Καυγάς στο Μπλοκ 99 (Brawl in cell block 99)
Ένας σκληροτράχηλος τύπος που εκτίει ποινή επταετούς κάθειρξης εκβιάζεται από τους πρώην συνεργάτες του να σκοτώσει κάποιον στη φυλακή για να σώσει τη γυναίκα του και το αγέννητο παιδί του. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτός ο κάποιος βρίσκεται σε άλλη φυλακή και μάλιστα στο πιο απρόσιτο και επικίνδυνο τμήμα της.
Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη του Τσεκούρι από Κόκκαλο, Σ. Γκεγκ Σάχλερ, συνεχίζει να διατηρεί αργούς ρυθμούς αφήγησης και να τους συνδυάζει με εικόνες ωμής βίας. Αυτή τη φορά όμως δεν διαδραματίζεται στην άγρια δύση, αλλά -στην εξίσου άγρια- σημερινή εποχή. Εκεί όπου ένας πρώην μποξέρ απολύεται από το συνεργείο που δουλεύει και την ίδια μέρα πιάνει τη γυναίκα του στα πράσα να τον απατάει. Αλλά αφού πρώτα διαλύσει κυριολεκτικά με τα χέρια του το αυτοκίνητο της, το συζητάνε πολιτισμένα και το ξεχνάνε. Ο καιρός κυλά ήρεμα και ευχάριστα, καθώς αυτός ξαναμπλέκει στην παρανομία, διακινώντας ναρκωτικά κι έτσι το ζευγάρι ζει το αμερικάνικο όνειρο, με ένα τεράστιο σπίτι και ένα μωρό να είναι στο δρόμο. Δυστυχώς για αυτούς -και ευτυχώς για το νόμο- σε μια διακίνηση θα πλακώσει η αστυνομία και θα αρχίσει πιστολίδι και ο πρωταγωνιστής (ενώ μπορεί) αντί να την κοπανίσει θα γυρίσει και θα σκοτώσει τους συνεργάτες του. Παρόλα αυτά θα καταδικαστεί μόνο για τη διακίνηση σε επτά χρόνια φυλάκιση. Κάτι δεν καταλαβαίνετε; Ναι, φυσικά, είναι η σημαία… επειδή έχει δυο αμερικάνικες σημαίες στο σπίτι του!
Ο αμερικάνικος πατριωτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που ενοχλούν στην ταινία, ιδίως όταν προσπαθεί να δώσει παράλογες ερμηνείες σε ηθικές αξίες. Το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας όμως είναι ο αργός ρυθμός της, το σενάριο που φλυαρεί και αργεί να πάρει μπροστά και η έλλειψη ρεαλισμού, ιδίως στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Είναι σημαντικό όταν βλέπεις μια ταινία να μην αντιλαμβάνεσαι τα σκηνικά και να την αφήνεις να σε παρασύρει στους χώρους που υποτίθεται ότι διαδραματίζεται και όχι να λες «να, αυτό το γύρισαν σε ένα νοσοκομείο, ένα εργοστάσιο ή έναν αχυρώνα». Ο Βινς Βον που τον έχουμε γνωρίσει κυρίως μέσα από ελαφριές κομεντί εδώ δοκιμάζεται σε έναν (κάπως) πιο σοβαρό ρόλο. Κάνει σίγουρα προσπάθεια, ξυρίζει και το κεφάλι του, αφού ο ρόλος θα ταίριαζε σε κάποιον σαν τον Μπρους Γουίλις παλιότερα, έκανε και λίγο γυμναστική. Παρόλα αυτά στο παίξιμο του δε καταφέρνει να αφαιρέσει το κωμικό ύφος και ένα μειδίαμα ειρωνείας. Ο χαρακτήρας του μοιάζει ένας απαθής και άτρωτος «Χαλκ» που θα σακατέψει όποιον τα βάλει μαζί του, ενώ μοιάζει να έχει όλες τις απαντήσεις και να μη διστάζει, να μη βρίσκεται σε δίλημμα ποτέ.
