοποιημένο σύστημα, με βάση τα χρώματα και τα σύμβολα, για να καταφέρουν να παραδώσουν τα γεύματα, στην πολύβουη Βομβάη.
Αστειευόμενος, όταν ένας Νταμπαβάλα μαθαίνει ότι η υπηρεσία του έχει κάνει λάθος στη μεταφορά ενός γεύματος, λέει ότι «το σύστημά μας το έχει μελετήσει και το Χάρβαρντ!» Δεν πρόκειται για ψέμα, καθώς το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ μελέτησε, όντως, το σύστημά τους και κατέληξε ότι μόνο ένα γεύμα στο ένα εκατομμύριο μπορεί να παραδίδεται σε λάθος διεύθυνση.
Ολόκληρη η ιδέα του Lunchbox (όπου τα γεύματα της Ίλα δεν φτάνουν στον σύζυγο της, αλλά σε έναν άγνωστο άνδρα) βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την εξαίρεση.
Βομβάη και μέσα μεταφοράς
Η Βομβάη είναι μια πόλη όπου οι άνθρωποι είναι σαν τα κουτιά με τα γεύματα. Στην πόλη μετακινούνται με δυσκολίες εκατομμύρια άνθρωποι, από το σπίτι στον χώρο εργασίας τους, στριμωγμένοι σαν σαρδέλες μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Στην καθημερινή τους ζωή, οι κάτοικοι δεν έχουν παρά μόνο ελάχιστες στιγμές όπου μπορούν να πάρουν μια ανάσα και να σκεφτούν τους εαυτούς τους.
Η Βομβάη ως λαβύρινθος
Η Ιλά ζει στο Καντιβίλι, μια συνοικία όπου κατοικεί η μεσαία τάξη συντηρητικών Ινδών. Και ο Σαατζάν ζει στο χωριό Ρανβάρ, στη Μπάντρα, μια ζώνη όπου ζουν κυρίως χριστιανοί. Ο σκηνοθέτης λέει ότι ήταν σημαντικό για την ιστορία να φανεί ότι οι δρόμοι αυτών των δύο ανθρώπων δε θα διασταυρώνονταν ποτέ, αν δεν είχε προκληθεί το επεισόδιο με το κουτί του γεύματος, ένα λάθος του διανομέα ή ένα μικρό αστικό θαύμα. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, υπάρχουν πολλές μικρές πόλεις της Βομβάης στο εσωτερικό της Βομβάης.
«Η πολυπολιτισμικότητα των κατοίκων της και οι συνοικίες της βοήθησαν στη σύλληψη της ιδέας ότι, πολλές φορές η ελπίδα έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Πίσω από τα τοπικά χρώματα που περιστοιχίζουν τους ανθρώπους, η ιστορία αποτελεί ένα κομμάτι του κόσμου. Αυτοί οι δύο δε νιώθουν άνετα με το παρόν. Προτιμούν τις εκπομπές της τηλεόρασης της δεκαετίας του ’80 και τα παραδοσιακά ιρανικά καφενεία της Βομβάης. Η αλληλογραφία τους αποτελεί μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν. Στην ταινία κυριαρχεί η νοσταλγική ατμόσφαιρα για τη δεκαετία του ’80, στα χρόνια όπου μεγάλωνα στη Βομβάη».
