Kick. Some. Superhero. Ass.

Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας.

Πάρτε για παράδειγμα το Kick-Ass. Μπορεί κανείς να το δει ως μια αποτυχημένη απόπειρα για ένα σχόλιο πάνω στις ταινίες με σούπερ ήρωες και μπορεί να το δει και ως αυτό που πραγματικά είναι: μια απολαυστικότατη παρωδία ταινιών με (wanna-be) σούπερ ήρωες.

Για να καταλάβετε με τι έχουμε να κάνουμε: στο Kick-Ass ένας νεαρός loser ντύνεται με πράσινη στολή δύτη αποφασίζοντας ότι δεν μπορεί κανένας σε αυτή τη ζωή να μην έχει σκεφτεί να γίνει σούπερ ήρωας, ένα δεκάχρονο κορίτσι βρίζει σαν φορτηγατζής και σκοτώνει σαν πρωταγωνίστρια ταινίας του Ταραντίνο, το ξύλο πέφτει βροχή, οι ορμόνες τρελαίνονται.

Και φυσικά υπάρχει πλήθος κινηματογραφικών τηλεοπτικών αναφορών. Batman, Sin City, Lost, American Beauty, Ο Ταξιτζής… αυτή η ταινία ανεβάζει τον πήχυ και απευθύνεται σε μία νέα γενιά σινε-φιλ και τηλε-φιλ θεατών, χωρίς καν να νοιώσει την ανάγκη να εξηγήσει για τι πράγμα μιλάει.
Είναι σχεδόν αναζωογονητική η φρεσκάδα του Kick-Ass, μιας ταινίας που προσπαθεί –με καλές και… λιγότερο καλές στιγμές- να ανανεώσει λίγο το είδος των ταινιών που βλέπουμε συχνά στις οθόνες τα τελευταία χρόνια: τις μεταφορές κόμικ και graphic novels στη μεγάλη οθόνη.

Η σκηνοθεσία έχει ρυθμό (φανταστική η σκηνή που το Hit Girl εξολοθρεύει με γυαλιά με νυχτερινή όραση μια ολόκληρη συμμορία), οι πρωταγωνιστές το καταυχαριστιούνται (επιτέλους μια καλή επιλογή για τον Νίκολας Κέιτζ στον ρόλο του Big Daddy. Προσέξτε επίσης τον νεαρό ανερχόμενο Άαρον Τζόνσον).

Όλα στο Kick-Ass παρουσιάζονται στην υπερβολή τους: η βία, η τραγωδία, το χιούμορ. Όπως πρέπει να είναι κάθε καλό κόμικ. Δηλαδή σαν ένα υπερ-πολύχρωμο σύμπαν που μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν από τις σελίδες ενός glossy περιοδικού με σκοτεινό, όμως, περιεχόμενο.

ΥΓ. Διαβάστε και το κείμενο του Τρίνιτι. Εδώ